Κρατάει αναλλοίωτη τη μαγεία του θεσμού! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Έχουμε και λέμε: ο ένας ημιτελικός έχει δύο αντιπάλους που από το καλοκαίρι μπορούσες να προβλέψεις ως πιθανό το να είναι μέχρι εδώ. Οι άλλοι δύο όμως; Και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία αυτού του θεσμού. Που αποτελεί πιθανότατα το μοναδικό αναλλοίωτο πράγμα από το 1955. Το απρόβλεπτο υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει σε αυτό το Κύπελλο.

Με μία μικρή διαφορά: πως ακόμα και αυτές οι εκπλήξεις –που κάποτε προέρχονταν από την Ελλάδα, τη Σουηδία, τη Γιουγκοσλαβία, τη Ρουμανία– τώρα είναι για λίγες χώρες. Για ομάδες από την Αγγλία, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία. Γιατί μπορεί η Μίλαν, η Γιουβέντους, η Μπάγερν, η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να αρχίζουν ως πιθανά φαβορί, αλλά στον δρόμο προκύπτουν η Ντόρτμουντ, η Μονακό, η Λεβερκούζεν, η Βαλένθια. Ακόμα και η Λίβερπουλ πέρυσι, παρά τη βαριά φανέλα και την πλούσια ιστορία, ήταν αουτσάιντερ στο να φτάσει τόσο μακριά. Μονάχα η Πόρτο τα τελευταία 12 χρόνια μπόρεσε να βγει από τον κανόνα και αυτή με μία εξαιρετική ομάδα –κάτοχο του ΟΥΕΦΑ το 2003– που στο παρελθόν ας μην ξεχνάμε πως είχε κατακτήσει το τρόπαιο.

Φέτος, λοιπόν, την ώρα της κλήρωσης ποιος στα αλήθεια έβλεπε την Αρσεναλ και τη Βιγιαρεάλ να είναι Απρίλη μήνα ακόμα ζωντανές; Σε μία σεζόν που χαρακτηρίστηκε για τους «κανονιέρηδες» μεταβατική, ο Βενγκέρ όχι μόνο πέτυχε να βγάλει τέσσερα με πέντε νέα παιδιά που θα στελεχώσουν την ομάδα του τα επόμενα χρόνια, αλλά πήγε και πιο μακριά από ποτέ άλλοτε! Ομολογώ ότι όταν στις 14 Φεβρουαρίου είδα την Αρσεναλ να χάνει με 1-0 (αντί για 4-0) στο «Ανφιλντ» από τη Λίβερπουλ, δεν θα πόνταρα ούτε ευρώ στο να είναι δύο ματς μακριά από το Παρίσι στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Ήταν τόσο κακή, που αναρωτιόμουν αν την είχα δει ποτέ τόσο φτωχή σε επιλογές και παιχνίδι στη δεκαετία του Βενγκέρ. Λιγότερο από δύο μήνες μετά, πιθανότατα να είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα στη Ευρώπη! Έχει να δεχτεί γκολ από τον Σεπτέμβριο στο Τσάμπιονς Λιγκ (σμπαραλιάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ του Αγιαξ από το 1996) και στο Τορίνο προχθές σου έδινε την εντύπωση ότι θα έβαζε γκολ όποια στιγμή ήθελε! Έχει την ικανότητα να διαλύσει τον οποιονδήποτε σε ανοιχτό χώρο, διαθέτει στο πρόσωπο του Ανρί τον κορυφαίο επιθετικό αυτή τη στιγμή στον κόσμο και σε εκείνο του Φάμπρεγκας ένα πολυεργαλείο που σε παιδί 19 χρόνων δεν είδα ποτέ όσα χρόνια παρακολουθώ μπάλα!

Προσέξτε, για να μην παρεξηγηθώ: δεν εννοώ πως είναι καλύτερος παίκτης του Μαραντόνα, του Ροναλντίνιο, του Φαν Μπάστεν, του Μέσι σε αυτή την ηλικία. Λέω ότι κάνει τόσες δουλειές καλά και ταυτόχρονα. Είναι αμυντικός χαφ, οργανωτικός χαφ (αυτή άλλωστε ήταν η θέση του, όταν έβγαλε μάτια με την εθνική Ισπανίας στη Φινλανδία στο Παγκόσμιο Παίδων το 2003), κρυφός φορ, όπως στη φάση που βγήκε τετ α τετ με τον Μπουφόν! Οπως ο εκπληκτικός Ζιλμπέρτο, που σαν ένα αόρατο πέπλο σταματά ό,τι πάει να κινηθεί μπροστά από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο.

Η Βιγιαρεάλ από την άλλη, χωρίς να γεμίζει το μάτι, άρχισε με τον καλοκαιρινό αποκλεισμό της Εβερτον (είχε και την εύνοια του Κολίνα στη ρεβάνς), συνέχισε με εκείνον της Γιουνάιτεντ και ύστερα επέκτεινε τις... βρετανικές γνωριμίες της με αντίπαλο τη Ρέιντζερς. Στα προημιτελικά χωρίς πέντε βασικούς στάθηκε όρθια στο Μιλάνο, όπου τελικά το γκολ του Φορλάν αποδείχτηκε «χρυσάφι» και ολοκλήρωσε την ανατροπή με μία τραγική Ιντερ στο καυτό «Ελ Μαδριγάλ». Εκεί που οι αστυνομικοί κάνουν το γνωστό κόλπο να καθυστερούν το πούλμαν των φιλοξενούμενων για σχεδόν μισή ώρα γύρω από τα στενά σοκάκια που οδηγούν στο γήπεδο! Έπιασε με τη Ρέιντζερς, λειτούργησε και με την Ιντερ, αφού ο εκνευρισμός ήταν διάχυτος. Τώρα η ΟΥΕΦΑ το κατάλαβε και η Αρσεναλ πιθανότατα δεν θα ταλαιπωρηθεί. Με τον Ρικέλμε να έχει ανακαλύψει τον ποδοσφαιρικό του παράδεισο, η ομάδα του Πελεγκρίνι γιατί να μην κάνει ακόμα μία υπέρβαση;
Αυτό το Κύπελλο, είπαμε, αφήνει περιθώρια για όνειρα. Και το ένα ζευγάρι των ημιτελικών δεδομένα θα βγάλει μία ολοκαίνουργια φιναλίστ, ακριβώς 50 χρόνια μετά την αρχή του όλου παραμυθιού. Το οποίο καλά κρατεί. Για το άλλο ζευγάρι, των λεγόμενων και φαβορί, τα λέμε αύριο!