Ο παραλογισμός των οπαδών και η ιστορία που διδάσκει (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Στο ποδόσφαιρο ισχύει ό,τι και στα αμοιβαία κεφάλαια:
η απόδοση των προηγούμενων δεν εγγυάται τίποτα για το μέλλον!

Η επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως. Πάμε πάλι, λοιπόν, να δούμε αυτά που συμβαίνουν στον Παναθηναϊκό. Δεν είναι πρωτόγνωρα. Το 1982-83 ο κόσμος αποδοκίμαζε, σχεδόν σε μόνιμη βάση έξω από τη Λεωφόρο, τους παίκτες. Προπονητής ήταν μια τεράστια φυσιογνωμία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ο Ρουμάνος Στέφαν Κόβατς, άνθρωπος που με τον Αγιαξ του Κρόιφ και του Χάαν πήρε ό,τι τίτλο υπήρχε στον πλανήτη, από το 1971 έως και το 1973. Ύστερα από μια ήττα από τον Πανιώνιο με 3-1 στη Λεωφόρο, οι οπαδοί απέκλεισαν την οδό Τσόχα, απαιτώντας την απομάκρυνσή του. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης τον προστάτεψε, αλλά ο Ρουμάνος, φανερά πικραμένος από τη συμπεριφορά του Τύπου -αφού κάποιοι τον αποκαλούσαν... άσχετο- παραιτήθηκε. Η συνέχεια ήταν πολύ χειρότερη, αφού η ομάδα έφτασε τις επτά αγωνιστικές χωρίς νίκη, δέχτηκε μια μεγαλοπρεπή τεσσάρα από τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο και τελείωσε στην έβδομη θέση, που αποτελεί αρνητικό ρεκόρ της ομάδας επί Α' Εθνικής κατηγορίας!

Ύστερα από μια ήττα με 3-0 από τον Μακεδονικό στην Νέα Ευκαρπία τον Απρίλιο του 1983, πάνω από 100 οπαδοί περίμεναν με άγριες διαθέσεις στο Δυτικό Αεροδρόμιο, αποδοκιμάζοντας τους πάντες. Στους παλιούς παίκτες (Καψής, Κωνσταντίνου, Κυράστας, Γαλάκος, Αναστασιάδης, Καρούλιας, Ρότσα) φώναζαν πως τελείωσαν τα ψωμιά τους. Οσο για τους νέους (Θανάσης Δημόπουλος, Δοντάς, Μπέριος, Μαυρίδης, Καραβίδας, Μήνου, Ταράσης, Χαραλαμπίδης), οι... εντολές του πλήθους ήταν ρητές: δεν κάνετε για τόσο βαριά φανέλα, σηκωθείτε και φύγετε!

Λίγους μόλις μήνες μετά, με τον Γιάτσεκ Γκμοχ στον πάγκο, οι ίδιοι σχεδόν παίκτες θα έκαναν... περίπατο στο πρωτάθλημα, κατακτώντας ένα πανεύκολο νταμπλ, το πρώτο για τον σύλλογο έπειτα από επτά ολόκληρα χρόνια! Και ακριβώς δύο χρόνια αργότερα από το «μαύρο μεσημέρι» της Ευκαρπίας, τον Απρίλιο του '85, αυτή η ομάδα με την προσθήκη Ζάετς και Σαραβάκου θα έπαιζε κόντρα στη Λίβερπουλ για τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών!
Το ακριβώς αντίθετο συνέβη το 1996. Η ομάδα που με τον Ρότσα στον πάγκο στη διετία 1994-96 πήρε νταμπλ και ένα ακόμα πρωτάθλημα, φτάνοντας στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ και αποκλειόμενη από τον Αγιαξ, αφού όμως είχε νικήσει μέσα στο Αμστερνταμ, σε έξι μήνες μέσα τερμάτισε έκτη και εκτός Ευρώπης την επόμενη σεζόν! Έχουμε πει, άλλωστε, πως στο ποδόσφαιρο ισχύει ό,τι και στα αμοιβαία κεφάλαια: η απόδοση των προηγούμενων δεν εγγυάται τίποτα για το μέλλον!

Τι σημαίνει λοιπόν η προσεκτική ανάγνωση της ιστορίας, που -όπως επέμενε ο Μαρξ- επαναλαμβάνεται με τη μορφή της φάρσας ή της τραγωδίας; Πως όλα είναι θέμα ισορροπιών. Και όταν αυτές διαταραχτούν, τίποτα δεν τις αποκαθιστά. Ο Μαλεζάνι ΔΕΝ είναι κακός προπονητής. Αποδεδειγμένα –με βάση το βιογραφικό του- είναι εξαιρετικός. Το ίδιο ήταν –και περισσότερο- όμως και ο Κόβατς, ο Ιβιτς, ο Όσιμ, ο Σάντος, ο Μπένγκτσον, ο Σενέκοβιτς και αρκετοί ακόμα που πέρασαν από τον πάγκο των «πρασίνων». Και παρ’ όλα αυτά απέτυχαν. Όπως η λίστα είναι ατελείωτη και στις άλλες ομάδες! Κάποια στιγμή όμως, όταν ο οπαδός χάσει την υπομονή του, τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Και όπως είπε κάποτε ο μακαρίτης Μιγκέλ Μουνιόθ, αποχωρώντας ύστερα από 14 χρόνια, το 1973, από τον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης, «είναι πολύ πιο εύκολο να φύγει ένας παρά μια ολόκληρη ομάδα».

Οσο για τους παίκτες, αυτοί με κάποιον άλλον, που θα τον φοβούνται στα αποδυτήρια, που θα ξέρουν πως δεν μπορούν πια να κοροϊδεύουν, που θα πρέπει να δώσουν πάλι εξετάσεις, πιθανόν να μην... αναγνωρίζουν ούτε οι ίδιοι τον εαυτό τους!
Αυτό το στοίχημα πια ο Μαλεζάνι το έχει οριστικά χάσει! Και αποτελεί πια και το καλύτερο άλλοθι για τους παίκτες, που κρύβονται πίσω από τον τεχνικό τους για κάθε κακό που συμβαίνει.

Όλα αυτά σαφώς και δεν δικαιολογούν τους οπαδούς για την εικόνα του Σταδίου προχθές. Οταν πας στο γήπεδο, οφείλεις να ενισχύεις την ομάδα και όχι να την πολεμάς! Η λογική των οπαδών όμως ανέκαθεν υπήρξε... παράλογη! Σε κάθε γωνιά του πλανήτη!