FC: Οι «φωνές» στο μυαλό του Κώστα Μήτρογλου

Πολλά μπορείς να πεις για τον Κώστα Μήτρογλου:

Ότι την «ψώνισε» πέρυσι που έπαιζε παντού και πάντα διότι δεν υπήρχε άλλος, ότι είναι απείθαρχος, ότι δεν έχει μυαλό ώριμου άντρα αλλά παρορμητικού έφηβου, ότι δεν τα πάει καλά με τον πάγκο, ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης του είπε να κόψει τους πανηγυρισμούς με τα «κουμπούρια» κι εκείνος έβαλε γκολ στον Παναθηναϊκό και το γύρισε στα «πολυβόλα», ότι του φούσκωσαν τα μυαλά εκείνα τα περσινά τσιτάτα «ποιος Σισέ; Ο Μήτρογλου!».

Αυτά κι άλλα τόσα μπορείς να πεις και να είσαι μέσα στα περισσότερα. Αρκεί στο τέλος όλων αυτών, να συμπληρώσεις οπωσδήποτε κάτι πολύ σημαντικό: ότι είναι ένα σέντερ - φορ που τη μπάλα την κατέχει. Και ούτε δοκιμάζει να τη βρει όπως του έρθει (με το καλάμι, το γόνατο, του κουντεπιέ, τον «μύτο»), ούτε περιμένει να τη συναντήσει στρωμένη μπροστά του του και απλά να τη σπρώξει στα δίχτυα.

Τον θυμάμαι τον πρώτο καιρό που είχε έρθει στην Ελλάδα, με το βλέμμα του «ψάρακα» και τα λιγοστά ελληνικά - μονολεκτικές περίπου ήταν οι απαντήσεις του σε ό,τι τον ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι. Θυμάμαι πόσο γρήγορα φροντίσαμε να τον ποτίσουμε με το οπαδικό δηλητήριο που τρέχει στις φλέβες μας, από το παιχνίδι εκείνο που «διανοήθηκε» να καθίσει σε κάποιον πάγκο παρέα με τον Σωτήρη Νίνη, συμπαίκτη του στην Εθνική Ελπίδων, πριν από ένα ντέρμπι αιωνίων. Μετά τις απαραίτητες «συμβουλές», έμαθε ότι δεν πρέπει να ξανακάνει κάτι τέτοιο κι όποτε συναντήσει ξανά έναν παίκτη του Παναθηναϊκού, καλό θα ήταν να του καρφώσει ένα παλούκι στην καρδιά ή να του ρίξει βιτριόλι, αλλά όχι να καθίσει μαζί του.

Στη συνέχεια, δειλά - δειλά, άρχισε να ψάχνει τις ευκαιρίες του. Και είδαμε έναν αριστεροπόδαρο, με καλή τεχνική για την ηλικία του, λίγο καμπούρη και αντι-τουριστικό στην όψη αλλά πολλά υποσχόμενο, να βάζει κάτι απίθανα, να χάνει κάτι εύκολα, να γίνεται γρήγορα αγαπητός στην «κόκκινη» εξέδρα, να προσπαθεί να κερδίσει όλο και περισσότερα λεπτά συμμετοχής. Παράλληλα να συνεχίζει να κάνει τη δουλίτσα του στην Ελπίδων, όπου παρέμενε βασικός και αναντικατάστατος - μια δουλίτσα που είχε τραβήξει άλλωστε την προσοχή των ανθρώπων του Ολυμπιακού κάποτε.

Πέρυσι ήταν μια «καλή» χρονιά για τον Μήτρογλου και μια κακή για τον Ολυμπιακό. Φέτος, επέστρεψε ένας προπονητής που δεν τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση, ήρθε ο Πάντελιτς για τη σιγουριά του πράγματος, ήρθε ο Μιραλάς (τελευταία κίνηση του Κόκκαλη πριν παραδώσει τα κλειδιά του μαγαζιού) που δεν ξέραμε ακριβώς πού παίζει και τι μπορεί να κάνει, αποκτήθηκε ο Νέμεθ περισσότερο για να τη «σπάσουμε» στον Παναθηναϊκό, υπήρχαν κάπου εκεί στην άκρη κι ο Ντάρμπισιρ με τον Ντιόγκο. Πολυκοσμία με άλλα λόγια... Με τον Λίνεν, βασικός ξεκίναγε ο Μήτρογλου - ο Ντάρμπισιρ με τον Ντιόγκο έφυγαν δανεικοί, ο Μιραλάς ήταν τραυματίας, ο Πάντελιτς με τον Νέμεθ ήρθαν τελευταίοι και ήταν ανέτοιμοι.

Μόλις ήρθε ο Βαλβέρδε, έβαλε τον Μιραλάς στην κορυφή, έβαζε σταδιακά στο παιχνίδι της ομάδας τον Πάντελιτς και μεταξύ πάγκου και εξέδρας τον Μήτρογλου. Το νεαρόν της ηλικίας, ο παρορμητικός του χαρακτήρος και τα περσινά του κατορθώματα που τον έκαναν να νιώθει 11δάτος, δεν του επέτρεψαν να χειριστεί την υπόθεση με διπλωματία: γκρίνιαξε δημοσίως, δυστρόπησε, στραβομουτσούνιασε, έδειξε την δυσαρέσκειά του με κάθε δυνατό τρόπο. «Θέλω να παίζω, αλλιώς να φύγω».

Τελικά, έγιναν και τα δυο: έφυγε, ώστε να παίζει. Με σκοπό να γυρίσει γεμάτος παιχνίδια, γκολ, εμπειρίες και κυρίως πιο «σοφός» και πιο «ταπεινός». Τα δυο του γκολ στο «Κλεάνθης Βικελίδης» ήταν προϊόν προσωπικού ταλέντου και δίψας για διάκριση και όχι ομαδικής δουλειάς. Ήταν «απαντήσεις» σε ερωτήσεις που δεν έγιναν ποτέ: κανείς δεν ρώτησε ή δεν αναρωτήθηκε αν ξέρει μπάλα ή αν είναι καλός παίκτης, κανείς δεν ρώτησε «μήπως να τον πουλήσουμε να ησυχάσουμε»; Στο δικό του μυαλό μόνο υπήρχαν οι «φωνές»...

Όλοι ελπίζουν ότι στη Νέα Σμύρνη θα σταματήσει να ακούει αυτές τις φωνές. Στον Πανιώνιο το ελπίζουν, για να μείνουν στην κατηγορία. Στον Ολυμπιακό, διότι οι Πάντελιτς και οι Νέμεθ έρχονται και παρέρχονται είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω «απαλεψιάς», αλλά οι Μήτρογλου μένουν και αποτελούν ελπίδα ή επένδυση για το μέλλον. Και στην Εθνική, ο Φερνάντο Σάντος και οι συνεργάτες του, διότι ως ελληνικό ποδόσφαιρο, πάσχουμε ελαφρώς από επιθετικούς.

Όσο ο Μήτρογλου παίζει, σκοράρει, είναι χαρούμενος και νιώθει σημαντικός, αλλά κυρίως νιώθει ότι οι εμφανίσεις του στην Πλατεία θα είναι το εισιτήριο της περήφανης επιστροφής του στου Ρέντη το καλοκαίρι, τόσο θα τρίβουν τα χέρια τους. Και δεν θα χρειάζεται να παρακαλάνε κανέναν που δεν θέλει να αγωνίζεται στην Εθνική, να επιστρέψει, ακόμα κι αν δεν μας εξήγησε ποτέ για ποιο λόγο απαρνήθηκε το εθνόσημο.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr