Μένει να αποδειχθεί αν ήταν ευλογία ή κατάρα (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Φανταστείτε τη σκηνή: η ομάδα φτάνει στον μοναδικό τελικό της για τη σεζόν. Αν και συνηθισμένη να νικά, αυτή είναι η μόνη ευκαιρία της να μη μείνει με άδεια χέρια σε μια χρονιά που βλέπει την πλάτη των αντιπάλων της. Ο προπονητής ανακοινώνει την ενδεκάδα και ο πρώτος σκόρερ δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς που ξεκινούν. Ολοι κοιτούν με περιέργεια ποια θα είναι η ενέργειά του. Ο σέντερ φορ σηκώνεται και το πρόσωπό του είναι κόκκινο από την οργή. Τα λόγια που λέει στον μάνατζερ θα έκαναν και τον πιο σκληροπυρηνικό οπαδό να θέλει να κλείσει τα αυτιά του. Στη συνέχεια, όπως είναι ντυμένος με την ποδοσφαιρική στολή, ανοίγει την πόρτα των αποδυτηριών και φεύγει. Δεν τον νοιάζει ποιος θα νικήσει, ούτε αν η ομάδα θα χρειαστεί κάποια στιγμή τη βοήθειά του. Από την ώρα που δεν ξεκινάει, ας πάνε όλοι να... πνιγούν!

Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία αληθινή; Φυσικά όχι, θα πείτε. Ο Ρουντ φαν Νιστελρόι μπορεί να πικράθηκε από την απόφαση του σερ Αλεξ Φέργκιουσον να μην τον βάλει στην αρχική ενδεκάδα την Κυριακή στο Κάρντιφ, αλλά -αν μη τι άλλο- φέρθηκε επαγγελματικά. Οχι σαν τον προπονητή του, που το 1965, όταν ο τεχνικός της Ντανφέρμλιν τον άφησε εκτός ομάδας στον τελικό του Κυπελλου Σκωτίας, ενήργησε σαν ταύρος εν υαλοπωλείω! Αλλωστε, ο ίδιος ο σερ Αλεξ επιβεβαίωσε την Κυριακή πως νιώθει απόλυτα τι σημαίνει να είσαι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας σου και να μην ξεκινάς σε τελικό. Μόνο που δεν μίλησε για την υπόλοιπη συμπεριφορά του!

Τότε, το 1965, η Ντανφέρμλιν είχε την καλύτερη ομάδα στη μεταπολεμική περίοδο της ιστορίας της. Ο Αλεξ Φέργκιουσον ήταν ο μεγάλος σταρ και πρώτος σκόρερ της, αλλά σε ένα ματς στο πρωτάθλημα που κρινόταν ο τίτλος με τη Σεντ Τζόνστον ήταν κάκιστος. Η Σέλτικ μπόρεσε και επωφελήθηκε της ήττας της και πήρε το πρώτο από τα μετέπειτα εννέα συνεχή πρωταθλήματά της. Ο Φέργκιουσον περίμενε τον τελικό Κυπέλλου με τη μεγάλη του εχθρό, τη Σέλτικ, πώς και πώς. Οταν άκουσε πως δεν ήταν στην ενδεκάδα, ξέσπασε! Τότε δεν επιτρέπονταν οι όποιες αλλαγές, συνεπώς θεώρησε πως δεν συνέτρεχε λόγος να μείνει στο γήπεδο. Η ομάδα του, αν και παλεψε το ματς, έχασε 3-2 και ο νεαρός τότε Αλεξ βρήκε την ευκαιρία να ξιφουλκήσει κατά του προπονητή του!

Σχεδόν 41 χρόνια μετά, η ιστορία μέχρις ενός σημείου επαναλήφθηκε. Οι ομοιότητες τελειώνουν στην ανακοίνωση της ομάδας. Ο Ρουντ φαν Νιστελρόι, προς τιμήν του, ούτε μίλησε ούτε άρχισε σαν κακομαθημένο παιδί να χτυπά τα πόδια και να πετά την... πιπίλα στο πάτωμα! Έμεινε εκεί και είδε την ομάδα του να συντρίβει τη Γουίγκαν. Ο Φέργκιουσον, όσο κι αν προσπάθησε να πείσει πως δεν κρύβεται τίποτα πίσω από την απόφασή του, η αλήθεια είναι πως έχασε πολλούς πόντους με την επιμονή του να μη βάλει τον πιο χαρισματικό σκόρερ που διαθέτει ούτε καν ως αλλαγή. Το μυαλό όλων πήγε στον Μπέκαμ και τον τρόπο με τον οποίο ο Φέργκιουσον χειρίστηκε τη γνωστή διαμάχη τους το 2003. Το ιπτάμενο παπούτσι στο ματς Κυπέλλου με την Αρσεναλ, τα ράμματα στο φρύδι, η επιλογή να μην τον ξεκινήσει με τη Ρεάλ Μαδρίτης στο «Ολντ Τράφορντ», η άμεση απάντηση του αρχηγού της εθνικής Αγγλίας με ένα εκπληκτικό φάουλ μόλις πέρασε ως αλλαγή. Να σας θυμίσω τι συνέβη στο τέλος της σεζόν 2002-03; Η Γιουνάιτεντ παραχώρησε τον Μπέκαμ...

Μόλις πριν από μερικούς μήνες ο Φέργκιουσον ήρθε σε ρήξη με τον ηγέτη της ομάδας του εδώ και 13 χρόνια, τον Ρόι Κιν. Οι σκληρές κριτικές του Ιρλανδού ενοχλούσαν τον Φέργκιουσον και την ιεραρχία του συλλόγου, αλλά η ουσία είναι πως τα αποτελέσματα τον δικαιώνουν. Ο Σκωτσέζος τεχνικός τον απομάκρυνε άμεσα, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν.

Η αλήθεια είναι πως όποιος συγκρούστηκε με τον Φέργκιουσον σε αυτά τα 19 χρόνια του στο «Θέατρο των Ονείρων», αργά ή γρήγορα πετάχτηκε έξω από την πόρτα. Από τον Γουέμπ, τον Σαρπ, τον Ινς, τον Καντσέλσκις μέχρι τον Μπέκαμ και τον Κιν, η ιστορία αλλάζει μόνο στην πλοκή, αλλά ποτέ στον επίλογό της! Και όλα δείχνουν πως ο 30χρονος Ολλανδός (που δεν είναι και πολύ δημοφιλής ανάμεσα στους παίκτες, είναι η αλήθεια) το καλοκαίρι θα αποχαιρετήσει το Μάνστεστερ. Εχοντας σκοράρει όσο κανείς άλλος στη σύγχρονη ιστορία της Γιουνάιτεντ, αλλά έχοντας κερδίσει και πολύ λιγότερα μετάλλια από τον... Μπράιαν Μέι, τον Ρονι Γιόνσεν και τον Ντένις Εργουιν! Ποιος είπε πως υπάρχει δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο; Η Ρεάλ και η Μίλαν τρίβουν ήδη τα χέρια τους σκεπτόμενες την προοπτική να αποκτήσουν έναν από τους καλύτερους κυνηγούς στον πλανήτη.

Οσο για τον Φέργκιουσον, αυτό το Λιγκ Καπ, το Κύπελλο που κάποτε απαξίωνε ο ίδιος και το αποκαλούσε «διοργάνωση για παιδιά», μάλλον ήταν το φιλί της ζωής για να παραμείνει για μία ακόμα χρονιά στον πάγκο, με τους Γκλέιζερ να υπόσχονται πολλά λεφτά για μεταγραφές. Μένει να αποδειχτεί αν αυτός ο τίτλος θα είναι ευλογία για τον σύλλογο ή αληθινή κατάρα.