Όταν δεν μπορείς να «φέρεις βόλτα» ούτε τον Κολοβέτσιο!...

Ο κανονικός Παναθηναϊκός, όταν ισοφαρίζει στο 25’ έχει την «υποχρέωση» να βάλει άλλα δύο γκολ στην ελλειπή Λάρισα. Με όλο τον σεβασμό στην ομάδα του Πηνειού, οι πράσινοι πνίγηκαν σε δύο κουταλιές νερό.

Το αλάνθαστο κριτήριο του κόσμου που «χάρισε» πάνδημη γιούχα με το τελευταίο σφύριγμα, έχει δίκιο. Πήγε στο ΟΑΚΑ να δει μπάλα και είδε κάποιες σέντρες του Βύντρα (οι περισσότερες σωστές) και κάποιες σέντρες του Σπυρόπουλου (οι περισσότερες άστοχες).

Ωραία, στο πρώτο ημίχρονο έφταιγε ο κακός Γκοβού που δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα της προκοπής και αρκέστηκε να παρακολουθεί τις φιλότιμες προσπάθειες του Βύντρα.

Στο δεύτερο ημίχρονο που ο Νιόπλιας το «γύρισε» στο 4-4-2 και έπρεπε τα χαφ να δουλέψουν πιο πολύ για να περάσουν πάσες στους δύο φουνταριστούς, πάλι ο Βύντρα με τον Σπυρόπουλο βρέθηκαν να σεντράρουν.

Αν μάλιστα ο Βενετίδης δεν φοβόταν τα «γυάλινα» πόδια του και πήγαινε δυνατά πάνω στον Βύντρα, οι σέντρες θα ήταν λιγότερες και το πρόβλημα για την άμυνα της Λάρισας μικρότερο.

Η πιο χαρακτηριστική αδυναμία του τριφυλλιού είναι ότι δεν τα καταφέρνει να μπει στην περιοχή του αντιπάλου. Ο Σισέ πάντα συγκινητικός προσπάθησε να τα κάνει όλα. Κυρίως να βάλει γκολ με κάθε τρόπο. Με κεφαλιά, με προβολή, με σουτ έξω από την περιοχή. Πέτυχε ένα, μάλλον κακώς του ακυρώθηκε ένα άλλο.

Ωστόσο είναι προσβλητικό για τον Παναθηναϊκό να τα περιμένει όλα από έναν παίκτη και όλοι οι άλλοι να ψάχνουν τον διπλανό τους για να του πασάρουν την μπάλα για να φύγει η ευθύνη από πάνω τους. Η γκέλα αυτή-άσχετα με το πώς θα καταλήξει η υπόθεση στο Παγκρήτιο- είναι από εκείνες που στοιχίζουν. Βαθμολογικά, ψυχολογικά, αγωνιστικά. Τον φέρνει πάλι στο «φτου κι από την αρχή». Μέχρι πότε όμως θα μπορεί να παίρνει το φιλί της ζωής όταν τον σταματά στην επίθεση ο νεαρός Κολοβέτσιος;