Έδωσαν ξανά την αίγλη στον θεσμό (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Μπορεί να είναι το ότι ακόμα οι ομάδες δεν έχουν εξαντληθεί από τα πολλά ματς, μπορεί να βοηθά το ότι δεν προηγείται ο πανικός που συνήθως καλύπτει όλη την εβδομάδα πριν από τον τελικό του Κυπέλλου. Ο,τι και να υπάρχει ως εξήγηση, η αλήθεια είναι πως οι τελικοί του Λιγκ Καπ καταλήγουν να είναι πιο ωραία ματς από εκείνους του... κανονικού Κυπέλλου. Μην πάτε μακριά.

Μόλις την περασμένη σεζόν το «Μιλένιουμ» φιλοξένησε το χορταστικό 3-2 της Τσέλσι με τη Λίβερπουλ τον Φλεβάρη και τον Μάη το «ξενέρωτο» 0-0 της Αρσεναλ με τη Γιουνάιτεντ. Το 2003 η Λίβερπουλ νίκησε τη Μάν. Γιουνάιτεντ 2-0 σε ένα εξαιρετικό παιχνίδι, ενώ το αντίστοιχο του Κυπέλλου ήταν το μετριότατο 1-0 της Αρσεναλ με τη Σαουθάμπτον.

Από τη δεκαετία του '70, όταν μπήκε στη ζωή μας αυτός ο πρώτος τελικός της χρονιάς, μας χάριζε την ευκαιρία να δούμε ανοιχτά ματς. Θυμάμαι τη μοναδική επιτυχία στην ιστορία της Στόουκ Σίτι, με τον Γκόρντον Μπανκς κάτω από τα δοκάρια το 1972, με αντίπαλο το φαβορί, που ήταν η Τσέλσι του Οσγκουντ και του Χάντσον. Η ΕΡΤ το είχε μεταδώσει εμβόλιμα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου από την Γκρενόμπλ, εκεί που ο Σπήλιος Ζαχαρόπουλος είχε πάρει αργυρό μετάλλιο στους δρόμους ημιαντοχής.

Από τότε και για κάποια χρόνια το ματς το βλέπαμε σε μαγνητοσκόπηση και έτσι χάσαμε την ευκαιρία να δούμε ζωντανά το εκπληκτικό ανάποδο ψαλίδι του Ντένις Τιούαρτ εναντίον της Νιούκαστλ, που χάρισε το 1976 τον τελευταίο τίτλο μέχρι και σήμερα στη Μάντσεστερ Σίτι.

Από τις οθόνες μας πέρασαν η εκπληκτική Νότιγχαμ του Κλαφ (ειδικά στο 3-2 με τη Σαουθάμπτον το 1979) και η Λίβερπουλ που κέρδιζε για τέσσερις σερί σεζόν στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ειδικά ο τελικός του 1983 ήταν καταπληκτικός, με τον 18χρονο Γουαϊτσάιντ να έχει ανοίξει το σκορ, για να βάλει ο Ρόνι Γουίλαν πιθανώς το ωραιότερο γκολ στην ιστορία των τελικών, με ένα φαλτσαριστό σουτ.

Τα επόμενα χρόνια νίκησαν η Οξφορντ, η Νόριτς, η Λούτον, επιβεβαιώνοντας αυτούς που θεωρούσαν πιο ανοιχτό σε προβλέψεις αυτό το Κύπελλο από το FA Cup.
Την τελευταία 15ετία το Κύπελλο επηρεάστηκε από τα λεφτά της Πρέμιερσιπ, όπως και το Τσάμπιονς Λιγκ. Οι μεγάλοι σνόμπαραν τη διοργάνωση, με εξαίρεση μόνο τη Λίβερπουλ, που πάντα κατέβαζε την κανονική της ομάδα.

Αποτέλεσμα ήταν να χαθεί η όποια αίγλη είχε. Το ότι έδινε θέση στην Ευρώπη, ελάχιστα απασχολούσε αυτούς που κάθε χρόνο ήξεραν πως δεν απειλούνται και αυτό φάνηκε όλο και περισσότερο από το 2000 και μετά.

Φέτος η Γιουνάιτεντ έκανε την ανάγκη της φιλότιμο και, διαβλέποντας νωρίς τον κίνδυνο να μείνει και πάλι με άδεια χέρια, ο Φέργκιουσον επέλεξε να κυνηγήσει τις πιθανότητές του.

Απέναντί του θα βρει μια Γουίγκαν που αποτελεί την ποδοσφαιρική εκδοχή της Σταχτοπούτας και βοήθησε να λουστραριστεί και πάλι η μαγεία του θεσμού! Το ματς λογικά θα είναι ανοιχτό και η Γουίγκαν, που δεν έχει μάθει να αμύνεται, θα έχει προβλήματα με την ποιότητα των παικτών της Γιουνάιτεντ. Όμως είναι τελικός. Και όποιος βιαστεί σε τέτοια ματς να βγάλει πρόωρα συμπεράσματα, κινδυνεύει να διαψευστεί.

Και μόνο, πάντως, που η Τσέλσι και η Λίβερπουλ πέρυσι, όπως η Γιουνάιτεντ με την Αρσεναλ (άσχετο αν δεν τα κατάφερε να φτάσει στο Κάρντιφ) φέτος επέλεξαν να κυνηγήσουν το Λιγκ Καπ, είναι μια ένεση αισιοδοξίας για τον ταλαιπωρημένο θεσμό!