Ο θρύλος του θα μείνει αιώνιος (SportDay/ Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ο Τζορτζ Μπεστ δεν υπήρξε απλώς «καλός» ή «κορυφαίος» ή «σπουδαίος» ή «εξαιρετικός». Ηταν ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. Αληθινή ιδιοφυΐα
ΚΑποιοι ποδοσφαιριστΕΣ μένουν στην ιστορία ως καλοί, κάποιοι ως σπουδαίοι. Για ελάχιστους, όμως, μπορεί να αποδοθεί με μία λέξη η αξία τους. Ο Τζορτζ Μπεστ δεν υπήρξε απλώς «καλός» ή «κορυφαίος» ή «σπουδαίος» ή «εξαιρετικός». Ηταν ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. Αληθινή ιδιοφυΐα. Οπως έγραφε και το τηλεγράφημα του σκάουτερ Μπομπ Μπίσοπ στον αείμνηστο Ματ Μπάσμπι μόλις είδε, τον πιτσιρικά Τζορτζ σε ένα ματς στο Μπέλφαστ. Οι υπερθετικοί βαθμοί των σκάουτερ για τα διάφορα ταλέντα που βλέπουν συνήθως είναι άκρως υπερβολικοί.
Στην προκειμΕνη περΙπτωση αποτύπωναν την πραγματικότητα! Οταν είχε μπει στο νοσοκομείο, για την τελευταία μάχη με τον θάνατο, σημείωνα σε αυτή τη στήλη πως στη ζωή του είχε τα πάντα. Απλόχερα η μοίρα τού έδωσε αυτό το ταλέντο και ο ίδιος το εκμεταλλεύτηκε όταν έγινε ο πρώτος σούπερσταρ στην ιστορία του αθλήματος. Ποτέ όμως δεν έφτασε τον εαυτό του στα άκρα. Ολα τα έκανε τόσο απλά. 'Η τουλάχιστον έμοιαζαν έτσι κάθε φορά που τον έβλεπες στο γήπεδο! Το κείμενο εκείνης της μέρας έλεγε:
«ΩΣ ποδοσφαιριστΗΣ ήταν από εκείνη την -προς εξαφάνιση πλέον- σπάνια ράτσα που παίζει με το κεφάλι ψηλά! Η εικόνα του την ώρα που κοντρόλαρε την μπάλα, έργο τέχνης. Η τελευταία πινελιά που έμπαινε από έναν αρτίστα πάνω στον καλύτερο πίνακα ζωγραφικής ήταν η ικανότητά του να κάνει το απρόβλεπτο. Στην εποχή της ασπρόμαυρης τηλεόρασης ο Μπέστ ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα. Προσέδιδε χρώμα σε αυτό που έβλεπες με την ανεξάντλητη παλέτα του. Οι καλλιτέχνες στο ποδόσφαιρο είναι λίγοι. Αυτός ήταν ένας από αυτούς.
Τον Εμαθα, παιδάκι ακόμη, μέσα από τις μεταδόσεις της κρατικής τηλεόρασης κάθε Σάββατο απόγευμα. Μερικές φορές νόμιζες πως βαριόταν μέσα στο γήπεδο. Και πάνω που πίστευες πως δεν έπαιζε πια, έπαιρνε την μπάλα και έκανε το απίστευτο. Το αδιανόητο. Αυτό που χρειαζόσουν τρία ριπλέι για να το αντιληφθείς.
Ο Μπεστ, όμως, αδίκησε τον εαυτό του. Γιατί ουσιαστικά ό,τι έκανε, και γι' αυτά τον θυμόμαστε, τα πέτυχε έως τα 26 του χρόνια! Αν το συνειδητοποιήσει κανείς, μένει άλαλος! Από το 1974 ουσιαστικά η καριέρα του είχε τελειώσει. Το πικρό αντίο στο "Ολντ Τράφορντ" λίγο μετά την Πρωτοχρονιά συνοδεύτηκε από τον υποβιβασμό της ομάδας, μόλις έξι χρόνια μετά τη μαγική νύχτα στο Γουέμπλεϊ. Τότε που ο Μπεστ πήρε την μπάλα και περασε και τον τερματοφύλακα στην παράταση, βάζοντας τις βάσεις για να πάρει (με αντίπαλο την Μπενφίκα) η ομάδα του το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών για αγγλικό σύλλογο. Ο Μπεστ σε ηλικία 16 ετών έκανε ήδη πράγματα και θάματα με τη φανέλα των «κόκκινων διαβόλων». Μέχρι την ημέρα που πέταξε μαύρη πέτρα στο Μάντσεστερ, κανείς δεν αμφισβητούσε πως ήταν ο μόνος Βρετανός που το όνομά του έμπαινε δίπλα στον Πελέ, τον Κρόιφ, τον Μπεκενμπάουερ».
Εξω απΟ το γήπεδο ο Μπεστ ήταν το ίδιο ασυγκράτητος. Μοντέλο, επιχειρηματίας, με ακριβά αμάξια, με τις ωραιότερες γυναίκες πάντα δίπλα του. Τέσσερις «Μις Κόσμος» πέρασαν από το πλευρό του, με μία εξ αυτών, τη Μάρτζορι Γουάλας, να παραιτείται του τίτλου της για να μείνει κοντά του! Και μόνιμα ήταν με μια σαμπάνια, μια μπίρα, ένα ποτήρι κρασί. Αυτό του έφαγε και το κεφάλι!
ΚΑποτε σε ένα εκρηκτικό μίγμα αλλαζονείας και χιούμορ υποστήριξε πως αν είχε γεννηθεί άσχημος κανείς δεν θα μιλούσε για τον Πελέ. Υπερβολικό, θα πείτε! Μπορεί. Αλλά στα αλήθεια πιο ολοκληρωμένο παίκτη με τα δύο πόδια ποιος είδε ξανά στον πλανήτη; Είχε φανατικούς φίλους όπως και εχθρούς, για την προσωπικότητά του, αλλά κανέναν που να μην παραδεχόταν την τεράστια αξία του με την μπάλα στα πόδια.
ΣΗμερα δεν θα ήταν απλώς σούπερσταρ αν έπαιζε. Θα ήταν αληθινός θεός! Το 1996, όταν στον ΣΠΟΡ FM έκανα μία εκπομπή για τα 40 χρόνια της Χρυσής Μπάλας, τον έψαχνα σχεδόν μία εβδομάδα μέχρι να μιλήσουμε. Το παράπονό του για το πόσο εύκολα κάποιος γίνεται σταρ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ήταν ολοφάνερο. «Μία ντρίμπλα και όλοι τους προσκυνάνε. Αυτά τα έκανα εγώ κάθε εβδομάδα!», ήταν τα λόγια του. Ποιος διαφωνεί, όταν ο Μπεστ έμοιαζε όταν ντρίμπλαρε σαν να μην έχει γόνατα! Οι απότομες αλλαγές στην κίνηση με στροφή... 180 μοιρών, που άφηναν τους δύσμοιρους αμυντικούς στήλη άλατος, η εκπληκτική επιτάχυνση με την μπάλα, στοιχεία που τον έκαναν ξεχωριστό!
Τον γνΩρισα το 1990 στο Λονδίνο. Είχα μάλιστα την ευκαιρία να είμαι ο μόνος Ελληνας δημοσιογράφος στον οποίο παραχώρησε δύο συνεντεύξεις. Στην πρώτη, που δημοσιεύτηκε τότε στην «ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ», η κουβέντα μαζί του μου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό. Και θυμάμαι την ατάκα «είμαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου όταν είμαι ξεμέθυστος. Αλλα επειδή όταν πίνω δεν θυμάμαι τίποτα, είμαι βέβαιος πως γίνομαι ο χειρότερος μπάσταρδος!».
ΟπωΣ Εγραφα τον περασμένο μήνα, το να αναλύσεις με λέξεις αυτά που έβγαζε πάνω στο χορτάρι είναι ουτοπικό. Οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να περιγράψουν τη χορευτική αρτιότητα του Κορτές, τη μαγική φωνή του Καρέρας, την εικαστική αντίληψη της αρχιτεκτονικής του Γκαουντί. Αυτά δεν τα εξηγείς. Απλώς τα απολαμβάνεις.
Ο Μπεστ υπήρξε ο έκπτωτος άγγελος του ποδοσφαίρου, όπως πολύ εύστοχα τόνισε κάποιος ακροατής χτες στο ραδιόφωνο. Από χθες η πολυτάραχη ζωή του έκλεισε, με τον επίλογο να γράφεται με την τραγική φιγούρα του πατέρα του, των αδελφών του και του γιου του έξω από το νοσοκομείο. Το κερί της ζωής έσβησε γι’ αυτόν, αλλά η φλόγα του θρύλου που θα συνοδεύει για πάντα το όνομά του θα παραμείνει άσβεστη στο πέρασμα του χρόνου!