Μνημειώδης η υπομονή των οπαδών της Ίντερ! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Απόψε στο «Μεάτσα» η Ιντερ έχει την ευκαιρία να κάνει όχι μόνο ένα βήμα προς τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά ένα άλμα στους τέσσερις! Ο αγώνας με τον Αγιαξ είναι για τους «16», αλλά οι Ιταλοί ξέρουν πως εάν περάσουν, τότε, με την κλήρωση που τους έφερε με τη Βιγιαρεάλ στα προημιτελικά, η πιθανότητα να πάνε παραπάνω φαντάζει εξαιρετικά πιθανή. Για μια ομάδα με την ιστορία και τη φανέλα των «νερατζούρι», η αλήθεια είναι πως δεν έχουν πετύχει τίποτε από τη στιγμή που έγινε Τσάμπιονς Λιγκ η διοργάνωση. Από το 1992 που άλλαξε πειραματικά και από το 1993 οριστικά μέχρι τις μέρες μας όλα τα «βαριά χαρτιά» κάποια στιγμή έκαναν απόλυτο λίμιτ απ. Η Μπαρτσελόνα πήρε τον τίτλο με το φάουλ του Κούμαν το '92, η Μίλαν κατέκτησε το '94 και το 2003 ένα Κύπελλο, που άλλωστε μόλις το '89 και το '90 το είχε ξαναπάρει, η Γιουβέντους έπαιξε τέσσερις τελικούς, επικρατώντας στον έναν (1996), ο Αγιαξ (1995), η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999) η Μπάγερν (2001), η Λίβερπουλ (2005) μπόρεσαν το ίδιο. Η Ρεάλ που από το 1981 δεν υπήρχε ούτε σε τελικό μπόρεσε να πάρει άλλες τρεις φορές (1998, 2000, 2002) το τρόπαιο στο «Μπερναμπέου».

Και η Ιντερ; Εναν ημιτελικό το 2003 κατάφερε όλον κι όλον και αποκλείστηκε με τον πιο ωμό και σκληρό τρόπο: στα εκτός έδρας γκολ από τη Μίλαν, με την οποία μοιράζονται κοινό γήπεδο! Αν αυτό δεν ήταν ειρωνεία της τύχης, τότε ποιο είναι; Και από το 1972, χρονιά του τελευταίου της τελικού, μόνο άλλη μία φορά, το 1981, έπαιξε στα ημιτελικά! Για μία ομάδα που ζει με τις δάφνες του παρελθόντος και που έχει να κατακτήσει πρωτάθλημα από το 1989, είναι αλήθεια πως η υπομονή των οπαδών της είναι μνημειώδης! Τα τρία Κύπελλα ΟΥΕΦΑ (1991, 1994, 1998) που έχει πάρει, από το τελευταίο σκουντέτο και μετά, απλώς υπενθυμίζουν αυτό που ουσιαστικά πάντα ήταν η Ιντερ: η πλέον αυτοκαταστροφική ομάδα του σύγχρονου ποδοσφαίρου.

Ένας κολοσσός με πρόεδρο που δεν έχει σταματήσει να βάζει χρήματα, αλλά και να μην εισπράττει ποτέ τον κόπο και τα λεφτά του σε τίτλους! Ο Μάσιμο Μοράτι ήταν παιδί όταν ο πατέρας του, ο αείμνηστος Αντζελο, οδηγούσε την Ιντερ από τίτλο σε τίτλο τη δεκαετία του '60. Με την καθοδήγηση του Χελένιο Χερέρα οι Μιλανέζοι είχαν πάρει από το 1963 έως και το 1967 τρία πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών, δύο Διηπειρωτικά και έχασαν ακόμα έναν τελικό από τη Σέλτικ στη Λισσαβώνα. Ο Μοράτι το 1994 αγόρασε την παιδική του αγάπη και ξοδεύοντας λεφτά που άλλοι ούτε ονειρεύονται, έφερε πάνω από 100 ποδοσφαιριστές στο «Μεάτσα». Ανάμεσά τους ο Ρονάλντο, ο Αντριάνο, ο Βερόν, ο Κρέσπο, ο Βιέρι, ο Ζανέτι, ο Ζαμοράνο, Μιχαΐλοβιτς. Κάνοντας τη σούμα 12 χρόνια μετά, με ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και ένα Κύπελλο Ιταλίας, μοιάζει δυσανάλογη συγκομιδή με το ταλέντο και τα χρήματα. Πουθενά δεν γράφει όμως πως όσο περισσότερο ξοδεύεις τόσα περισσότερα κατακτάς!

Απόψε λοιπόν για την Ιντερ είναι μονόδρομος. Για τον Αγιαξ που μπαίνει στο ματς ως αουτσάιντερ είναι ο καλύτερος ρόλος. Αν για την Ιντερ δουλέψει ο καλός της εαυτός, δεν θα έχει πρόβλημα. Αλλιώς είναι ικανή να αποκλειστεί ακόμα κι αν κερδίζει ένα δευτερόλεπτο πριν σφυρίξει ο διαιτητής!

Ένας γεμάτος χρόνος μαζί

Ένας χρόνος μαζί και μοιάζει σαν χθες. Τις μέρες που ήταν να βγει η «SportDay», οι περισσότεροι πίστευαν πως θα αποτύχει. Δέκα καθημερινές αθλητικές εφημερίδες είναι πολλές, έλεγαν. Δεν χωράει άλλη η πιάτσα! Αποδείχτηκε πως χωρούσε. Και πως όταν κάτι είναι διαφορετικό, ο κόσμος το στηρίζει. Σε αυτόν τον ένα χρόνο η εφημερίδα μπόρεσε κάτι που στο παρελθόν δεν είχε συμβεί με άλλο έντυπο, να προηγείται δηλαδή σε κυκλοφορία πανελλαδικά τις περισσότερες μέρες του χρόνου! Δεν περπάτησε απλώς, αλλά άρχισε να τρέχει.

Όταν το 1994 ανοίξαμε την πρώτη εξειδικευμένη σχολή αθλητικής δημοσιογραφίας, κάποιοι προέβλεπαν πως δεν θα αντέχαμε για πολύ. Δώδεκα χρόνια αργότερα, αν και άνοιξαν σαν μανιτάρια και άλλες, το ΚΕΝΤΡΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ παραμένει πρωτοπόρο. Το 1996, όταν ξεκινούσε ο ΣΠΟΡ FM, έλεγαν πως θα κλείσουμε σε λιγότερο από δύο χρόνια. Από το 1997 που περάσαμε πρώτοι ανάμεσα στα αθλητικά ραδιόφωνα με 2,8% έως το αδιανόητο 11,7% του 2006, που μας φέρνει στην τρίτη θέση της γενικής λίστας, προτιμήσαμε να απαντάμε με έργα και όχι με βαρύγδουπα λόγια. Η εφημερίδα που κρατάτε είχε να αναμετρηθεί με εξαιρετικά έντυπα στην αγορά, που το καθένα έχει τη δική του ποιότητα, φιλοσοφία και φανατικό κοινό. Το ότι κερδίσαμε την εμπιστοσύνη σας είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας. Και γι' αυτό θα προσπαθούμε καθημερινά.

Η εφημερίδα είναι συλλογική δουλειά και μαζί με όλους αυτούς που δικαιούνται μερίδιο στην επιτυχία είναι και όποιοι ήταν μαζί μας πριν από ένα χρόνο και πλέον δεν εργάζονται κοντά μας. Ο Γιάννης Διακογιάννης έχει σημαντικό μερίδιο, όπως είχε στην καθιέρωση της σχολής και του ραδιοφώνου στη συνείδηση του κοινού! Και του χρόνου!