Δεν… περιγράφω άλλο

Αναγκαστικά θα επαναληφθούμε, αλλά με τον φετινό Ολυμπιακό δεν γίνεται αλλιώς. Έκτο θρίλερ στα επτά τελευταία παιχνίδια και καρμπόν αλλοπρόσαλλη εικόνα μέσα στο ίδιο παιχνίδι. Άλλος στο πρώτο ημίχρονο, άλλος στο δεύτερο. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πόσο διαφορετική θα ήταν η φετινή του μοίρα, αν μπορούσε κάποια στιγμή, νωρίτερα, μέσα στην σεζόν να σταθεροποιήσει αυτή την εικόνα, παίζοντας συχνότερα τόσο καλά.

Με πείσμα για όλες τις μπάλες, με αυταπάρνηση και σταθερότητα ανάμεσα σε άμυνα και επίθεση, ένταση, ενέργεια και ξεκάθαρο πλάνο. Ακόμα και αν ηττήθηκε από την πρωτοπόρο της Ευρωλίγκας και πανάκριβη Μπαρτσελόνα, ελάχιστοι θα ήταν στενοχωρημένοι. Πρώτα απ’ όλα διότι θα ήταν όλοι γεμάτοι από την προσπάθεια και δεύτερον και κυριότερο, στο σακούλι θα υπήρχαν τρεις-τέσσερις νίκες παραπάνω και ο στόχος θα ήταν ακόμα εφικτός. Για αυτήν την αγωνιστική διπροσωπία, αποκλειστικά υπεύθυνοι είναι προπονητής και παίκτες όμως, καθώς ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο αν τόσο μπορεί ο φετινός Ολυμπιακός, ή έχει αδικήσει ο ίδιος τόσο πολύ τον εαυτό του.

Το βράδυ της Πέμπτης στο ΣΕΦ βέβαια, πρόλαβαν να τον αδικήσουν και οι τρεις ρέφερι, που συνεχίζοντας την… παράδοση από το ματς με την Μπάγερν και μετά, δεν έδιναν ούτε… μισό σφύριγμα στους «ερυθρόλευκους». Η κορύφωση της διαιτητικής παράστασης είναι στο τελευταίο δίλεπτο. Μόνο και μόνο η θεατρική βουτιά του Μίροτιτς στο άγγιγμα του Λαρεντζάκη που δίνει βολές ισοφάρισης με το ριμπάουντ να έχει εξασφαλιστεί από τον Ολυμπιακό, αλλάζει όλο το παιχνίδι. Ο κόουτς Μπαρτζώκας δεν συγκρατήθηκε (ίσως όφειλε να ήταν πιο ψύχραιμος για να τον έχει η ομάδα του στο κρίσιμο τελευταίο τάιμ άουτ) και αποβλήθηκε με δεύτερη τεχνική ποινή.

Ο κόουτς Γιασικεβίτσιους ωρυόταν από το πρώτο ημίχρονο και η μόνη… παρατήρηση που έγινε στον πάγκο της Μπαρτσελόνα, ήταν για έναν πιο… ηχηρό πανηγυρισμό των παικτών σε ένα κάρφωμα του Μίροτιτς. Ασφαλώς και η Ευρωλίγκα δεν θα βγάλει ανακοίνωση όπως με την Μπάγερν, όπως ασφαλώς έχει λιώσει η καραμέλα και το παραμύθι πως ο Ολυμπιακός ευνοείται στην Ευρωλίγκα. Πάμε όμως παρακάτω, διότι παρόλα αυτά, οι «ερυθρόλευκοι» πρέπει πρώτα απ’ όλα να φτιάξουν τα του οίκου τους και να συνεχίσουν ως το τέλος και ο,τι βγει.

Αγωνιστικά, μετά το πρώτο δεκαπεντάλεπτο, η άμυνα πήρε άριστα- τηρουμένων των αναλογιών- και αυτή βοήθησε στο να μείνει η διαφορά στο -10, στο κάκιστο επιθετικά πρώτο μέρος. Ο Ολυμπιακός είχε μόλις 7 ασίστ για 9 λάθη, 1/12 τρίποντα και παρότι έκανε θραύση στα επιθετικά ριμπάουντ με 9, δεν μπορούσε να τα εκμεταλλευτεί, παίρνοντας μόλις 4 πόντους από αυτά! Την ίδια ώρα η Μπαρτσα με βασικό πυλώνα τον Καλάθη, είχε 16 ασίστ για 8 σφάλματα, 53% εντός πεδιάς και με μόλις 3 επιθετικά ριμπάουντ, είχε πάρει 6 πόντους. Η τιμητική διαφορά, έδωσε ώθηση στους «ερυθρόλευκους» για να δούμε ένα σχεδόν τέλειο δεύτερο ημίχρονο από μεριά τους.

Το 23-10 του τρίτου δεκαλέπτου, έχει εξήγηση στην διαφορετική άμυνα πάνω στον Καλάθη (και γενικότερα) ο οποίος δημιουργικά εκμηδενίστηκε (1 ασίστ στο δεύτερο μέρος). Η αναλογία ασίστ-λαθών πήγε στο 5-2, τα τρίποντα άρχισαν να βρίσκουν στόχο. Ο ΜακΚίσικ αυτή τη φορά δεν φοβόταν να σουτάρει, οι Τζένκινς-Λαρεντζάκης έπαιζαν καλά ατομικά στα μετόπισθεν και οι Πρίντεζης-Έλις (εξαιρετικός για πρώτη φορά) βοηθούσαν σε όλα. Ο κόουτς εμπιστεύτηκε αυτή την φορά τον Σπανούλη και ο αρχηγός ήταν πολύ καλός και στις δύο πλευρές του παρκέ. Δεδομένα θα μπορούσε να βοηθήσει περισσότερο φέτος με μια καλύτερη διαχείριση (δεν είναι για 30, αλλά ούτε και για 4 λεπτά) για να έχει και ο Σλούκας περισσότερες ανάσες. Ίσως από την ήττα να μείνει ως κέρδος η κατανόηση αυτού του λάθους.

Στο 4ο δεκάλεπτο, η άμυνα γύρισε ξανά σε αλλαγές, η Μπαρτσελόνα παρά τις καλές άμυνες χαμηλά τροφοδότησε σωστά Ντέιβις και Μίροτιτς και κατάφερε με περισσότερη ηρεμία, λιγότερα λάθη και το… σπρώξιμο που προαναφέραμε στο τέλος να πάρει το παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός ήταν εκτός όλων των άλλων (μην ξεχνάμε την απουσία του Βεζένκοφ) και άτυχος, καθώς δεν συμβαίνει συχνά να έχεις δύο άστοχα φόλοου για παράταση και ένα εύστοχο στο τέλος που είναι εκπρόθεσμο για… μισή ανάσα. Η τελευταία χαραμάδα-παραθυράκι ελπίδας για πρόκριση, λογικά έκλεισε με βουλοκέρι μετά την ήττα από τους «μπλαουγκράνα». Ο πανομοιότυπος τρόπος που έχουν χαθεί τα ματς σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως αντέχεις. Να το περιγράφεις, να το παρακολουθείς, να το ζεις γενικότερα… Ο Ολυμπιακός έχει χάσει πλέον με όλους τους πιθανούς και απίθανος τρόπους.

Ασφαλώς και η πρόκριση έχει μαθηματικές πιθανότητες και δεν χάθηκε από τους «μπλαουγκράνα». Έχουν γίνε λάθη, παραλείψεις, υπάρχουν σοβαρές δικαιολογίες και ακόμα πιο σοβαρά θέματα, που πρέπει να αναλυθούν και να βρουν την λύση. Ολοκληρώθηκε αποτυχημένα μία σειρά επτά πολύ δύσκολων αγώνων, όπου οι «ερυθρόλευκοι» πάλεψαν σε όλους μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αυτό δεν είναι λίγο για μία ομάδα με τόσους νέους παίκτες και σε μία δύσκολη-μεταβατική σεζόν. Μένει όμως το «γαμώτο» πως αρκούσαν ένα-δυο κλικ, λίγος λιγότερος εγωισμός και επιμονή, για να βοηθηθεί λίγο περισσότερο. Σε κάνει πολλές φορές να αναρωτιέσαι αν υπήρχε και η κατάλληλη ηρεμία και ο σωστός τρόπος για να γίνει ομαλά η μετάβαση στην επόμενη μέρα.

Όλα αυτά είναι θέματα που θα ανοίξουν μετά το τέλος της σεζόν, με γνώμονα το καλύτερο δυνατό. Η προσπάθεια όμως οφείλει να συνεχιστεί για να χτιστεί η καλύτερη δυνατή νοοτροπία και χαρακτήρας για το μέλλον. Όλοι μπορούσαν να πάρουν καλύτερο βαθμό, αλλά ακόμα οι εξετάσεις δεν τελείωσαν…

Υ.Γ.: Των… βετεράνων το λέει ακόμα η καρδούλα τους. Θέλουν σαν… τρελοί να βοηθήσουν και αξίζουν περισσότερο σεβασμό από όλους.