Κρατούν τη νίκη σαν σπάνιο κειμήλιο (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη τις «Σταχτοπούτες» όπως ο άνθρωπος το οξυγόνο!

Το Κύπελλο είναι από τη φύση του θεσμός που προσφέρεται για εκπλήξεις. Αλλωστε, οποιαδήποτε διοργάνωση βασίζεται στο νοκ άουτ και όχι σε βαθμολογικό σύστημα, ευνοεί τους αδύναμους. Την έστω αμυδρή ελπίδα πως σε μια βραδιά, σ' ένα ενενηντάλεπτο, σ' ένα κακό απόγευμα του μεγάλου, η ομάδα με το μικρότερο όνομα, το χαμηλότερο μπάτζετ, από τη μικρότερη κατηγορία μπορεί να ονειρεύεται. Αυτό άλλωστε κρατά το παιχνίδι ζωντανό. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Στην Ελλάδα το Κύπελλο ποτέ δεν το είδαμε αληθινά ζεστά. Κι όμως, σε μια χώρα με υδροκεφαλισμό στους τίτλους του πρωταθλήματος, όπου μόλις πέντε ομάδες έχουν γευτεί αυτή τη χαρά από την καθιέρωση της εθνικής κατηγορίας το 1959, θα ήταν βάλσαμο αν το Κύπελλο η ΕΠΟ το έβλεπε ως μέσο προώθησης του σπορ. Και όχι σαν πεδίο δοκιμών και ταυτόχρονα πολιτικής εκμετάλλευσης. Μόνιμα στην Ελλάδα παίρναμε παραδείγματα στη διοργάνωση του Κυπέλλου από την Ιταλία! Τη χώρα δηλαδή που έχει πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη υποβαθμίσει τη διοργάνωση! Με ομίλους, στην αρχή, με διπλά παιχνίδια, με διπλό τελικό! Ενα έκτρωμα που κι εμείς μιμηθήκαμε το 1991 και το 1992 και ευτυχώς το αποσύραμε γρήγορα ως μοντέλο.
Δέχομαι πως στην Ελλάδα τα κανάλια δύσκολα βρίσκουν ελκυστικό ένα προϊόν από το οποίο λείπουν τα μεγάλα ονόματα. Συνεπώς ένα Κύπελλο όπως τη σεζόν 1979-80, όταν και για ΜΟΝΑΔΙΚΗ μέχρι σήμερα φορά στα χρονικά έλειπαν από τα προημιτελικά και οι τρεις του τέως ΠΟΚ, θα ήταν παντελώς καταστροφικό για ένα ιδιωτικό κανάλι! Ένας τελικός όπως τότε, μεταξύ Καστοριάς και Ηρακλή, για τους τεχνοκράτες θα ήταν εφιάλτης. Για όλους αυτούς που αγαπούν την μπάλα, όμως, θα ήταν ραψωδία!

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη τις «Σταχτοπούτες». Εχει απόλυτη εξάρτηση από την όποια νέα Καστοριά, Λάρισα, ΟΦΗ να φτάσουν μέχρι την πηγή και να πιουν νερό. Ακόμα και τον όποιο Αθηναϊκό, Απόλλωνα, Ιωνικό να κάνουν την υπέρβαση και ας μην μπορέσουν να την ολοκληρώσουν. Από το 1963, όταν ο Αβέρωφ Ιωαννίνων «βούλιαξε» τον ΠΑΟΚ, μέχρι τη Φαλκονέρα του ΠΑΟ στο Ηράκλειο προχθές, ο δρόμος έχει κάποια ακριβά σκαλπ. Οχι όμως τόσα όσα έχει ανάγκη το ποδόσφαιρο, όπως το οξυγόνο ο άνθρωπος για να ζήσει. Αυτό που έπαθε προχθές ο Παναθηναϊκός για πρώτη φορά θα έπρεπε να του είχε συμβεί και στο παρελθόν. Δεν ήταν πάντα καλύτερος από τους αντιπάλους μικρότερων κατηγοριών που απέκλεισε στο πέρασμα του χρόνου. Το 1976 στη Χαλάστρα χρειάστηκε τη γενναιόδωρη διαιτησία με τα οκτώ λεπτά των καθυστερήσεων για να ισοφαρίσει τον Καμπανιακό και μετά να περάσει στα πέναλτι. Ο Ολυμπιακός, ο οποίος δεν έχει ποτέ πάθει ανάλογη νίλα, κάλλιστα θα μπορούσε, αν τα ματς ήταν μονά, να την πατήσει και από την Αναγέννηση Καρδίτσας του Παράσχου πριν από 13 χρόνια και από τον Φωστήρα το '79. Ακόμα και στην εποχή της τεράστιας ομάδας του Γουλανδρή, με τον Λάκη Πετρόπουλο στον πάγκο, χρειάστηκε το 1973 δύο γκολ στο τέλος από τον Αλτσιμπαρ (αλήθεια τον θυμάται κανείς;) για να αποκλείσει τον Παναργειακό στο Καραϊσκάκη με 3-2.

Η ΑΕΚ, η οποία είναι η πιο καμένη στον χυλό μεγάλη ομάδα στο Κύπελλο, αποκλείστηκε δύο φορές από τη Λαμία ('72 και '84), μία από την Καλαμαριά το '73 και μία από τη Μηχανιώνα το '99 σε όλα αυτά τα χρόνια. Ο ΠΑΟΚ την πάτησε και φέτος από τον Αγροτικό Αστέρα, αλλά και το '99 από τον Πανσερραϊκό. Και η ερώτηση είναι: έπαθαν τίποτα που κάποια στιγμή ένας μικρός τους πήρε το κεφάλι; Οχι. Όπως χρόνια ολόκληρα στην Αγγλία δεν έπαθε κάτι η Λίβερπουλ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Αρσεναλ, η Τσέλσι, η Τότεναμ. Όπως η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα έχουν βιώσει ανάλογες στιγμές μαρτυρίου ακόμα και από ερασιτεχνικές ομάδες! Η Μπάγερν, που έχει αποκλειστεί κατά καιρούς από σωματεία που δεν τα ξέρει κανείς, έπαθε κάτι στο πρεστίζ της; Ο Αγιαξ σε χρόνια που ήταν αχτύπητος, τη δεκαετία του '70, αλλά και πριν από δέκα χρόνια, με τον Φαν Γκάαλ στον πάγκο, βίωσε τον αποκλεισμό από ομάδα δύο κατηγορίες παρακάτω!

Κανείς ποτέ δεν έπαθε κάτι από τους μεγάλους, γιατί απλούστατα η ιστορία τους συνεχίζεται και γράφεται καθημερινά. Και το ποδόσφαιρο χαρίζει την ευκαιρία σε μια μικρή ομάδα που πιθανότατα δεν θα κατακτήσει κάποιο Κύπελλο ή πρωτάθλημα ποτέ να κρατήσει τις αναμνήσεις από μια τέτοια βραδιά για πάντα ως κειμήλιο! Και στο κάτω κάτω της γραφής, γιατί έχουμε την απαίτηση να μπορεί η Ελλάδα να πάρει το EURO κόντρα σε κάθε λογική απέναντι στα μεγαθήρια, αλλά να μην μπορεί ποτέ ένας μικρός να σηκώσει κεφάλι στην αυλή μας;