Ψύχωση να τον βρουν, προσπάθεια να τον απαξιώσουν

Επειδή μέσα στη διοικητική παράνοια που δυναστεύει τον Παναθηναϊκό έχει περάσει στα ψιλά ότι στα τελευταία έξι ματς ένα πράγμα που βελτιώθηκε φανερά είναι η αμυντική λειτουργία (με μόλις ένα γκολ παθητικό), καλό είναι να θυμούνται στην Παιανία ότι το να προφυλάξουν τον Φερέιρα οφείλει να παραμένει πρώτιστος στόχος. Διότι διαχρονικά στον Παναθηναϊκό είχαν πάντα μια ψύχωση να βρουν καλό προπονητή και στη συνέχεια κατόρθωναν να τον απαξιώσουν!

Και όχι μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια, όπως πιστεύει ο κόσμος. Και με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη στο τιμόνι, αλλά και πιο πριν επί των αείμνηστων Απόστολου Νικολαΐδη, Αντώνη Μαντζαβελάκη, Λουκά Πανουργιά και φτάνοντας στις αρχές της δεκαετίας του ’60, από τον πάγκο του «τριφυλλιού» πέρασαν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα το παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Κατά έναν περίεργο τρόπο, όλοι έφυγαν σαν αποτυχημένοι! Ενα από τα άλυτα μυστήρια του ποδοσφαίρου θα παραμένει πώς σε αυτό το «πράσινο» Τρίγωνο των Βερμούδων άνθρωποι που σάρωσαν τους τίτλους σε πολύ πιο ανταγωνιστικό και σκληρό επίπεδο από το ελληνικό πρωτάθλημα έφυγαν νύχτα και σαν αποτυχημένοι.

Δύο από τα πιο πετυχημένα προπονητικά ονόματα στην ιστορία του σπορ, από τους κοσμοπολίτες και κοσμογυρισμένους, ο Κροάτης Ιβιτς και ο αείμνηστος Ούγγρος Γκούτμαν πέρασαν και δεν έμειναν ούτε 100 μέρες στον πάγκο του «τριφυλλιού»! Ο Μπέλα Γκούτμαν ήταν ο... Μουρίνιο της εποχής του. Ενας από τους πρωτοπόρους του συστήματος 4-2-4, που η Ουγγαρία χρησιμοποιούσε υπό τον Σέμπες με την τεράστια ομάδα του Πούσκας και του Τσίμπορ, ο Γκούτμαν πήρε τίτλους στη χώρα του (Ούιπεστ), την Ιταλία (Μίλαν), τη Βραζιλία (Σάο Πάολο) και την Ουρουγουάη (Πενιαρόλ). Αλλά κυρίως οι επιτυχίες του με την Μπενφίκα το 1961 και το 1962, όταν οδήγησε τους «αετούς» στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, τον ανέβασαν στον ποδοσφαιρικό Ολυμπο. Ηρθε στον Παναθηναϊκό μετά τον Μπόμπεκ το 1967 και κανείς δεν κατάλαβε τι περίμεναν από αυτόν. Μέσα σε λιγότερους από τρεις μήνες, με την ομάδα δεύτερη, απολύθηκε επειδή ο ΠΑΟ συνετρίβη από την Μπάγερν στο Κύπελλο Κυπελλούχων!

Ο Τόμισλαβ Ιβιτς το 1986 ήρθε επί Γιώργου Βαρδινογιάννη για να πάει τον ΠΑΟ μακριά στην Ευρώπη. Ο αποκλεισμός από τον Ερυθρό Αστέρα στον πρώτο γύρο έφερε γκρίνια. Ο Κροάτης, που είχε κατακτήσει νταμπλ με τη Χάιντουκ, τον Αγιαξ, την Αντερλεχτ, είχε πάρει το Κύπελλο με τη Γαλατασαράι και είχε μονιμοποιήσει την Αβελίνο στην ιταλική Serie A, έμεινε λιγότερες από 100 μέρες στην Παιανία, προσπαθώντας να εφαρμόσει το επαναστατικό 3-5-2. Πήγε μετά στην Πόρτο, με την οποία έκανε το σύστημα γνωστό σε όλον τον κόσμο, πήρε μέσα σε 18 μήνες ένα νταμπλ, ένα Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης, ένα Διηπειρωτικό και συνέχισε για άλλες πολιτείες κατακτώντας και το γαλλικό πρωτάθλημα με τη Μαρσέιγ, το Κύπελλο με την Παρί Σεν Ζερμέν και το Κύπελλο Πορτογαλίας με την Μπενφίκα. Υπήρξε επίσης ο πρώτος τεχνικός της εθνικής Κροατίας. Οσοι δούλεψαν μαζί του τότε στην Παιανία θυμούνται πόσο σπουδαίος ήταν. Ο Σαραβάκος το έχει γράψει μάλιστα εδώ στη «SportDay» και ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας παραδεχόταν ότι ο Ιβιτς ήταν δέκα χρόνια μπροστά από την εποχή του προπονητικά. Αλλά και ο Κώστας Αντωνίου σε πρόσφατο ταξίδι στην Ευρώπη έλεγε ότι ο Ιβιτς δίδασκε το 1986 το ποδόσφαιρο που παίχτηκε τη δεκαετία του 2000.

Η λίστα με αυτούς που πέρασαν και βγήκαν... άχρηστοι στον Παναθηναϊκό μοιάζει ατελείωτη. Ο Στέφαν Κόβατς, που οδήγησε τον Αγιαξ του Κρόιφ σε δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών, ένα Διηπειρωτικό και ένα Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης το 1972 και το 1973, μία δεκαετία μετά δέχθηκε τόσο βρόμικο πόλεμο στην Παιανία από τον ελληνικό Τύπο που έφυγε δακρυσμένος μέσα σε πέντε μήνες! Ο Αυστριακός Χέλμουτ Σενέκοβιτς, περιζήτητος στην Ευρώπη το 1980, αν και παρέλαβε την ομάδα διαλυμένη τον Οκτώβριο με τρεις ήττες σε πέντε ματς, την έβγαλε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, αλλά ποτέ δεν του απάντησε κανείς αν θα έμενε και την επόμενη σεζόν! Σενάριο που είχε συμβεί και μία χρονιά πριν όταν ο Ιταλός Πεζάολα (πρωταθλητής με τη Φιορεντίνα και κυπελλούχος με Μπολόνια και Νάπολι) μπόρεσε να καλύψει μέσα σε έξι μήνες διαφορά επτά βαθμών από την κορυφή, αλλά ο ΠΑΟ έχασε στο τέλος τον τίτλο. Μάταια περίμενε στο τηλέφωνό του τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να τον φωνάξει να συζητήσουν για ανανέωση της συνεργασίας. Τελικά έμαθε από τον Τύπο ότι ο ΠΑΟ είχε προσλάβει άλλον τεχνικό!

Αλλά και αυτοί που πέτυχαν στο «τριφύλλι» ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν με σεβασμό. Ο θρυλικός Φέρεντς Πούσκας, ο μόνος που συμπλήρωσε σερί τεσσάρων σεζόν στον πάγκο, απολύθηκε άκομψα το 1974, μαθαίνοντας από την τηλεόραση την απόλυσή του, μια και ο αείμνηστος Απόστολος Νικολαΐδης δεν τον φώναξε ποτέ για να του εξηγήσει τους λόγους της απομάκρυνσής του! Ο Γιάτσεκ Γκμοχ, που οδήγησε τον σύλλογο στον πρώτο τίτλο του ύστερα από επτά χρόνια, το 1984, και ένα χρόνο μετά τον έφτασε μία ανάσα από τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, έφυγε επειδή ήταν φανερό ότι ενοχλούσε τον Γιώργο Βαρδινογιάννη η μεγάλη δημοφιλία του ανάμεσα στους οπαδούς!

Η ιστορία του Παναθηναϊκού θαρρείς πως είναι γραμμένη με στιγμές παράνοιας όσον αφορά την αντιμετώπιση των προπονητών. Και γι’ αυτό υπάρχει ανάγκη να προφυλαχτεί ο Φερέιρα από αυτή την αρρώστια που διαχρονικά ταλαιπωρεί τον σύλλογο, του να απαξιώνει τα μεγάλα ονόματα που βρέθηκαν στον πάγκο του. Διότι καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι η ανάγκη του ΠΑΟ δεν υπήρξε τελικά ποτέ να βρει έναν καλό τεχνικό, αλλά πιθανότατα... ψυχίατρο!

Το άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου δημοσιεύθηκε στην φύλλο της 14/01/2011 στην εφημερίδα ''Sportday''.