Κι όμως, γίνεται θέαμα και χωρίς τον Ζιοβάνι

Οι οπαδοί του Ολυμπιακού πρέπει να το πάρουν απόφαση. Οι εμπνεύσεις του μεγάλου Ζιοβάνι, αποτελούν παρελθόν. Τα εναέρια τακουνάκια, οι ποδιές, οι λόμπες. Αυτού του είδους το ποδόσφαιρο δεν έχει παίκτες για να το παίξει ο Ολυμπιακός. Οποιος όμως θέλει να τα βάλει κάτω δεν έχει παρά να μετρήσει πόσες τελικές φάσεις έβγαζε τότε ο Ολυμπιακός και πόσες βγάζει τώρα.

Οπως και να το κάνουμε το πρέσινγκ που ζητεί ο Βαλβέρδε και μπορούν να το εφαρμόσουν οι ποδοσφαιριστές του παράγει ένα άλλους είδους θέαμα το οποίο από ό,τι φαίνεται δεν "χαλάει" τους οπαδούς του. Ειδικά αν συνδυαστεί με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο πλουραλισμός στην ανάπτυξη έτσι που ο αντίπαλος να μην ξέρει από που θα του έρθει κι από που να πρωτοφυλαχθεί, είναι ένα από τα μεγάλα φετινά πλεονεκτήματα των ερυθρόλευκων.

Τρέξιμο, πολλά σουτ, δύναμη στο ψηλό παιχνίδι, κάθετες πάσες μέσα στην αντίπαλη περιοχή συνθέτουν τον πλούτο ανάπτυξης του Ολυμπιακού που δεν τον διαθέτει καμιά άλλη ελληνική ομάδα. Ναι, σ' αυτή την ενδεκάδα έχει μέσα τον αντιτουριστικό Φουστέρ εκεί που κάποτε έπαιζαν ο Ζιοβάνι κι ο Ριβάλντο.

Αποκλείεται να υπάρξει οπαδός που να τρίψει τα μάτια του από τις περίτεχνες ενέργειες του αλλά ο τίμιος τρόπος με τον οποίο βγάζει το ψωμί του τρέχοντας ασταμάτητα βοηθάει να μετατραπεί ο Ολυμπιακός από μια ομάδα με θεαματικούς παίκτες του παρελθόντος, στη θεαματική ομάδα του παρόντος.