Την ανάγκη να βρει έναν αληθινό καπετάνιο στα δύσκολα...

Ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός ευτύχησε για σχεδόν τρεις δεκαετίες να ανήκει στην οικογένεια Βαρδινογιάννη. Αυτή, παρά τα όποια λάθη της και τις όποιες παραλείψεις της, δεν τον άφησε ποτέ ακυβέρνητο. Εβαλε πάρα πολλά λεφτά, πολύ περισσότερα από αυτά τα 20 εκατομμύρια ευρώ με τα οποία ο Αντρέας Βγενόπουλος διεκδικεί ασυλία, χωρίς να επιθυμεί να εξηγήσει τους λόγους της άτακτης φυγής του! Και τι πήραν ως αντίκρισμα; Αντί για ένα ευχαριστώ, την πλήρη αγνωμοσύνη.

Ειδικά ο Γιώργος Βαρδινογιάννης αφιέρωσε δύο πολύ παραγωγικές δεκαετίες της ζωής του έως το 2000 στο να κουμαντάρει το καράβι και να το οδηγεί σε σημαντικές στιγμές. Κυρίως σε δύο ημιτελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών και Τσάμπιονς Λιγκ, στους οκτώ του ίδιου θεσμού και στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, με επικές προκρίσεις που μνημονεύονται μέχρι σήμερα. Εκανε λάθη, ναι. Οπως κάθε άνθρωπος που δουλεύει παθιασμένα και αγαπά πολύ αυτό που κάνει.

Οπως κάθε ένας πραγματικά ταγμένος που πιστεύει σε αυτό που κάνει και νομίζει μερικές φορές πως είναι άτρωτος. Ο ίδιος έχει παραδεχτεί πως έπρεπε να επιμείνει στον Τόμισλαβ Ιβιτς το 1986 και να μην τον διώξει έπειτα από μόλις 100 μέρες στο τιμόνι, επηρεαζόμενος από τους διάφορους αυλοκόλακες που πάντα κολλάνε σαν βδέλλες στους ισχυρούς. Μία συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει ο Ιβιτς τον Δεκέμβρη του 1987, όταν μετά την «αποτυχία» στην Παιανία οδήγησε την Πόρτο στην κορυφή του κόσμου με επτά τίτλους σε 16 μήνες, είχε κάνει τον Γιώργο Βαρδινογιάννη έξαλλο μαζί μου. Ωστόσο, μερικά χρόνια αργότερα, όταν στήριζε τον Ιβιτσα Οσιμ (παρά τον πόλεμο που δεχόταν ο Βόσνιος) είχε χρησιμοποιήσει ως επιχείρημα εκείνη τη συνέντευξη του Ιβιτς, σε μία δημοσιογραφική ομήγυρη ένα βράδυ πριν από κάποιο ματς στο εξωτερικό, για να εξηγήσει τους λόγους που τον ωθούσαν να μην επαναλάβει το ίδιο λάθος! Αυτός ήταν αληθινός ηγέτης, πραγματικός καπετάνιος, που στα δύσκολα έμπαινε μπροστά. Με προσωπικό κόστος. Και όχι μόνο οικονομικό. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται κάποιον σαν αυτόν και πάλι. Και είναι πάρα πολύ δύσκολο να τον βρει.

Στο μπάσκετ ο σύλλογος είχε επίσης την ευτυχία να βρει στο πρόσωπο των αδελφών Γιαννακόπουλων δύο ανθρώπους που επίσης έβαλαν πάρα πολλά λεφτά και δημιούργησαν την κορυφαία ομάδα στην Ελλάδα από πλευράς ευρωπαϊκών τίτλων και πρωταθλημάτων. Και αυτοί έκαναν λάθη. Πλήρωσαν και έμαθαν με τον πιο σκληρό τρόπο. Ποτέ δεν είδαν τον Παναθηναϊκό ως μέσο προβολής, αλλά ως καψούρα.

Και οι καψούρες δεν έχουν λογική. Γι' αυτούς που είναι πολύ νεότεροι και δεν ξέρουν την ιστορία, ο Παύλος Γιαννακόπουλος από το 1973 έως το 1979 και την είσοδο της οικογένειας Βαρδινογιάννη στο παιχνίδι, ουσιαστικά ήταν ο μόνιμος χρηματοδότης του ποδοσφαιρικού ΠΑΟ που πάλευε άνισα πότε με τον Ολυμπιακό του Γουλανδρή και πότε με την ΑΕΚ του Μπάρλου. Οποτε έλειπαν τα λεφτά από το ταμείο για να γίνει μία μεταγραφή, ο Παύλος, με αντάλλαγμα μία φωτογραφία στην πρώτη σελίδα δίπλα στον παίκτη που υπέγραφε, έβαζε το χέρι βαθιά στην τσέπη για να βάλει όσα έλειπαν!

Οι δύο οικογένειες πάντα χρηματοδοτούσαν όσα ο σύλλογος χρειαζόταν. Κανείς δεν μπορεί να τους ζητήσει τα ρέστα. Και τώρα που οι νεόκοποι παράγοντες έφυγαν τρέχοντας, ο κόσμος γυρνάει ουσιαστικά παρακλητικά το κεφάλι, ελπίζοντας. Προς αυτούς που ξέρει. Με τη διαφορά πως η μία οικογένεια τουλάχιστον πιστώθηκε από τον κόσμο τη συμβολή της στην επιτυχία, ενώ η άλλη λοιδωρήθηκε!

Ο θυμόσοφος λαός επιμένει να τρως μεγάλη μπουκιά αλλά να μη λες μεγάλη κουβέντα. Τα «Τζίγκερ πούλα» που υπάρχουν ακόμη σε πάρα πολλούς δρόμους της Αθήνας υπενθυμίζουν -λίγα χρόνια μετά- πως στη ζωή καλό είναι να μην προτρέχεις των γεγονότων, θαμπωμένος από το εφήμερο που λάμπει, όπως έλεγε πριν από χιλιάδες χρόνια ο πάντα επίκαιρος Κομφούκιος.