Εκεί η μπάλα παραμένει διασκέδαση (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Οι αγώνες του Κυπέλλου Αγγλίας το Σαββατοκύριακο μας υπενθύμισαν πώς πρέπει να βλέπουμε το ποδόσφαιρο
Αν υπήρχε ανάγκη να υπενθυμίσει κάποιος στους όποιους άπιστους Θωμάδες τι σημαίνει στα αλήθεια η διοργάνωση του Κυπέλλου, ευτυχώς αυτό το Σαββατοκύριακο φρόντισαν οι Αγγλοι να το κάνουν. Η πιο παλιά ποδοσφαιρική διοργάνωση στον πλανήτη μπήκε στον 134o χρόνο της και τα αποτελέσματα που ήρθαν έδωσαν κάτι από την παλιά αίγλη στον θεσμό. Μακριά από την ελληνική μίζερη ποδοσφαιρική πραγματικότητα, αυτό το τριήμερο στην Αγγλία ένιωσα ξανά τι πραγματικά αντιπροσωπεύει για κάθε ομάδα, για κάθε πόλη και για τους οπαδούς αυτή η διοργάνωση.

Το Σάββατο απόλαυσα ένα από τα ωραιότερα ποδοσφαιρικά παιχνίδια στη ζωή μου, όταν στο «Κένιλγουορθ Ρόουντ» του Λούτον οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν 3-1 της Λίβερπουλ, πριν γυρίσει το ματς σε μια επανάληψη του τελικού της Πόλης. Ηταν ο ρυθμός του αγώνα, ήταν οι φωνές στην κερκίδα, ήταν το ότι η Λούτον ήθελε να νικήσει και όχι να χαλάσει το ματς, πάντως όλα συνέβαλαν στο να πραγματοποιηθεί ένα ποδοσφαιρικό υπερθέαμα. Ξέρω πως οι σκεπτικιστές και αυτοί που βλέπουν την ανάγκη το ποδόσφαιρο να έχει την αρτιότητα σκέψης και κίνησης ενός σκακιστικού τουρνουά θα βρουν λάθη.

Στο ότι η Λούτον δεν κλείστηκε μετά το 3-1, στο ότι ο προπονητής της έβαλε άλλους δύο κυνηγούς για να πάρει το ματς και δεν προσπάθησε να μείνει στο 3-3 που οδηγούσε σε επαναληπτικό. Ξέρω ακόμη πως θα βρουν λάθη στην τακτική της ομάδας του Μπενίτεθ και θα αναρωτηθούν πώς στην Πρέμιερσιπ μόνο η Τσέλσι μπόρεσε να εκθέσει τόσο πολύ την άμυνα των «ρεντς», ενώ εδώ τα κατάφεραν παγκοσμίως άσημοι, όπως ο Χάουαρντ, ο Ρόμπινσον και ο Νίκολς.

Ε λοιπόν, δεν έχω απάντηση. Και δεν με ενδιαφέρει να τη βρω. Διότι ποδόσφαιρο σημαίνει πάνω απ' όλα παιχνίδι. Διασκέδαση. Και σε αυτά τα ενενήντα φρενήρη λεπτά στο Λούτον ευχαριστήθηκα μπάλα. Όπως συνέβη και με αυτούς που είδαν τη Λέιτον Όριεντ να κερδίζει την τέσσερις κατηγορίες παραπάνω Φούλαμ, όπως συνέβη με αυτούς που είδαν τη Λέστερ να ανατρέπει το 2-0 από την Τότεναμ και να την αποκλείει. Με έναν τρόπο και μόνο: παίζοντας επίθεση. Όπως παραλίγο να κάνει τη ζημιά η (ερασιτεχνική) Νανίτον στη Μίντλεσμπρο, όπως η επίσης ερασιτεχνική Μπέρτον δεν κλείστηκε στην άμυνα κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά πήγε μπροστά και αποζημιώθηκε με την ισοπαλία και μία ρεβάνς στο «Ολντ Τράφορντ».

Ξέρετε ποιο είναι το λάθος που κάνουμε όλοι μας συχνά; Οτι ταυτιζόμαστε με τις ανάγκες των ομάδων! Ξαφνικά νιώθουμε την εξάρτηση από το αποτέλεσμα να μας πνίγει, λες και είμαστε εμείς οι ιδιοκτήτες ή οι προπονητές μιας ομάδας! Και αγιοποιούμε τον σκοπό, με στόχο να επιτευχθεί μία νίκη! Αν έρθει με μισό γκολ, με την μπάλα στα... μνήματα, με αντι-ποδόσφαιρο, νιώθουμε ανακουφισμένοι! Λες και η αυριανή μέρα στη ζωή μας εξαρτάται από το σκορ ενός ματς. Ετσι λοιπόν μας φαίνεται ξαφνικά απίθανα αναζωογονητικό να βλέπουμε ομάδες να παίζουν για να κερδίσουν και όχι να μη χάσουν. Ομολογώ πως αυτή η τριήμερη ποδοσφαιρική... μετάγγιση στο νησί ήταν αναγκαία! Διότι το ποδόσφαιρο όπως το αγαπήσαμε κάποτε ήταν πρώτιστα δημιουργικό.

Το Κύπελλο σε κάθε χώρα αντιμετωπίζεται σαν αναγκαίο κακό. Οχι στη Βρετανία όμως. Και όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά και στη Σκωτία, όπου η «μικρούλα» Κλάιντ έδωσε ένα σκληρό μάθημα στη Σέλτικ και το νέο της απόκτημα, τον Ρόι Κιν, την Κυριακή. Στην Ισπανία, την Ιταλία, τη Γερμανία, το Κύπελλο αποτελεί έναν λόξιγκα στις σοβαρές υποχρεώσεις. Έναν βραχνά! Στην Αγγλία, ο Μπενίτεθ, με την κάκιστη επιλογή να σνομπάρει το ματς Κυπέλλου με την Μπέρνλι πριν από δώδεκα μήνες, συνειδητοποίησε πως μπορεί τους Βρετανούς να μην τους ενοχλούν πολλά. Οταν όμως αγνοήσεις τις παραδόσεις, πέφτουν να σε φάνε! Μπορεί το ποδόσφαιρο να είναι η Τσέλσι και τα ατελείωτα ρούβλια του Αμπράμοβιτς, αλλά είναι και οι 6.000 οπαδοί της Χάντερσφιλντ που έκαναν το μακρινό ταξίδι στο Λονδίνο, αν και ήξεραν πως πιθανότατα θα έφευγαν ηττημένοι!

Διότι ποδόσφαιρο είναι να μην παρατάς το ματς, παρά μόνο όταν σφυρίζει ο διαιτητής τη λήξη. Διότι ποδόσφαιρο είναι να κοστίζει η ομάδα σου και το γήπεδο μαζί λιγότερο από έναν σταρ της Γιουνάιτεντ, αλλά να παλεύεις στα ίσια και να μη χάνεις. Σε τελική ανάλυση, στη Βρετανία ποδόσφαιρο είναι να παίζεις. Και όπως σε κάθε παιχνίδι, εννοείται πως αρκετές φορές θα χάσεις και άλλες θα κερδίσεις. Πρώτα απ' όλα όμως, πρέπει να το διασκεδάζεις!