Πιο δύσκολοι οι όμιλοι του Εuro (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Την προηγούμενη φορά που έγινε Μουντιάλ στη Γερμανία η κλήρωση ήταν μια μικρή... οικογενειακή γιορτή! Περίπου 200 καλεσμένοι στην εκθεσιακή σάλα της Φρανκφούρτης, στις 5 Ιανουαρίου του 1974, είχαν δει ένα 11χρονο πιτσιρίκι να τραβά τα μπαλάκια από την κληρωτίδα και να σχηματίζει τους ομίλους του 10ου Παγκόσμιου Κυπέλλου.

Μόνο δέκα χώρες είχαν μεταδώσει τηλεοπτικά την κλήρωση. Τριάντα δύο χρόνια μετά, η κλήρωση ήταν ένα σόου που παρακολούθησαν παραπάνω από 400.000.000 τηλεθεατές. Με λάμψη και καλεσμένους που αρμόζουν στο μεγαλύτερο τουρνουά ομαδικού σπορ στον πλανήτη. Στη Λειψία λοιπόν άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τη μεγάλη φιέστα και το να προσπαθήσει κάποιος, με βάση τους ομίλους, να μιλήσει για φαβορί θα ήταν παρακινδυνευμένο. Εκείνο που παρατηρεί κάποιος με πρώτο μάτι όμως, είναι πως σαφώς ένα Euro είναι πολύ πιο δύσκολο στη φάση των ομίλων του από το Μουντιάλ!

Για παράδειγμα, ο όμιλος με το Μεξικό, την Πορτογαλία, την Ανγκόλα και το Ιράν σάς κάνει για Μουντιάλ; Πιο πολύ ακούγεται για φιλικό τουρνουά κάπου στην Κεντρική Αμερική παρά για επίσημη διοργάνωση. Επίσης, ποια πραγματική δυσκολία μπορεί να έχει για τους οικοδεσπότες Γερμανούς η κόντρα με την Κόστα Ρίκα, την Πολωνία και το Εκουαδόρ;

Στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Απω Ανατολή, οι Γερμανοί έφτασαν στον τελικό, αντιμετωπίζοντας μόνο μία ευρωπαϊκή ομάδα, την Ιρλανδία, με την οποία έφεραν 1-1. Ξέρετε μήπως πότε η Γερμανία νίκησε για τελευταία φορά κάποια ευρωπαϊκή ομάδα σε επίσημο ματς στα τελικά μεγάλης διοργάνωσης; Το 1996, στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με την Τσεχία, στο Λονδίνο!

Σαφώς και καταλαβαίνω τη λογική πως το Μουντιάλ των 32 ομάδων πρέπει να έχει όσο περισσότερο αντιπροσωπευτικό δείγμα από κάθε ήπειρο. Αλλωστε, επιμένω πως η Ωκεανία δικαιούται μια θέση μόνιμα και όχι μέσω μπαράζ. Αλλά, στ' αλήθεια, ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως πέντε αφρικανικές ομάδες ή τέσσερις από την Ασία είναι αυτό που αληθινά αξίζουν αυτές οι ήπειροι με την εν γένει παρουσία τους; Πόσο πραγματικά ανταγωνιστικές μπορεί να είναι αυτές οι ομάδες με τις ευρωπαϊκές ή τις λατινοαμερικανικές;

Ετσι, επανέρχομαι σε αυτό που έγραψα πιο πάνω. Ο όμιλος της Ισπανίας στο Euro -με την Πορτογαλία, τη Ρωσία και την Εθνική μας- για σκεφτείτε πόσο πιο δύσκολος ήταν, σε αντίθεση με τώρα, που θα βρει στον δρόμο της την Ουκρανία, την Τυνησία και τη Σαουδική Αραβία! Σαφώς και υπάρχει ένας αληθινός όμιλος - φωτιά, που είναι εντελώς αμφίρροπος (Αργεντινή, Ολλανδία, Σερβία/Μαυροβούνιο και Ακτή Ελεφαντοστού), αλλά γενικά ο βαθμός δυσκολίας για τους μεγάλους είναι σαφώς χαμηλότερος από άλλες φορές. Η Βραζιλία έχει πολύ εύκολη αποστολή, αφήνοντας τους υπόλοιπους (Κροατία, Ιαπωνία και Αυστραλία) να παλέψουν για την άλλη θέση.
Η Αγγλία βρίσκει τον κακό της δαίμονα, τη Σουηδία, την οποία έχει να νικήσει από το 1968, ακόμα και σε φιλικό ματς. Οι Παραγουανοί αποτελούν έναν αστάθμητο παράγοντα, ενώ το Τρίνινταντ θα είναι ευχάριστη προπόνηση για τους τρεις αντιπάλους του. Οσο για την Ιταλία, είναι η κλασικότερη ομάδα, που ξέρει να παίρνει προκρίσεις σε τέτοιους ομίλους. Η κόντρα- κλειδί θα είναι αυτή με τους Τσέχους του Νέντβεντ.

Εκείνο που αξίζει είναι τα ζευγαρώματα στη συνέχεια. Αν Γερμανία και Βραζιλία πάρουν τις πρώτες θέσεις των ομίλων τους, τότε δεν θα συναντηθούν πριν από τον τελικό -αν φτάσουν φυσικά έως εκεί. Ο όμιλος των Γερμανών διασταυρώνεται με εκείνον των Αγγλων, με πιθανότητα κόντρας με την Αργεντινή στα προημιτελικά! Αυτές ναι, θα είναι αναμετρήσεις που θα θυμίζουν Παγκόσμιο Κύπελλο.
Δεν μου αρέσουν οι προβλέψεις, αλλά ρισκάρω να πω ότι η Βραζιλία μπορεί μόνο με θαύμα να μην είναι στον μεγάλο τελικό. Ο αντίπαλός της όμως ποιος θα είναι; Αυτό θα έχει να κάνει με πολλούς απρόβλεπτους παράγοντες, που πάντα στο ποδόσφαιρο κρίνουν πολύ την τελική έκβαση ενός τουρνουά. Μη βιάζεστε λοιπόν. Έχουμε ακόμα σχεδόν έξι μήνες μπροστά μας.