Η χαρά του πικραμένου (Sportday / Μπάμπης Χριστόγλου)

H χαρά του κάθε πικραμένου πλέον είναι το να δέχεται μία κόκκινη κάρτα ή να χάνει ένα πέναλτι ο Ολυμπιακός. Βλέποντας έπειτα απ' αυτά τα δύο περιστατικά τις αντιδράσεις από τους γύρω μου στην εφημερίδα κατά τη διάρκεια του αγώνα με τη Λάρισα, καταλαβαίνω πλέον πόσο απέχει ο Θρύλος από τους υπόλοιπους. Κανείς δεν λογάριασε, βέβαια, ότι ο νταμπλούχος με δέκα μάλλον παίζει καλύτερα κι έτσι το τελικό 3-1 θα φαρμάκωσε αρκετό κόσμο. Πάντως με τέτοιες αντιδράσεις όταν είναι να συμβεί κάτι κακό στην εξέλιξη ενός παιχνιδιού εις βάρος των «ερυθρολεύκων», αντιλαμβάνομαι πόσο πολύ πίσω είναι οι υπόλοιποι. Ο Ολυμπιακός χθες ήταν πολύ καλός από τη στιγμή που έμεινε με δέκα παίκτες. Στην εξέλιξη αυτού του ματς, για μία ακόμα φορά καθοριστικό ρόλο έπαιξε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της ποδοσφαιρικής μαγκιάς των παικτών του, που κατάφεραν να πάρουν το προβάδισμα με 2-0 στο πρώτο μέρος, απέναντι σε μία πολύ καλά οργανωμένη ομάδα, η οποία όμως δεν το πίστεψε όταν βρέθηκε με παίκτη περισσότερο. Και βέβαια δεν μπορούσε να αντισταθεί όταν ο Ολυμπιακός άρχισε να βγαίνει μπροστά κατά κύματα και να επιτίθεται με παίκτη λιγότερο.

Εγώ θέλω να σταθώ στο αν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που να πιστεύει πως οποιαδήποτε ομάδα στην Ελλάδα με παίκτη λιγότερο και με χαμένο πέναλτι θα μπορούσε να πάρει προβάδισμα δύο τερμάτων πριν κλείσει το πρώτο μέρος. Επίσης, ποια ομάδα θα μπορούσε με παίκτη λιγότερο από το 25' μέχρι το 65' όχι μόνο να έχει πάρει προβάδισμα δύο τερμάτων, αλλά και να έχει κάνει το παιχνίδι που έκανε ο Ολυμπιακός -ειδικά στο δεύτερο μισό του πρώτου μέρους.

Ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίσει οποιονδήποτε κι όπως θέλει στις εγχώριες διοργανώσεις κι αυτό είναι που θα πρέπει να πάρουν χαμπάρι ορισμένοι. Φτάνουν πια οι δικαιολογίες για τη διαιτησία. Μια ομάδα που αξίζει, ξέρει να παίζει ακόμα κι όταν ένα ματς τής στραβώνει και βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Οι «ερυθρόλευκοι» όλα αυτά τα χρόνια έχουν αναπτύξει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και καταφέρνουν να παίρνουν τα αποτελέσματα που θέλουν.
Τους υπόλοιπους τους αφήνω απλώς να πανηγυρίζουν όταν οι «ερυθρόλευκοι» χάνουν κάποιο πέναλτι ή όταν γνωρίζουν την ήττα σε κάποιο παιχνίδι, απλώς για να έχουν κάτι να πουν. Μου αρέσει να βλέπω πολύ κόσμο να υποστηρίζει όλους τους αντιπάλους των «ερυθρολεύκων», όταν οι πρωταθλητές αγωνίζονται κάθε Κυριακή ή κάθε Τετάρτη. Πολύς κόσμος έχει γίνει φίλαθλος στην Ελλάδα με αντίπαλο μόνο μία ομάδα. Αυτή που είναι πρώτη.