FC: Ο «συλλεκτικός» Δημήτρης Διαμαντίδης

Κάποιοι κάνουν σαν να ανακάλυψαν τώρα τον «Μήτσο». Άλλοι δεν πίστευαν ότι μπορούσε να το ξανακάνει, αλλά τους διέψευσε. Μερικοί σηκώθηκαν κι έφυγαν όταν η διαφορά από την Ολίμπια ήταν στο -8 και στο ρολόι έμεναν περίπου 2,30 λεπτά κι ακόμα μουντζώνουν τον εαυτό τους, που έχασαν ένα απ’ τα πιο επικά φινάλε των τελευταίων χρόνων. Υπάρχουν κι αυτοί που - μετά τη λήξη του αγώνα, εκ του ασφαλούς - έλεγαν «εγώ ήμουν σίγουρος ότι θα το γυρίσουμε, παρά τη διαφορά». Η καρδούλα τους το ξέρει...

Η ουσία είναι μια και ο μπακλαβάς γωνία: παίκτης σαν τον Δημήτρη Διαμαντίδη δεν υπάρχει άλλος αυτή τη στιγμή, όχι στην Ελλάδα, αλλά στην Ευρώπη. Μπορεί ο Ναβάρο να αμολάει τις «βομβίδες» του όλο χάρη, μπορεί ο Τεόντοσιτς να είναι τεράστια κλάση που δεν μασάει στα δύσκολα, μπορεί στις φλέβες του Σισκάουσκας να μην τρέχει αίμα αλλά παραφλού, μπορεί ο Βασίλης Σπανούλης να είναι μια μεγάλη προσωπικότητα και ασταμάτητος στις «μπούκες», μπορεί ο Νίκολας να είναι ο πιο προικισμένος σουτέρ και να μην σταματιέται από κανέναν στην καλή του μέρα, μπορεί, μπορεί, μπορεί, αλλά τις δουλειές που κάνει ο «Μήτσος» στο γήπεδο, όλες μαζί στη συσκευασία του ενός, δεν τις κάνει κανείς άλλος.

Και επίσης κανείς δεν διαθέτει την δική του αυταπάρνηση, τη δική του διάθεση να μένει μακριά απ’ τους προβολείς - στη ζωή εντός κι εκτός παρκέ, τη δική του στάση ζωής του απόλυτου «αντιστάρ», ενώ έχει όλα τα φυσικά προσόντα, το ταλέντο και την σκληρή δουλειά, που θα μπορούσαν να τον κάνουν τον μεγαλύτερο μπασκετικό σταρ.

Τον βλέπω ώρες - ώρες και απορώ: είναι ο ίδιος που έφτυσε τον Τεόντοσιτς; Είναι ο ίδιος που παλιότερα είχε κάνει το ίδιο στον Γκόλεματς; Σαν να είναι δυο διαφορετικοί άνθρωποι, ο Διαμαντίδης ο απόλυτα αφοσιωμένος στη δουλειά του και τις οδηγίες του προπονητή, ο Διαμαντίδης που παίζει άμυνα, που ρίχνει τάπες, που δίνει ασίστ, που κατεβάζει ριμπάουντ και στα δύσκολα δεν κολώνει να πάρει τη μπάλα και να εκτελέσει κι απ’ την άλλη ο Διαμαντίδης ο «θολωμένος», ο Διαμαντίδης που έκανε κάτι απαράδεκτο και μουντζούρωσε την εικόνα του, που μπλέχτηκε σε μια ιστορία με τον Τεόντοσιτς από την οποία μόνο χαμένος βγήκε και πουθενά κερδισμένος - ούτε στο ελάχιστο.

Εκτός αν κάποιος θεωρεί μια «κάποια νίκη» την περισσή λατρεία που εισέπραξε από ένα κομμάτι «πράσινου κόσμου», τους ίδιους ανθρώπους που σημαδεύουν τους αντιπάλους με λέιζερ, κέρματα, αναπτήρες και βεγγαλικά...

Διάβαζα το πρωί της Παρασκευής το εξαιρετικό άρθρο του Νίκου Παπαδογιάννη στη Sportday, που έλεγε (με δικά μου λόγια) «χρυσέ μου άνθρωπε, γιατί δεν σουτάρεις παραπάνω; Γιατί περιμένεις να φτάσει το πράγμα στο απροχώρητο;» Έχω την ίδια απορία εδώ και χρόνια, όποτε τον βλέπω να έχει την επιλογή του σουτ αλλά εκείνος να προσπαθεί να «κάνει μάγκα» έναν συμπαίκτη του, που είναι ακροβολισμένος στο τρίποντο.

Κι εκεί που τα δευτερόλεπτα λιγοστεύουν επικίνδυνα και τα χέρια των περισσότερων τρέμουν, εκεί που αναζητείται ήρωας, εκείνος κάνει ένα βήμα μπροστά και παίρνει την ευθύνη. «Γιατί καλέ μου άνθρωπε δεν το κάνεις πιο συχνά;», λέω κι εγώ. Κι απ’ την άλλη απαντάω μόνος μου και λέω «πώς είναι δυνατόν να ζητάς από κάποιον να γίνει κάτι που είναι και δεν γουστάρει να γίνει;»

Ο «Μήτσος» λοιπόν καθάρισε το παιχνίδι με την Ολίμπια και μαζί καθάρισε - εκτός συγκλονιστικού απροόπτου - την πρώτη θέση του ομίλου, με όσα πλεονεκτήματα στον επόμενο «σταύρωμα» και σε επίπεδο πρεστίζ δίνει η πρωτιά. Και την ώρα που όλοι οι φίλοι της ομάδας μακαρίζουν τον Διαμαντίδη και πίνουν νερό στο όνομά του, ο Ομπράντοβιτς με τον Ιτούδη και τον Πιστιόλη, πρέπει να βρουν τρόπο να τον κρατάνε φρέσκο και ακμαίο, να του δίνουν ανάσες στα «εύκολα» ματς και να σταυρώνουν τα δάχτυλά τους, ώστε να μην τον ξανα-επισκεφθεί η περσινή κακοδαιμονία με τους τραυματισμούς.

Αλλά και να προβληματιστούν για την εικόνα της ομάδας και να βρουν τι δεν πάει καλά (πέρα από τους τραυματισμούς και τις ιώσεις που είχαν καταβάλει 2-3 παίκτες). Διότι αυτές οι μεγάλες «ερμηνείες», όπως του Διαμαντίδη κόντρα στους Σλοβένους, σπάνια επαναλαμβάνονται και δίνουν τόσο επικές ανατροπές και νίκες. Γι’ αυτό είναι και συλλεκτικές. Σαν τον «Μήτσο».

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr