FC: Κλασσικά, «el classico»

Μπαρτσελόνα ή Ρεάλ; Γκουαρντιόλα ή Μουρίνιο; Μέσι ή «Κρίστα»; Τσάβι ή Τσάμπι; Ντάνι Άλβες ή Σέρχιο Ράμος; Βίγια ή Ιγκουαΐν; Πουγιόλ ή Καρβάλιο; Ο κακός χαμός θα λάβει χώρα τη Δευτέρα το βράδυ, σε ένα «classico» που το αναμένουμε με την ίδια λαχτάρα που περιμέναμε τη «ροζαλία» στο στρατό.

Διότι αυτή τη φορά η Ρεάλ δεν έχει απλά καλούς παίκτες: έχει και προπονητή. Διότι αυτές οι δυο ομάδες δεν είναι απ’ τις καλύτερες στην Ευρώπη: είναι οι καλύτερες μακράν. Διότι στο χορτάρι δεν θα παραταχθούν απλά πολλοί καλοί παίχτες: θα κατέβει η αφρόκρεμα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Διαβάζω τις τελευταίες εβδομάδες τις ειρωνείες, τα «ξεχεστήρια», τα υποτιμητικά λόγια κατά του Μουρίνιο από έναν σωρό επώνυμους κυρίους: από τον Κρόιφ, μέχρι τον πρωθυπουργό Θαπατέρο κι από τον Στόιτσκοφ μέχρι κάθε πιθανό κι απίθανο. Και αναρωτιέμαι: ποιος πραγματικός φίλος της Μπαρτσελόνα, άρα και του καλού ποδοσφαίρου, είναι τόσο παλαβός που να μην χαίρεται που κάθεται στον πάγκο της Ρεάλ ο Μουρίνιο κι όχι κάποιος Σούστερ, Κεϊρόζ ή Πελεγκρίνι;

Τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Να αγωνίζεσαι για να κερδίσεις τη μεγάλη Ρεάλ με έναν προπονητή που είναι πολύ «μικρούλης» μπροστά στο μέγεθός της ή να προσπαθείς να κερδίσεις τη Ρεάλ του Μουρίνιο, ενός προπονητή που σαν μέγεθος, είναι αντάξιός της; Προφανώς το δεύτερο. Γιατί αν την κερδίσεις, έχεις κερδίσει τον καλύτερο.

Η Μπαρτσελόνα τη δεδομένη στιγμή, έχει πολλά «υπέρ» στο πλευρό της: την παράδοση που έχει χτίσει τα τελευταία χρόνια κόντρα στην αντίπαλό της. Το δουλεμένο εδώ και χρόνια σύνολό της. Την καυτή της έδρα. Την καλή κατάσταση που βρίσκεται τις τελευταίες μέρες. Το ιατρικό δελτίο, αφού κανένας βασικός δεν υποφέρει από τραυματισμό, ούτε είναι αμφίβολος. Κι ένα έξτρα κίνητρο, είναι το προσπέρασμα στη βαθμολογία: αν νικήσει η Μπαρτσελόνα, περνάει πρώτη κι αφήνει τη Ρεάλ να κυνηγάει.

Κι αν νικήσει η Ρεάλ; Τότε ο Μουρίνιο θα βάλει πιθανότατα ένα στέμμα στο κεφάλι, θα φορέσει και μια χλαμύδα και θα τριγυρνάει στην πρωτεύουσα για να τον προσκυνούν οι υποτακτικοί του. Φαντάζομαι από τώρα το ύφος του, τις δηλώσεις του, τις γκριμάτσες του, το σόου που θα δώσει.

Η Ρεάλ δεν έχει μαζί της την παράδοση των τελευταίων ετών. Δεν έχει την ομοιογένεια των Καταλανών, αντιθέτως έχει μερικούς παίκτες που μετράνε λίγες εβδομάδες στην Ισπανία και δεν ξέρουν τι εστί «classico», σε αντίθεση με τους περισσότερους βασικούς της Μπάρτσα - ακόμα και ο Βίγια που είναι «νέος», ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει ένα τέτοιο ντέρμπι, όπως ας πούμε και ο Αντριάνο.

Η Ρεάλ έχει παίκτες που δίνουν μάχη με το χρόνο για να προλάβουν να είναι έτοιμοι για το ντέρμπι. Αλλά ποιος τα μετράει στην πραγματικότητα όλα αυτά τα ασήμαντα πραγματάκια σε ένα τέτοιο παιχνίδι; Μόνο τα «αρρωστάκια», οι λάτρεις της στατιστικής και της «αλάνθαστης γλώσσας των αριθμών, των παραδόσεων και της διαιτητολογίας», που έχουν χαλάσει μάτια και μυαλά ξεσκονίζοντας κιτάπια με άχρηστες λεπτομέρειες, ώστε πλέον να μην μπορούν να δουν και να απολαύσουν ένα τέτοιο παιχνίδι.

Τους αφήνω αυτούς στη δυστυχία τους και αναμένω το παιχνίδι της χρονιάς, με την ελπίδα να μην είναι μόνο στο όνομα, αλλά και στη χάρη: στο θέαμα, στα γκολ, στις προσωπικές ενέργειες, στις μονομαχίες, στο σκάκι των πάγκων, στον παλμό της εξέδρας, σε όλα του. Ώστε να έχουμε ωραία, ποδοσφαιρικά πράγματα να συζητάμε από την Τρίτη, μπας και γλιτώσουμε από τα φαντάσματα που μας κυνηγάνε στην Ελλάδα - στο ποδόσφαιρο αλλά και τη ζωή μας την ίδια...

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr