Θα πάλευαν απλώς για να σωθούν (SportDay/ Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Σε κανένα από τα κορυφαία πέντε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα
οι ελληνικές ομάδες δεν θα είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο
Οι υποθΕσειΣ εργασίας ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν. Αντίθετα μάλιστα, μας δίνουν την αφορμή για συζήτηση και (αν κάποιος το αντέχει) αυτοκριτική. Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος το ρώτησε προχθές στην εκπομπή του και είμαι βέβαιος πως πολλοί από εσάς έχετε μπει στο παρελθόν σε αυτό το τριπάκι! Οι ελληνικές ομάδες, λοιπόν, σε τι θέση θα τερμάτιζαν αν έπαιρναν μέρος σε άλλο πρωτάθλημα; Και ας μείνουμε σε αυτές που παίζουν κάθε χρόνο στην Ευρώπη.
Ο ΟλυμπιακΟΣ, που έχει κατακτήσει τα οκτώ από τα εννιά τελευταία πρωταθλήματα, στην Πρέμιερ Λιγκ, στην οποία αγωνίζονται δύο φορές την εβδομάδα με τα διάφορα Κύπελλα, το Λιγκ Καπ, τους επαναληπτικούς αγώνες και τα σχετικά, πόσο θα άντεχε; Στην Ισπανία, όπου οι κυνηγοί είναι αστραπές και αν δεν είσαι σε καλή βραδιά τρως έξι και τέσσερα από τη Σαραγόσα ακόμα και αν λέγεσαι Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, τι θα κατάφερνε; Στην Ιταλία; Το ίδιο ερώτημα μπαίνει για τον Παναθηναϊκό, που φέτος με τη φαεινή ιδέα του Μαλεζάνι για ζώνη ψηλά από την περιοχή δέχτηκε 13 γκολ εκτός έδρας σε τρεις βραδιές στο Τσάμπιονς Λιγκ. Για την ΑΕΚ, που δεν μπόρεσε πέρυσι και φέτος κάτι καλύτερο από μία νίκη επί της Γκόριτσα στο ΟΥΕΦΑ. Και φυσικά δεν βάζουμε καν στη συζήτηση τον ΠΑΟΚ, που τα τελευταία τρία χρόνια έχει μόλις μία νίκη στην Ευρώπη, αυτή με την αποκλεισμένη Ρεν στην Τούμπα!
Η σκληρΗ αλήθεια λοιπόν είναι μία: σε κανένα από τα τοπ 5 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα οι ελληνικές ομάδες δεν θα είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Στην Ιταλία, την Αγγλία και την Ισπανία δύσκολα θα έμπαιναν ακόμα και στη δεκάδα. Πιθανότατα στη Γαλλία και τη Γερμανία να τρύπωναν κάπου εκεί. Το πιθανότερο είναι πως θα πάλευαν για τη σωτηρία τους και ίσως να μην ήταν και τόσο εύκολο για κάποιες να το πετύχουν!
ΣαΣ ακοΥγεται σκληρΟ; Κι όμως, είναι η ωμή αλήθεια. Βάλετε τον εαυτό σας σε ένα απλό τεστ. Κάντε ένα ζάπινγκ τη στιγμή που το SuperSport δείχνει για παράδειγμα Μπαρτσελόνα - Ατλέτικο Μαδρίτης, Ιντερ - Ρόμα, Τότεναμ - Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ένα ελληνικό καλό ματς. Ας πούμε ΠΑΟ - ΠΑΟΚ ή Ολυμπιακός - Ξάνθη ή ΑΕΚ - Ηρακλής. Οι συγκρίσεις θα είναι καταλυτικές. Και θα καταλάβετε, ακόμa και αυτοί που διαφωνείτε, πως όλα είναι τελικά θέμα αισθητικής!
ΦυσικΑ δεν λΕω πως όλα τα παιχνίδια του εξωτερικού είναι καλύτερα από τα δικά μας. Το αντίθετο. Το ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό ήταν πολύ καλύτερο από τα πρόσφατα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Λίβερπουλ ή Μπάγερν - Λεβερκούζεν. Αυτό δεν αλλοιώνει την εικόνα όμως. Και υπογραμμίζει ως εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα το ότι είμαστε πραγματικά πίσω. Γιατί σε μία ή δύο μεμονωμένες περιπτώσεις φυσικά και οι ελληνικές ομάδες κερδίζουν τη Λίβερπουλ (όπως πέρυσι ο Ολυμπιακός), την Αρσεναλ (όπως ο ΠΑΟΚ και ο ΠΑΟ παλιότερα), την Μπαρτσελόνα (όπως ο Παναθηναϊκός) και σταματούν τη Ρεάλ Μαδρίτης ακόμα και στο «Μπερναμπέου», σαν το επικό 2-2 της ΑΕΚ το 2002. Δεν σημαίνει όμως πως και σε διάστημα 38 αγώνων, με βροχές και κρύα, με παγωμένα γήπεδα και με συνεχείς υποχρεώσεις, είναι σε θέση να τις ξεπεράσουν στη βαθμολογία σε ένα κανονικό πρωτάθλημα.
ΕναΣ λΟγοΣ που ενισχύει την επιχειρηματολογία μας είναι η απόδοση του Ριβάλντο. Από πέρυσι στο ελληνικό πρωτάθλημα κάνει τη διαφορά για τον Ολυμπιακό. Του αρκεί ακόμα και το 35% της αξίας του για να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα! Αυτό λέγεται κλάση. Και του επιτρέπει σχεδόν περπατώντας να είναι υπεραπαραίτητος για το πρωτάθλημά μας. Φυσικά ο ποδοσφαιρικός του εγωισμός ακουμπά ακόμα και την ευκαιρία να κάνει την υπέρβαση σε διεθνές επίπεδο, αν θυμηθούμε το γκολ και κυρίως την ενέργεια που είχε κάνει πριν από έναν χρόνο στο «Ανφιλντ». Οχι όμως για μία σεζόν ολόκληρη σε αυτό το υψηλό και ανταγωνιστικό επίπεδο. Και γι' αυτό πια δεν αγωνίζεται στην Ισπανία και την Ιταλία, γι' αυτό δεν βρήκε ομάδα στην Αγγλία. Αλλά για την Ελλάδα μας είναι πολυτέλεια ένας Ριβάλντο!
ΤΩρα τι πρΕπει να βελτιωθεί για να μπορέσουν κάποτε οι ελληνικές ομάδες να είναι πραγματικά ισάξιες των ξένων; Να αλλάξει από τις δομές του ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το χάσμα δεν αφορά μόνο σε αυτούς που παίζουν. Εκεί άλλωστε δεν είναι και τόσο χαώδης η διαφορά, όπως φάνηκε από το θαύμα στην Πορτογαλία. Αυτό που διαφοροποιεί το ελληνικό οικοδόμημα είναι η νοοτροπία αυτών που διοικούν, η ανεπάρκεια αληθινών δασκάλων, τα ελλιπέστατα μέσα που έχουν οι προπονητές στη διάθεσή τους σε σύγκριση με τους συναδέλφους τους στο εξωτερικό, τα κάκιστα γήπεδα. Προσθέστε τους μετριότατους διαιτητές που βουτάνε στην ανυποληψία από τις μικρές κατηγορίες και συμβιβάζονται για να ανέβουν, βάλτε και τη δεδομένη προκατάληψη του αθλητικού Τύπου και το γλυκό είναι έτοιμο! Πότε λοιπόν θα αλλάξουν όλα; Πολύ φοβάμαι πως η μέρα που θα φύγει επανδρωμένη αποστολή για τον Αρη είναι πιο κοντά!