Επικρατεί πάντα η λάμψη του μπλακ άουτ! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Στη Μίλαν προτίμησαν να ανανεώσουν το συμβόλαιο του Κάρλο Αντσελότι. Καμμία έκπληξη. Το αναπόδο θα ήταν. Δεν είναι θέμα χώρας αλλά νοοτροπίας. Η Ιντερ, μόλις λίγα τετράγωνα παραδίπλα, διοικητικά στην ίδια πόλη, έχει να πάρει πρωτάθλημα από το 1989. Κύπελλο Πρωταθλητριών από το 1965. Συμμετοχή, σε τελικό έστω, στον πιο σπουδαίο θεσμό από το 1972. Πόσους προπονητές έχει αλλάξει, μόλις τα τελευταία δέκα χρόνια; Χάνεις το μέτρημα. Στο Μιλανέλο, αντίθετα, ποτέ δεν τους έπιασε πανικός. Το είχαν αυτό ανέκαθεν. Και πριν από τον Μπερλουσκόνι.

Το ίδιο ισχύει παντού. Στη Ρεάλ κάποτε είχαν υπομονή, κρατώντας στον πάγκο 13 χρόνια σερί τον θρυλικό Μιγκέλ Μουνιόθ. Όμως τότε διοικούσε ο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Το 2003 έδιωξαν τον Βιθέντε ντελ Μπόσκε (των δύο Τσάμπιονς Λιγκ και ισάριθμων πρωταθλημάτων), διότι δεν ταίριαζε στη φιλοσοφία του Πέρεθ, στην οποία τον πρώτο λόγο έχουν οι σταρ. Το τι έπαθαν στη Μαδρίτη το ξέρετε. Στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Φέργκιουσον ήταν στόχος των οπαδών το 1990 και ζητούσαν να απομακρυνθεί. Οι διοικητικές αρχές μιας ομάδας που δεν έδιωξε ούτε τον Τόμι Ντόχερτι, όταν την υποβίβασε το 1974, ήταν άλλες. Τον στήριξε και 16 χρόνια μετά δεν υπάρχει τίτλος που δεν κέρδισε.

Έτσι και η Μιλαν. Είναι σπάνια περίπτωση. Ενώ από τίτλους υπολείπεται της Γιουβέντους σε εγχώριο επίπεδο κατά πολύ, μόλις περνά τα σύνορα είναι η αληθινή πρέσβειρα της χώρας. Από το 1958, που πρωτόπαιξε σε τελικό Πρωταθλητριών, μέχρι τις μέρες μας κατάφερε να είναι πάντα εκεί. Ή κάπου εκεί! Ο Κάρλο Αντσελότι ανέλαβε το 2001 και μέχρι σήμερα έχει φέρει στους «ροσονέρι» ένα πρωτάθλημα (το 2004), ένα Κύπελλο Ιταλίας (2003) και το Τσάμπιονς Λιγκ μαζί με το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ το 2003. Ως παίκτης με τη φανέλα της Μίλαν σαφώς είχε καταφέρει περισσότερα (δύο πρωταθλητριών, δύο διηπειρωτικά, δύο πρωταθλήματα και δύο Σούπερ Καπ). Όμως εκείνη η ομάδα, που είχε δημιουργήσει ο Αρίγκο Σάκι, θα ήταν άδικο να συγκριθεί με οποιαδήποτε μεταγενέστερη!

Ο Αντσελοτι, σε αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν την άφιξή του από τη Γιουβέντους στη Μίλαν, πέτυχε πολλά, αλλά απέτυχε κιόλας. Η βραδιά του «Ριαθόρ» στη Γαλικία πριν από δύο χρόνια, με τα τέσσερα γκολ από την Κορούνια να ανατρέπουν ένα σωρό όνειρα, ακολουθήθηκε από τα έξι τρελά λεπτά του «Ατατούρκ» στην Πόλη τον Μάιο. Τότε που η Λίβερπουλ, θαμμένη τριάντα μέτρα κάτω από τη γη, βγήκε για να στοιχειώσει τα πλάνα των Μιλανέζων!

Η Μιλαν, όμως, δεν λειτούργησε ποτέ εν θερμώ. Το μεγαλείο της ως κλαμπ παραμένει πέραν των όποιων τίτλων. Η διάρκεια της λάμψης μέτρησε για τον Αντσελότι και τη δουλειά του, και όχι τα όποια μπλακ άουτ. Για αυτό και η Μίλαν, που έχει μεν Μπερλουσκόνι και Γκαλιάνι, αλλά δεν ξοδεύει τρελά όπως κάποτε, είναι πάντα εκεί. Ψηλά, ανάμεσα στους τίτλους, στις διεκδικήσεις. Οι επιτυχίες της είναι ο κανόνας. Οι μαύρες βραδιές οι εξαιρέσεις. Που, όσο και αν πονάνε, παραμένουν λίγες. Ενώ για την Ιντερ του Μοράτι, που ξοδεύει μια περιουσία κάθε χρόνο, η επιτυχία είναι η εξαίρεση. Και οι βραδιές πόνου ο κανόνας.

«Στα ψέματα παίζαμε»

Μια παρέα, πολλά όνειρα, κοινό ξεκίνημα, διαφορετική πορεία. Μέσα από τα πάθη, τους έρωτες, τα στραπάτσα, τις επιτυχίες, αυτή η παρέα κάθε τέσσερα χρόνια μαζεύεται για την προσωπική της ιεροτελεστία: την παρακολούθηση του τελικού του Μουντιάλ.

Ο Δημήτρης Μίγγας με το καινούργιο του βιβλίο «Στα Ψέμματα παίζαμε...» (Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ) ακουμπά με τον ωραιότερο τρόπο την ψυχή μας.
Ένα βιβλίο που έχει ανατρεπτική λογική, που διατρέχει ανάποδα τον χρόνο, από το 2002 και τον τελικό Βραζιλία - Γερμανία στην Απω Ανατολή έως τον μυθικό Βραζιλία - Ιταλία στο Μεξικό το 1970, παρακολουθώντας την αντιστροφή των γεγονότων και της μοίρας για τους ήρωές του. Όποιος ονειρεύτηκε, ερωτεύτηκε, πληγώθηκε, προσπάθησε, έπεσε, σηκώθηκε, θα βρει κάτι στις σελίδες του βιβλίου να ταυτιστεί μαζί του.

Οπαδοί επιπέδου Γιουνάιτεντ

Ο Γιάννης Βαλαώρας συνέδεσε το όνομά του όσο λίγοι με τη Λάρισα της δεκαετίας του '80. Η συνομιλία μαζί του χτες στον SuperΣΠΟΡ FM 94,6 ήταν πραγματική απόλαυση.

Του θύμισα την ατάκα του το 1982, όταν μου είχε παραχωρήσει συνέντευξη για την «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ», πριν από τον πρώτο τελικό Κυπέλλου της ΑΕΛ, στην οποία έλεγε πως η καλύτερη παρακαταθήκη για την ομάδα είναι οι οπαδοί της που δεν υποστηρίζουν Ολυμπιακό, ΑΕΚ ή ΠΑΟ αλλά μονάχα τη Λάρισα.

Και ο Βαλαώρας, σε ετοιμότητα πάντα, όπως τότε που μοίραζε τις ντρίμπλες στους αμυντικούς, τόνισε: «Είμαστε μια μέτρια ομάδα τώρα πια, αλλά με οπαδούς επιπέδου Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Και γι' αυτό, σε δύο τρία χρόνια θα είμαστε πάλι εκεί που αξίζουμε». Έγραψε!