Δεκαετία θριάμβων (Sportday / Μπάμπης Χριστόγλου)

Βλέποντας τα 8 DVD με τα πρωταθλήματα του Ολυμπιακού, άρχισα να θυμάμαι αυτές τις στιγμές που μας χάρισε αυτή η ομάδα, με τους παικταράδες που φόρεσαν κατά καιρούς τη φανέλα της. Το πώς χτίστηκε αυτή η ομάδα και πώς πορεύθηκε μέσα στο πέρασμα της τελευταίας δεκαετίας. Τις σπάνιες εικόνες ποδοσφαίρου που μας χάρισε και την αποθέωση της ομάδας, που έχει τον χαρακτήρα της πρωταθλήτριας. Μια πολύ ωραία δουλειά ομολογουμένως, που αξίζει κάθε Ολυμπιακός να την έχει στη συλλογή του, αλλά και κάθε φίλαθλος που δεν βλέπει με χρωματιστά γυαλιά και ξέρει να εκτιμά την καλή μπάλα και τις σπάνιες στιγμές του ποδοσφαίρου. Όποιος δει και θυμηθεί μέσω αυτών των βίντεο, θ' αντιληφθεί πόσο μεγάλη μπάλα έχει παίξει ο Ολυμπιακός σε αυτό το διάστημα της κυριαρχίας του. Πάνω απ' όλα όμως, παρακολουθώντας τα συγκεκριμένα DVD, θα μπορέσει να καταλάβει και πόσο μεγάλοι και σημαντικοί ήταν οι παίκτες που πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια από τους «ερυθρόλευκους».

Έβλεπα τον Στελάρα, που τώρα διαπρέπει στην Μπόλτον, και τον «Τζόλε», αλλά και τον Γρηγόρη Γεωργάτο, να κάνουν απίστευτα πράγματα. Έβλεπα τις μεγάλες στιγμές των ντέρμπι, με τον Καραπιάλη και τον Αλέκο Αλεξανδρή να συνδυάζονται μοναδικά, και θυμήθηκα πολλές στιγμές που, όπως και να το κάνουμε, το μνημονικό δεν μπορεί να συντηρεί με το πέρασμα των χρόνων. Οταν βλέπεις τέτοια αφιερώματα, σίγουρα σου επανέρχονται εικόνες στο μυαλό που τότε, πάνω στην ένταση των αγώνων και στο πώς τις ζει ο καθένας, μπορεί το μνημονικό να μην τις είχε συγκρατήσει.
Ασφαλώς, εκεί που με έπιασε η μεγάλη νοσταλγία, ήταν όταν έβλεπα τον μάγο Ζιοβάννι. Μόλις έξι μήνες έχει φύγει από την Ελλάδα αυτός ο τεράστιος μάγος κι όμως μας λείπει τόσο πολύ. Τα τρικ του, το πώς περνούσε τους αντιπάλους, ο τρόπος με τον οποίο σκόραρε, είναι εικόνες που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες. Όπως βέβαια και οι –έστω και λιγοστές– στιγμές του Ζάχοβιτς, που κι αυτός ήταν ένας προικισμένος ποδοσφαιριστής.

Θυμήθηκα τον πολύτιμο Ζέτερμπεργκ, που με το καθαρό μυαλό και την εμπειρία του καθοδήγησε τον Ολυμπιακό, έστω κι αν άργησε να εκτιμηθεί η πραγματική αξία του. Ήρθαν πάλι πολύ έντονα στο μυαλό μου η μεγαλοπρέπεια και συνάμα ο τσαμπουκάς, αλλά και η ανώτερη κλάση του μεγάλου Κριστιάν Καρεμπέ. Το πόσο αποφασιστικός και σίγουρος στις επεμβάσεις του ήταν ο Ζε Ελίας. Κι ασφαλώς, για να μην το παραλείψω, αυτή η τεράστια φιγούρα, που όλοι θα θέλαμε να είχαμε δει από πολύ μικρότερη ηλικία στον Ολυμπιακό και λέγεται Σίνισα Γκόγκιτς.

ΥΓ.: Ρε μπαγλαμά, είπαμε να μη λέμε μικρά ονόματα, αλλά πώς θα ξεχωρίζουμε τα αρσενικά από τα θηλυκά;