Μια ανάσα για το ποδόσφαιρο (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Οι Αυστραλοί με την πρόκρισή τους δίνουν ευκαιρία στην μπάλα σε μια χώρα που κυριαρχούν το κρίκετ και το ράγκμπι

Το πάλευαν, έφταναν στην πηγή, όμως νερό δεν έπιναν. Επτά φορές με τη φετινή η Αυστραλία είχε πάει σε μπαράζ για να γευτεί τη γλύκα ενός Μουντιάλ. Μόνο το 1974, στα γερμανικά γήπεδα, οι «socceroos» έδωσαν το «παρών» και χρειάστηκε να περάσουν 32 χρόνια για να βρεθούν και πάλι εκεί. Και μάλιστα στα γερμανικά γήπεδα ξανά.

Η νίκη–πρόκριση επί της Ουρουγουάης στα πέναλτι δικαίωσε την προσπάθεια όλων αυτών των ετών της ομοσπονδίας της χώρας. Ενα ποδόσφαιρο που ζει στη σκιά του κρίκετ και του ράγκμπι στην έκτη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα στον πλανήτη, η οποία όμως έχει μόλις 20 εκατομμύρια κατοίκους! Οι Αυστραλοί που αγαπούν το ποδόσφαιρο ήθελαν μια επιτυχία. Τη ζητούσαν όπως το χώμα τη βροχή. Με αυτή την πρόκριση αναζωογονούν το ενδιαφέρον των νέων παιδιών, τα οποία συνήθως τα κερδίζει τελικά κάποιο άλλο σπορ.

Οι Αυστραλοί παραμένουν οι μεγαλύτεροι αδικημένοι του πλανήτη διαχρονικά στην μπάλα. Τους είχε υποσχεθεί ο Μπλάτερ μια μόνιμη θέση για την ήπειρό τους (Αυστραλία–Ωκεανία) στα Μουντιάλ το 1998. Τότε που ο νέος πρόεδρος της ΦΙΦΑ έπαιρνε το χρίσμα, για να γλυκάνει τους Αυστραλούς, οι οποίοι μόλις είχαν πάθει κάζο από το Ιράν, υποσχέθηκε να παίρνουν τη συμμετοχή χωρίς μπαράζ.

Τότε οι Αυστραλοί με τον Τέρι Βέναμπλς στον πάγκο, αν και είχαν προηγηθεί 2-0 του Ιράν στη ρεβάνς, δέχτηκαν την ισοφάριση στο τελευταίο δεκάλεπτο σε 2-2 και αποκλείστηκαν στα εκτός έδρας γκολ. Η υπόσχεση κράτησε μέχρι και το καλοκαίρι του 2000, όταν η ψήφος του εκπροσώπου της Ασίας και Ωκεανίας Τσαρλς Ντέμπσεϊ άλλαξε τα δεδομένα, στέλνοντας το Μουντιάλ στη Γερμανία και όχι στο φαβορί, που ήταν η Νότια Αφρική.

Αυτό το πλήρωσαν εκεί κάτω, με την απόφαση του Μπλάτερ –που έσπρωχνε τους Αφρικανούς– να μείνει ως έχει το σύστημα κατανομής των θέσεων. Η Αυστραλία, που αυτή τη φορά όμως δεν άφηνε τίποτα στην τύχη, συμφώνησε με τον καλύτερο προπονητή που υπήρχε διαθέσιμος και δεν ήταν άλλος από τον Γκους Χίντινκ. Ο Ολλανδός, που ήταν τέταρτος το '98 με τη χώρα του στη Γαλλία και οδήγησε τη Νότια Κορέα στα ημιτελικά του Μουντιάλ της Απω Ανατολής το 2002, έχει την ευκαιρία να παραστεί ξανά στο μεγαλύτερο ραντεβού!

Αυτή η εθνική Αυστραλίας δεν έχει σχέση με την άπειρη ομάδα που το '74 παρέταξε στα γερμανικά γήπεδα ο Ζβόνιμιρ Ράσιτς. Τότε επαγγελματίες ήταν μόλις δύο. Τώρα είναι όλοι! Κάποια ονόματα πολύ γνωστά, όπως ο Βίντουκα, ο Σβάρτσερ, ο Αλοΐζι, ο Κιούελ, ο Νιλ, ο Έμερτον. Κάποια άλλα όχι και τόσο, αλλά προπονημένα με λογικές Ευρώπης και με αγωνιστικό στυλ που δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τους άλλους.

Το '74 έχασε δύσκολα από την Ανατολική Γερμανία 2-0, τη μετέπειτα πρωταθλήτρια κόσμου Δυτική Γερμανία 3-0 και έφερε 0-0 με τη Χιλή. Στόχος τώρα είναι μία νίκη και κανείς δεν ξέρει πού μπορεί να πάει μια ομάδα που έχει σήμα κατατεθέν την αγωνιστικότητα.

Στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών το καλοκαίρι όλα τα ματς της Αυστραλίας ήταν απόλαυση για τον θεατή. Τα πάλεψε, σκόραρε, είχε ρυθμό, ευκαιρίες. Είναι κέρδος για το ποδόσφαιρο που και η τελευταία γωνιά του πλανήτη θα εκπροσωπηθεί στη μεγαλύτερη γιορτή. Και για την ίδια την Αυστραλία μια δικαίωση. Τώρα ήρθε η ώρα και για μια μόνιμη θέση στα μεγάλα τουρνουά για την ήπειρό της. Το απαιτούν η κοινή λογική και η ποδοσφαιρική της αξία.