Ο Ρούνεϊ έζησε όλο το όνειρο που είχε κάθε πιτσιρικάς

Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον χρόνο. Ακόμα κι αυτοί που νιώθουν ως οι πιο άτρωτοι, συνειδητοποιούν ότι κάποια στιγμή έρχεται η στιγμή που το σώμα δεν μπορεί να ακολουθήσει τις εντολές του εγκεφάλου, οπότε προκύπτει η στιγμή των αποφάσεων.

Εξαίρεση σε αυτό δεν μπορούσε να αποτελεί ο Γουέιν Ρούνεϊ…

Μπορεί να φανταστεί κανείς το σοκ που μπορεί να υπέστη ένας τύπος που πριν καν κλείσει τα 17 του χρόνια, είχε καταφέρει να πετύχει το πρώτο του επαγγελματικό γκολ στην Premier League με τη φανέλα της Έβερτον και στα 19 του έπαιρνε μεταγραφή στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σπάζοντας τότε τα ταμεία. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί εκείνη τη στιγμή της ζωής του ότι θα έρθει η μέρα που θα πρέπει να κάνει στην άκρη.

Παρ’ όλα αυτά, από τα 17 του μέχρι τα 35 του, που είναι σήμερα ο πρώην Άγγλος επιθετικός, μπόρεσε να ζήσει το όνειρο που έχει κάθε πιτσιρικάς που έχει την τρέλα να λέει ότι θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής και μάλιστα με τέτοιο έντονο τρόπο, που θα έλεγε κανείς ότι αυτά τα 18 χρόνια, αντιστοιχούν σε 2 ή 3 ζωές.

Τίποτα δεν του ήρθε εύκολα, αλλά είχε ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα. Αστείρευτο ταλέντο. Με τις ομάδες των Κ-10 και Κ-11 της Έβερτον είχε 114 γκολ σε 29(!) παιχνίδια κι όταν ήταν 15 έπαιζε στην Κ-19. Αυτοί οι αριθμοί και φυσικά η τρομερή σωματοδομή για την ηλικία του, του έδωσαν πολύ γρήγορα το… εισιτήριο για την πρώτη ομάδα.

«Ποιος διάολο είσαι εσύ;»

Το επαγγελματικό του ντεμπούτο ήρθε στις 17 Αυγούστου του 2002, σε ηλικία 17 ετών, και οι οπαδοί της Τότεναμ φρόντισαν τότε με ένα σκληρό τρόπο να του υπενθυμίσουν ότι είναι ένα… τίποτα. Τουλάχιστον για εκείνη την περίοδο. Σε κάθε του επαφή με την μπάλα το σύνθημα που ακουγόταν ήταν «Who the hell are you?», κάτι… σκληρό για ένα παιδί που ακόμα δεν είχε δικαίωμα να βγάλει δίπλωμα αυτοκινήτου. Ίσως, όμως, να ήταν και το κίνητρο για να απαντήσει σε όλο τον κόσμο ποιος ήταν τελικά.

Μόνο ιστορικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το πρώτο του γκολ. Η υπερδύναμη του Νησιού εκείνη την εποχή, η Άρσεναλ, αντιμετώπιζε την Έβερτον τρέχοντας ένα σερί 30 αγώνων χωρίς ήττα στο «Γκούντισον Παρκ». Ημερομηνία 19 Οκτωβρίου 2002, πέντε μέρες πριν κλείσει τα 17! Το σκορ 1-1 πριν από τη λήξη… Ο Ρούνεϊ «χαϊδεύει» την μπάλα που έρχεται από ψηλά, τη φέρνει στο δεξί και με δυνατό πλασέ από τα 30-35 μέτρα νίκησε τον Σίμαν. «Remember the name», φώναζε ο δημοσιογράφος στη μετάδοση και σίγουρα κανείς δεν το ξέχασε.

«Είναι το καλύτερο ταλέντο από τη μέρα που ήρθα στην Αγγλία», παραδέχθηκε ο ίδιος ο Αρσέν Βενγκέρ.



«Θέατρο των Ονείρων», που αλλού;

Θα μπορούσε ένα παιδί με αυτά που είχε ζήσει να έβρισκε ένα πιο ταιριαστό περιβάλλον, από μία έδρα που ονομάζεται από όλους ως «Θέατρο των Ονείρων». Πιθανότατα, το 2004, που ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, απαίτησε τον τότε 18χρονο στο ρόστερ της ομάδας του να έκανε πιο… ποδοσφαιρική και περίπλοκη σκέψη και σε κάθε περίπτωση είχε δίκιο. «Η Έβερτον ήθελε να με δώσει στην Τσέλσι, που έδινε περισσότερα λεφτά», αποκάλυψε ο ίδιος λίγες μέρες μετά την υπογραφή του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πριν αρχίσει να μιλάει στο γήπεδο. Το ντεμπούτο του ήταν στις 28 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου για το Champons League κόντρα στη Φενέρ και με χατ-τρικ και μία ασίστ, δεν χρειαζόταν να κάνει πολλά παραπάνω για να αποδείξει ότι ήρθε για να μείνει.



Από την έξοδο, στην ιστορία…

Δεν ήταν όλα ρόδινα στη Γιουνάιτεντ, καθώς το 2010 όχι μόνο βρέθηκε προ της εξόδου από το «Ολντ Τράφορντ», αλλά με ανακοίνωση εξηγούσε ότι ήθελε να φύγει, απογοητευμένος από το γεγονός ότι έμενε αρκετά συχνά στον πάγκο. Ο Σερ Άλεξ, που δεν είχε ανάγκη να «μασήσει» τα λόγια του, εξηγούσε ότι λόγω των τραυματισμών του παίκτη έπρεπε να υπάρξει μια ειδική διαχείριση και τελικά στο ενεργητικό του προστέθηκε μία ακόμα κερδισμένη μάχη, αφού ο Ρούνεϊ υπέγραψε νέο πενταετές συμβόλαιο. Ήταν η εξέλιξη, που έδωσε την ευκαιρία στον Σκωτσέζο τεχνικό να δει «το καλύτερο γκολ που έχει σημειωθεί σε αυτό το γήπεδο», όπως ο ίδιος είχε ομολογήσει. Πόσοι από μας, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων, δεν έπαιρνε ένα ζευγάρι κάλτσες και έκανε ψαλιδάκια στο κρεβάτι του, αναπαριστώντας ένα γκολ; Ο Ρούνεϊ το έκανε στις 12 Φεβρουαρίου του 2011, σε ένα γήπεδο με πάνω από 60.000 οπαδούς και σε ένα ντέρμπι κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι. Σαν ένας πίνακας ζωγραφικής ή μια στιγμή από ταινία, που όλοι σιωπούν και συμβαίνει τελικά το απίστευτο. Έπειτα από μία σέντρα του Νάνι, ο Ρούνεϊ σηκώθηκε εκεί που δεν ήταν δυνατόν να πηδήξει, με τους αμυντικούς να κοιτούν απεγνωσμένοι, γνωρίζοντας τι πρόκειται να συμβεί. Τουλάχιστον, είδαν από πολύ κοντά ένα από τα πιο όμορφα γκολ που έχουν σημειωθεί…



Στο πάνθεον

Στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έμεινε συνολικά 13 χρόνια, τα οποία δεν ήταν όλα σαν ένα παραμύθι. Ο Άγγλος ήταν πρωταγωνιστής σε πολύ νεαρή ηλικία σε σκάνδαλο με γυναίκες επί πληρωμή, για το οποίο ο ίδιος δήλωσε μετανιωμένος. «Ήμουν νέος και ηλίθιος. Απλά ανώριμος». Ωστόσο, ήταν κοινό μυστικό ότι είχε μια αγάπη και για το αλκοόλ, δείγμα ότι ποτέ το στυλ του δεν ήταν αυτό του γυμνασμένου ποδοσφαιριστή, τύπου Κριστιάνο Ρονάλντο. Ωστόσο, όλα αυτά δεν τον εμπόδισαν να κατακτήσει πέντε φορές την Premier League, μία το Champions League, μία το Europa League και φυσικά να γίνει ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 253 γκολ και της εθνικής Αγγλίας με 53 γκολ.



Έρωτας με το ποδόσφαιρο

Με την εξωγηπεδική του ζωή, ειδικότερα στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, να είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενη, λίγοι θα πόνταραν ότι ο Γουέιν Ρούνεϊ θα ήθελε να έχει οποιαδήποτε σχέση με το ποδόσφαιρο μετά την ολοκλήρωση της καριέρας του. Όχι μόνο πλέον θα είναι ο πρώτος προπονητής της Ντέρμπι Κάουντι, έχοντας το βαρύ φορτίο να τη διατηρήσει στην Championship, αλλά πρόκειται για μία εξέλιξη την οποία επιθυμούσε διακαώς. «Θέλω πολύ τη δουλειά αυτή. Είμαι φιλόδοξος. Αγάπησα κάθε λεπτό της καριέρας μου, αλλά είμαι ενθουσιασμένος, που αρχίζω αυτή τη δουλειά, με την Ντέρμπι Κάουντι».



Είπαν για αυτόν

Λιονέλ Μέσι:

«Πάντα έχω μεγάλο σεβασμό στον Γουέιν Ρούνεϊ. Έχει παίξει στο υψηλότερο επίπεδο για πολλά χρόνια και είναι από τους κορυφαίους της γενιάς αυτής».

Κριστιάνο Ρονάλντο:

«Το δυνατό σημείο του Ρούνεϊ είναι η νοοτροπία του και η δύναμη. Ποτέ δεν σταματάει, πάντα τρέχει και σκοράρει πολύ. Τρομερός παίκτης ομάδας. Για μένα είναι φανταστικός. Τον φώναζα “Πίτμπουλ”. Μου έλειψε πραγματικά να παίζω μαζί του».

Τιερί Ανρί:

«Όλος ο κόσμος έξω από την Αγγλία, μιλάει για εκείνον. Είναι ένας τοπ-τοπ παίκτης».

Τσάβι:

«Από τους κορυφαίους στην Ευρώπη τα τελευταία 10 χρόνια».

Στίβεν Τζέραρντ:

«Στα επόμενα χρόνια, που θα κοιτάμε τα ρεκόρ, τα γκολ, τις συμμετοχές, το όνομα του Ρούνεϊ θα είναι πάντα εκεί. Είναι αυτό που πραγματικά του αξίζει».

Ζεράρ Πικέ:

«Ποτέ δεν έχω δει έναν παίκτη τόσο δυνατό όσο ο Ρούνεϊ. Ο τρόπος που ξεπερνά τον αντίπαλό του, η ένταση του παιχνιδιού του. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό τρέχει».

Νεϊμάρ:

«Από τους παίκτες που θαυμάζω περισσότερο. Από τους πιο χαρισματικούς, από τους πιο τεχνικούς στον κόσμο».

Τζον Τέρι:

«Είναι ο καλύτερος Άγγλος που έχει υπάρξει ποτέ. Κάνει πράγματα που δεν έχω δει ποτέ από κανέναν άλλον και σας το λέω από πρώτο χέρι».