FC: Οι ήρωές μας είμαστε εμείς

Όσο μεγαλώνουμε, κάθε μέρα που περνάει «ξύνει» το περίβλημα της ασφαλούς αγκαλιάς που δημιουργήθηκε για ‘μας όταν ήμασταν παιδιά. Κάθε «ξύσιμο» δημιουργεί και μία μικρή αμυχή σ’ αυτό τον θύλακα αθωότητας μέχρι να φτάσουμε στο σημείο -άλλος πιο γρήγορα, άλλος πιο αργά, αναλόγως των εμπειριών που ζει στο ενδιάμεσο διάστημα- με τρόμο να ανακαλύψουμε ότι ήμαστε «γυμνοί» και κρυώνουμε. Κι ότι για να ζεσταθούμε και πάλι πρέπει να κρατήσουμε ζωντανά μέσα μας πάση θυσία τα υγιή μας κομμάτια, τα αυθεντικότερα του χαρακτήρα μας όπως εμείς επιλέξαμε να τον δομήσουμε μέσα στον χρόνο.

Ένα από αυτά τα κρίσιμα πράγματα που σε μικρή ηλικία δεν έχουν μεγάλη σημασία αλλά αργότερα μπορεί να καθορίσουν τη ζωή μας, είναι η συστολή με την οποία αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και η -συνεπακόλουθη- στάση μη-δράσης που επιλέγουμε. Μια εθελούσια κατάσταση χαύνωσης και αδράνειας στην οποία βάζουμε τον εαυτό μας (και αφηνόμαστε) είναι αυτή που μας κάνει παθητικούς δέκτες των εξελίξεων, ακόμα κι αν αυτές αφορούν άμεσα την καθημερινότητά μας. Και είναι αυτή ακριβώς η «νάρκωση», σύμμικτη με την εγγενή μας μοιρολατρεία, που μας οδηγεί στο να περιμένουμε πάντα κάποιους «άλλους» να κάνουν κάτι για ‘μας -το κράτος, τον διπλανό, τον προϊστάμενο, ελάχιστη σημασία έχει.

Αυτό λειτουργούσε σε κάποιον άλλον καιρό. Σε μια εποχή όμως που από εναλλαγή άνοιξης-καλοκαιριού έγινε ξαφνικά χειμώνας διαρκείας, χρειάζονται ισχυρές αντιστάσεις για να αντεπεξέλθεις. Τα παλιά κόλπα δεν πιάνουν πια, οι παλιές πρακτικές είναι «λίγες» και ανίκανες. Το νέο τοπίο, κάθε νέο τοπίο, θέλει νέα μάτια για να το δεις. Και ο καλύτερος τρόπος για να λειάνεις την τραχύτητα που βλέπεις να επεκτείνεται γύρω σου είναι να είσαι πιο δυνατός και πιο αποφασιστικός από ποτέ. Θλιβερό, αλλά στην νέα (όχι μόνο ελληνική) κοινωνία που διαμορφώνεται η εγρήγορση και η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας λήψης σκληρών ατομικών αποφάσεων είναι σχεδόν προαπαιτούμενο. Απαραίτητο για να συμβεί αυτό, είναι να «γκρεμίσεις τους παλιούς σου τοίχους». Να αλλάξεις ο ίδιος, να δυναμώσεις. Και μέσω αυτού να πλησιάσεις στον καλύτερο εαυτό σου, για να δεις καθαρά ότι κανείς «άλλος» δεν θα κάνει για πάρτη σου κάτι χρησιμότερο απ’ ότι εσύ ο ίδιος.

Προτιμότερο, λοιπόν, από το να περιμένεις από τη νέα χρονιά «να σου φέρει» κάτι, είναι το να χρησιμοποιήσεις ο ίδιος αυτό το τεχνητό χρονικό όριο ως εφαλτήριο για να αλλάξεις ή να βελτιώσεις ότι μέχρι τώρα λειτουργούσε σαν σιδερένια μπάλα με αλυσίδα δεμένη στο πόδι σου, που καθυστερούσε το περπάτημά σου. Από τα μικρά μέχρι τα μεγάλα: Να αποφασίσεις, για παράδειγμα, ότι θα δίνεις περισσότερη βάση στο διάλογο, περιορίζοντας την ίδια ώρα τους κουραστικούς μονολόγους που κάνεις γκρινιάζοντας, εναντίον των φανταστικών εχθρών σου. Να σταθείς ακόμη πιο κριτικά απέναντι στα πράγματα που συμβάινουν γύρω σου και να τους αφιερώνεις περισσότερο χρόνο για ουσιαστική σκέψη. Να ψάξεις λίγο παραπάνω το θέμα «κοινωνική συνείδηση» την επόμενη φορά που θα σκεφτείς -από συνήθεια- να πετάξεις τη σακούλα με τα σκουπίδια από το μπαλκόνι στον κήπο. Να πάψεις να ανέχεσαι το παραμύθιασμα και τα μισόλογα. Να κοντράρεις όσους εσκεμμένα προσπαθούν να σου πουλήσουν «παπατζιλίκι», εκδούλευση, σάπια φρούτα για φρέσκα, πεθαμένες ιδέες για καινοτόμες κ.ο.κ. Να συνειδητοποιήσεις ότι σε κάθε δεδομένη στιγμή και για όλα τα πράγματα «όλα είναι ανοιχτά», κι έτσι να μην απογοητεύεσαι αλλά να εντείνεις την προσπάθεια.

Να απελευθερώσεις τον εαυτό σου από την κωλοτηλεόραση, επιλέγοντας να βλέπεις σ’ αυτήν μόνο πολύ συγκεκριμένα πράγματα, ή/και να βγεις από τη φορμόλη του Facebook. Να ψάχνεσαι περισσότερο με αυτά που σου αρέσουν, π.χ. με τη μουσική. Η προσφερόμενη αφθονία δεν φέρνει μαζί της την γνώση, μόνο ο προσωπικός μόχθος μπορεί να οδηγήσει κάπου. Να πειστείς (επιτέλους) ότι οι άνθρωποι έχουν χαώδεις διαφορές στη συμπεριφορά τους και ότι καθένας τους διαθέτει και χρειάζεται τον δικό του κώδικα επικοινωνίας για να «ξεκλειδώσει». Να καταλάβεις ότι το «τσουβάλιασμα» (π.χ. όλοι οι δημοσιογράφοι είναι αλήτες και ρουφιάνοι) οδηγεί τη σκέψη σε μαρασμό και τον άνθρωπο σε πνευματικό Μεσαίωνα. Να καταλάβεις επί του πρακτέου γιατί το να ακούς είναι πολλές φορές καλύτερο από το να μιλάς και γιατί όταν «κουτουλάς» όλα είναι καλά όσο δεν πονάς, αλλά όταν αρχίσεις να ματώνεις κάτι πρέπει να αλλάξεις. Να είσαι πιο ειλικρινής με τον εαυτό σου και με τους γύρω σου: Όχι, μερικές φορές δεν είσαι «ερωτευμένος», είσαι απλά κ@υλωμένος (όταν ερωτευθείς πραγματικά, θα είσαι ο πρώτος που θα το καταλάβει). Να ακολουθείς το ένστικτό σου αναγνωρίζοντας με τιμιότητα ότι θα «λουστείς» τα όποια αποτελέσματα, καθότι είσαι ο μόνος υπεύθυνος των πράξεών σου. Να κατανοήσεις γιατί η συνείδηση -ο αχώριστος αυτός σύντροφος- η προσωπική σου εσωτερική ηθική, σε καθορίζει. Να βρίσκεις νόημα επιστρέφοντας παθιασμένα στις συνθήκες που σου δίνουν χαρά.

Αυτά και χιλιάδες ακόμα πράγματα μπορείς να κάνεις, χωρίς να χρειάζεσαι υπερφυσικές δυνάμεις ή μια μπέρτα στην πλάτη για να τα πετύχεις. Γιατί κυρίαρχος/ήρωας του εαυτού σου γίνεσαι όταν πιάνεις στα χέρια σου τον χρόνο που τρέχει χύμα και με τις αποφάσεις σου του δίνεις ένα σχήμα.

Γιάννης Τσαούσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr