Ο Ροναλντίνιο και η λογική των προπονητών (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Αυτή η ψηφοφορiα της ΦΙΦΑ, που ξεκίνησε το 1991 σαν αντιπερισπασμός στη «Χρυσή Μπάλα», έχει αποδειχθεί με τα χρόνια πως αποτελεί ένα ανέκδοτο!

Το κλισέ πως όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν προπονητή το έχετε ακούσει. Όπως και το άλλο βέβαια. Ότι οι κανονικοί προπονητές δεδομένα ξέρουν κάτι παραπάνω από όλους αυτούς οι οποίοι τους κρίνουν. Είτε είναι δημοσιογράφοι είτε οπαδοί, στην εξέδρα ή μπροστά από την τηλεόραση. Και όποιος μπορούσε από εσάς να πάρει μέρος στην ψηφοφορία της ΦΙΦΑ, θα έκανε το αυτονόητο. Να ψηφίσει τον Ροναλντίνιο ως έναν από τους τρεις καλύτερους στον πλανήτη για το 2005. Σύμφωνοι;

Ήδη διακρίνω το χαμόγελο στο πρόσωπό σας. «Σίγουρα», σιγοψιθυρίζετε. Οχι μόνο μία από τις τρεις πρώτες, αλλά την πρώτη. Μονοκούκι. Ποιος άλλος, δηλαδή, θα ξεπερνούσε τον Βραζιλιάνο; Πείτε το καλύτερα σε κάποιους ομοσπονδιακούς προπονητές! Οι οποίοι, τρομάρα τους, είναι οι καθ' ύλην αρμόδιοι σε μια τέτοια ψηφοφορία! Και οι οποίοι δεν βρήκαν... χώρο στην τριάδα για να εντάξουν τον Ροναλντίνιο!

Και αν υπολογίσω πως αν για κάποιους από αυτούς πιθανόν να μη γνωρίζει ούτε η οικογένειά τους ότι είναι ομοσπονδιακοί τεχνικοί –όπως ο κ. Πολ Κρόσμπι από τα Κάικος Αϊλαντς-, κάποιοι άλλοι είναι τεράστια ονόματα. Όπως ο Ζίκο, για παράδειγμα! Που και σπουδαίος παίκτης υπήρξε και έχει κάνει μυθικές δηλώσεις κατά καιρούς για τον Ροναλντίνιο. Θυμάστε εκείνο το: «Η μπάλα δακρύζει σε έναν αγώνα, όταν βρίσκεται μακριά από τα πόδια του»; Ο Ζίκο, λοιπόν, δεν μπόρεσε να χωρέσει τον σταρ της Μπαρτσελόνα στην τριάδα των επιλογών του, προτιμώντας τον Αντριάνο, τον Λαμπάρντ και τον Μπάλακ! Όπως και ο Σκολάρι! Ο Βραζιλιάνος τεχνικός δεν επέλεξε τον συμπατριώτη του, προξενώντας πολλές απορίες!

Αλλοι τεχνικοί που δεν θέλησαν να δώσουν ψήφο στον «μάγο» είναι ο Μεξικανός Λα Βόλπε, ο Ολλανδός Μπεενάκερ, ο Γάλλος Λεμέρ, ο Τούρκος Τερίμ, ο Σουηδός Λάγκερμπακ και ο Ισπανός Λουίς Αραγονιές. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν φάει τα γήπεδα με το... κουτάλι, πήραν μία απόφαση που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κοινή λογική! Και δεν αναφέρομαι σε κάτι παγκοσμίως... άγνωστους προπονητές, όπως ο Ρόμπερτ Χάουτον του Ουζμπεκιστάν, ο Χορστ Χέεζε της Μάλτας και ο Μογγόλος Οτγκουμπαγιόρ, οι οποίοι επίσης θεώρησαν πως ο Ροναλντίνιο δεν τους γεμίζει το μάτι!
Αυτή η ψηφοφορiα της ΦΙΦΑ, που ξεκίνησε το 1991 σαν αντιπερισπασμός στη «Χρυσή Μπάλα» για την οποία αποφασίζουν μόνο δημοσιογράφοι, έχει αποδειχτεί με τα χρόνια πως αποτελεί ένα ανέκδοτο! Φυσικά είναι χαρμόσυνο το γεγονός πως ο Ροναλντίνιο φέτος συγκέντρωσε 956 ψήφους, το απόλυτο ρεκόρ σε αυτές τις 14 σεζόν. Στο διάστημα όμως αυτό είχαμε κάποια τραγελαφικά γεγονότα, τα οποία απέδειξαν περίτρανα πως το να είναι κάποιος προπονητής δεν του δίνει και το αλάθητο! Σαφώς και λείπουν πια οι περιπτώσεις που ακουμπούσαν το όριο του γελοίου, όπως το 1996 με τον προπονητή του Βιετνάμ να ψηφίζει για καλύτερους του κόσμου τρεις δικούς του διεθνείς ή του τεχνικού του Γκουάμ που ψήφισε τον Μάρκο φαν Μπάστεν (ο οποίος είχε σταματήσει από το 1993) ως τον κορυφαίο για το 1998! Όπως φαίνεται όμως από τα ονόματα που παρέθεσαν παραπάνω, ο κίνδυνος να εκτεθούν οι ομοσπονδιακοί τεχνικοί παραμονεύει σε αυτόν τον θεσμό!
Δεν ξέρω ποια μπορεί να ήταν η λογική τους. Ο Ζίκο δηλαδή να υποθέσω ότι δεν έμεινε ικανοποιημένος από αυτά που είδε από τον Ροναλντίνιο μέσα στο 2005; Πώς ένας άνθρωπος που έχει παίξει ποδόσφαιρο τόσο υψηλού επιπέδου, προερχόμενος μάλιστα από τη Βραζιλία, είδε περισσότερα στοιχεία στον Μπάλακ που τον εντυπωσίασαν από ό,τι στον συμπατριώτη του;

Ο Αραγονιές, επίσης, υπήρξε εξαιρετικός ποδοσφαιριστής. Αλλά ιδιαίτερα ως τεχνικός πήρε τα εύσημα, όπου κι αν εργάστηκε. Να σκεφτούμε δηλαδή πως ο Ροναλντίνιο δεν του γεμίζει το μάτι; Αλλά και στους ψήφους των ποδοσφαιριστών σηκώνεις τα χέρια ψηλά! Ο Ραούλ, ο Φίγκο, ο Αργεντινός Σορίν θεωρούν πως καλύτερος το 2005 στον πλανήτη ήταν ο... Μαλντίνι! Με όλο τον σεβασμό σε αυτή την τεράστια φυσιογνωμία, που όμως είναι στο τέλος της καριέρας του και δεν είναι ο αμυντικός που θαυμάσαμε πριν από μερικά χρόνια, τι σχέση έχει αυτή την περίοδο πια με τον Ροναλντίνιο;
Έχω ξαναπεί ότι το ποδόσφαιρο απονέμει τα δικά του βραβεία μέσα στο γήπεδο. Τη χρονιά που τελειώνει, ο Ροναλντίνιο βραβεύτηκε στην πράξη με το χειροκρότημα των οπαδών της Ρεάλ μέσα στο «Μπερναμπέου». Με την κίνηση του Φερέιρα της Τσέλσι να ζητήσει τη φανέλα του στο ημίχρονο του αγώνα για το Τσάμπιονς Λιγκ, λες και ήταν αγώνας επίδειξης. Με την αγκαλιά που του πρόσφερε ο Μπάουμαν της Βέρντερ μόλις τελείωσε η φάση στην οποία δοκίμασε να κάνει μια εξωπραγματική ντρίμπλα. Με τη δήλωση του Λαμπάρντ, ύστερα από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της «Χρυσής Μπάλας», πως δεύτερος πίσω από τον Βραζιλιάνο είναι έπαινος και όχι ήττα. Με την αποθέωση από το πλήθος τη βροχερή νύχτα στη Φρανκφούρτη, όταν οδήγησε χορεύοντας σάμπα τους συμπαίκτες του στο βάθρο για τα μετάλλια στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Αλλωστε, θα δίνατε τα λεφτά σας πιο εύκολα για να δείτε ένα ματς με τον Ροναλντίνιο ή ένα χωρίς αυτόν; Ακόμα κι αυτοί που δεν τον ψήφισαν, νομίζω πως δεν θα είχαν το παραμικρό δίλημμα!