Mόνο αν τρελαθεί μαζί του ο Μουρίνιο (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Στην ιστορία μας υπάρχει ένα δεδομένο και μια υπόθεση. Το δεδομένο είναι ότι ο Γιάγια Τουρέ αποτελεί την καλύτερη φετινή μεταγραφή, όχι μόνο του Ολυμπιακού, αλλά από όλες όσες έγιναν το περασμένο καλοκαίρι. Η υπόθεση αφορά στην αγοραστική αξία του. Και εδώ ξεπερνάμε τα όρια της απλής υπόθεσης και μπαίνουμε στα χωράφια της υπερβολής. Είναι λογικό στον Ολυμπιακό να τρίβουν τα χέρια τους για τον... πρώτο αριθμό του λαχείου που αγόρασαν Ιούλιο μήνα. Υποθέτω ότι θα θυμάστε τα... πικρόχολα σχόλια σχετικά με τον τίτλο της «SportDay» την ημέρα που αποκάλυψε αποκλειστικά τη μετακίνηση του Αφρικανού στο λιμάνι. «Παίρνει τον νέο Βιεϊρά», έγραφε το πρωτοσέλιδο και πολλοί βιάστηκαν να μιλήσουν για την απόλυτη υπερβολή. Εξι μήνες μετά, τα σχόλια που συνοδεύουν τον παίκτη του Ολυμπιακού ελάχιστες φορές συμπεριλαμβάνουν πλέον τον προσδιορισμό «ο αδελφός του Τουρέ της Αρσεναλ». Μάλλον για τον Κόλο θα πρέπει να διευκρινίζουμε ότι είναι συγγενής του Γιάγια, που αποτελεί πια σημείο αναφοράς -ιδιαίτερα εν όψει Μουντιάλ.

Από αυτή την εκκίνηση έως το να κοστολογείται στα 30 εκατομμύρια ευρώ, η απόσταση είναι τόση όση και η εξασφάλιση που έχουν αυτοί που βιάστηκαν να αγοράσουν οικόπεδα στο φεγγάρι!

Στη μετα την κατάρρευση των τηλεοπτικών συμβολαίων-μαμούθ αγορά, το 2002, τα ποσά των μεταγραφών γύρισαν σε όλο και πιο «γήινα» επίπεδα. Η μόνη ομάδα που συνεχίζει να πληρώνει εξωπραγματικά χρήματα είναι η Τσέλσι του Αμπράμοβιτς. Τα 33 εκατομμύρια ευρώ που κόστισε ο Εσιέν εννοείται πως δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματική αξία του, όπως και τα 27 εκατομμύρια που ουσιαστικά σπαταλήθηκαν για τον Σον Ράιτ-Φίλιπς. Η Λιόν, καταλαβαίνοντας πως η Τσέλσι ήθελε διακαώς τον Γκανέζο, αντιστάθηκε στα 25 και μετά στα 30 εκατομμύρια, καταφέρνοντας να αποσπάσει ένα ποσό που πλέον δεν υπάρχει στην αγορά. Ο Σόλιντ καλά κάνει και διαφημίζει το προϊόν του, αλλά μόνο αν τρελαθεί για την πάρτη του Τουρέ ο Μουρίνιο, θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί αγοραστής με τόσα χρήματα. Η κανονική και πιθανώς αρκετά «φουσκωμένη» τιμή για τον Τουρέ είναι περίπου δέκα εκατομμύρια ευρώ, τα οποία θα μπορούσε την κατάλληλη στιγμή να αποσπάσει από κάποιον γαλλικό σύλλογο ο Ολυμπιακός.

Ενα ποσό που με τη σειρά τους οι Γάλλοι θα μπορούσαν να αποσβέσουν μελλοντικά, δίνοντάς τον σε αγγλική ή ισπανική ομάδα για περίπου 15 εκατομμύρια. Είναι θέμα timing πάντως το πότε είναι η σωστή ώρα να δώσεις τον παίκτη. Τώρα, πριν από το Μουντιάλ, πιθανότατα δεν ξεπερνά τα έξι εκατομμύρια ευρώ το ποσό που μπορεί να αποκομίσει η ελληνική ομάδα από την πώληση του Τουρέ. Ενα καλό τουρνουά στη Γερμανία πιθανότατα θα εκτοξεύσει την τιμή στα διπλά. Μπορεί όμως και να μην καταφέρει τίποτα η Ακτή Ελεφαντοστού (που, σημειωτέον, είναι στον πιο δύσκολο όμιλο, με Αργεντινή, Σερβία, Ολλανδία) οπότε, με καινούργια... φρούτα στην αγορά, ίσως η τιμή του να μην ξεπερνά πια τα τέσσερα εκατομμύρια.

Πάρτε για παράδειγμα τον Μανίς. Το καλοκαίρι του 2004, με νωπές τις δάφνες της Πόρτο και με καταπληκτική παρουσία στο Euro, η αξία του ήταν στα 20 εκατομμύρια ευρώ. Μόλις 18 μήνες μετά και με το αποτυχημένο πέρασμα από την Ντιναμό Μόσχας, η Τσέλσι τον αποκτά μόλις με οκτώ εκατομμύρια ευρώ. Και φυσικά για τον Τουρέ θα παίξει μεγάλο ρόλο η καλή ή όχι παρουσία του στο Κόπα Αφρικα. Εκεί που θα ήθελαν στον Ολυμπιακό να μην πάει, για αγωνιστικούς λόγους. Πώς όμως θέλεις να ανεβεί -και μάλιστα στα ύψη- η τιμή του παίκτη σου, όταν κοντόφθαλμα αυτό που σε ενδιαφέρει είναι η συμμετοχή του σε ένα ντέρμπι;