Τα όνειρα που στοίχειωσαν κι έγιναν εφιάλτες! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Οσοι βρέθηκαν στην εξέδρα «Λέπινγκς Λέιν» πίστευαν πως ήταν 90 αγωνιστικά λεπτά μακριά από το Γουέμπλεϊ. Αποδείχθηκε πως ήταν μόλις επτά λεπτά μακριά από έναν τραγικό θάνατο!

Ο νουΣ αδυνατεΙ να συλλάβει το μέγεθος κάποιων στιγμών. Μπορεί όμως και να μην το επιθυμεί. Να επιλέγει την απώθησή τους στο βάθος του εγκεφάλου. Προσδοκώντας τη λήθη. Στη βουβή παρηγοριά. Είναι όμως χρέος όσων έζησαν αυτά που συνέβησαν εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι να μην τα αφήνουν στη λησμονιά. Να μη μένουν στη σκιά αυτά που στοίχειωσαν τα όνειρα κι έγιναν τραγικοί εφιάλτες. Οι 96 ψυχές που χάθηκαν λίγα λεπτά μετά τις 3 το μεσημέρι σαν σήμερα πριν από 17 χρόνια δεν ήθελαν τίποτα περισσότερο από το να δουν έναν αγώνα. Ενα παιχνίδι. Την αγαπημένη τους ομάδα να κερδίζει. Και ο τραγικός φόρος αίματος εκείνου του απογεύματος δεν ήταν μόνο οι 89 άνδρες και οι επτά γυναίκες. Ηταν οι εκατοντάδες τραυματίες και οι πληγωμένες ψυχές που θα άφηναν πίσω τους οι πύλες της κολάσεως. Ανθρωποι που δεν άντεξαν τους επόμενους μήνες. Ανθρωποι που άρχισαν να παίρνουν αντικαταθλιπτικά χάπια. Κάποιοι άλλοι, που επιχείρησαν να δώσουν τέλος στο βάσανό τους αυτοκτονώντας. Τα σημάδια πάνω στην πόλη του Λίβερπουλ, χαραγμένα βαθιά. Στην ιστορία της ομάδας, μία ακόμα μαχαιριά. Υστερα από εκείνη της αυτοχειρίας αμαυρώνοντας το όνομά της, την οποία είχαν δώσει εγκληματικά στοιχεία τη νύχτα του Χέιζελ.

ΓρΑφτηκαν για την τραγωδία του «Χίλσμπορο» πάρα πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θα ήθελα να προσθέσω κι άλλα. Μόνο να ευχηθώ το σοκ εκείνης της μέρας (που δυστυχώς τη βίωσα δραματικά και από πολύ κοντά) να μη συμβεί ποτέ ξανά. Γιατί μόνο αν θυμόμαστε υπάρχει περίπτωση να μην τα ξαναζήσει κανείς. Ποτέ και πουθενά.
Η εγκληματικΗ αμέλεια της αστυνομίας, που σε μία ήδη υπερχειλίζουσα εξέδρα άφησε να μπουν υπεράριθμοι οπαδοί χωρίς εισιτήριο, η καθυστερημένη αντίδραση όταν φάνηκε πως υπήρχε πρόβλημα, η πολύ αργοπορημένη κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού, αποτέλεσαν ένα ένα τα σκαλοπάτια ενός αργού και βασανιστικού θανάτου (από ασφυξία) των πιο πολλών θυμάτων!

ΑλλΑ και πΑνω από το αίμα τους παίχτηκε ένα πόκερ εντυπώσεων. Μία φυλλάδα (η «Sun») επιδίωξε να βγάλει χούλιγκαν αυτούς τους ανθρώπους. Ο τότε προεδρος της ΟΥΕΦΑ, ο Γάλλος Ζακ Ζορζ, παρασυρόμενος από το αντιβρετανικό μένος των συμπατριωτών του, βιάστηκε να μιλήσει για «ζώα», πριν καταπιεί τη γλώσσα του την επόμενη μέρα! Η αστυνομία δεν έδωσε ποτέ στη δημοσιότητα τους φακέλους με το τι αληθινά συνέβη. Και επί σειρά ετών οι δικηγόροι των οικογενειών και οι δύο οργανώσεις που φτιάχτηκαν μετά το τραγικό συμβάν, Hillsborough Justice Campaign και Hillsborough Family Support Group, πάλεψαν με τα κύματα για να οδηγηθούν στο εδώλιο οι υπεύθυνοι. Στ' αλήθεια, πάντως, ποια διαφορά θα έκανε; Θα έφερνε πίσω αυτούς που χάθηκαν τόσο άδικα; Οπως άλλωστε το ίδιο έχει συμβεί σε κάθε τόπο που ένα τέτοιο γεγονός σημάδεψε ένα παιχνίδι. Μια διασκέδαση. Στη θύρα 7, στο Χέιζελ, στην Κορσική, στη Μόσχα, στη Γλασκώβη, στη Λίμα, στην Ακρα. Αλλάζουν τα μέρη, η γλώσσα, το χρώμα. Ο αριθμός των θυμάτων. Αλλου 340 ψυχές, αλλού 126, αλλού 318, αλλού 40, αλλού 21. Ο πόνος, όμως, παραμένει ο ίδιος. Το βουβό κλάμα της μάνας, που δεν θα ξαναδεί το παιδί της. Του πατέρα, που χάνει το βλαστάρι του. Του γιου και της κόρης, που δεν θα ξαναγκαλιάσουν τον γονιό. Της χήρας, που ξαφνικά μένει μόνη. Το τιτίβισμα από τις χαρούμενες φωνές που γιορτάζουν μια νίκη μετατρέπεται σε οδυρμό. Ο θόρυβος από τα αρπακτικά πτηνά, σαν σε ταινία του Χίτσκοκ, που σου παγώνει το αίμα, έρχεται από πολύ μακριά. Ψυχές χαρωπές μέχρι πριν από λίγο, έρχεται ο Αδης να τις πάρει στον κάτω κόσμο.

ΕκεΙνο το ηλιόλουστο μεσημέρι όσοι βρέθηκαν στην εξέδρα «Λέπινγκς Λέιν» πίστευαν πως ήταν 90 αγωνιστικά λεπτά μακριά από το Γουέμπλεϊ. Αποδείχτηκε μακάβρια στην πράξη πως ήταν μόλις επτά λεπτά μακριά από έναν τραγικό θάνατο...
ΥΓ.: ο Τζέιμι θα ήταν σήμερα ολόκληρο παλικάρι. Εκείνη τη μέρα πήγε νωρίς στο Σέφιλντ, γιατί ο παππούς του τού είχε κάνει δώρο καλό εισιτήριο και πρώτη θέση στο τρένο λόγω των πρόσφατων γενεθλίων του! Τα ερωτήματα γύρω από το πώς έφυγε από τη ζωή, όπως και οι άλλοι 95, παραμένουν αναπάντητα. Είμαι βέβαιος, πάντως, κοιτώντας προς τον ουρανό το βράδυ της επικής ανατροπής στην Πόλη τον περασμένο Μάη, την ώρα που σήκωνε ο Τζέραρντ το κύπελλο, πως τον είδα να χαμογελά.