Ήταν κάζο από κάθε άποψη (Χρήστος Σωτηρακόπουλος / Sportday)

Πρωταθλητές Ευρώπης με κληρονομιά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν μπήκαμε ούτε καν στην τριάδα!

Αν δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, γλιτώσαμε την ταλαιπωρία της αναμονής ενός χρόνου ακόμα (συν τα πολλά έξοδα δημοσίων σχέσεων) για να δούμε να απορρίπτεται η υποψηφιότητά μας για το Euro 2012 τον Δεκέμβριο του 2006. Από την άλλη, αν δούμε το ποτήρι μισοάδειο, αποτύχαμε. Καθαρά και ξάστερα! Σε μια κούρσα για τρία άλογα βγήκαμε τέταρτοι! Η απόφαση της εκτελεστικής επιτροπής της ΟΥΕΦΑ στη Βαλέτα της Μάλτας ουσιαστικά επιβεβαίωσε αυτό που φοβόμασταν. Έχουμε απομονωθεί και η όλη κόντρα πολιτείας και ΕΠΟ, με την απειλή της ΦΙΦΑ να μας αποκλείσει από κάθε διοργάνωση, αποτέλεσε την ταφόπλακα. Όπως και να το δούμε δηλαδή, είναι ήττα. Είσαι η εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ευρώπης, με κληρονομιά την τεχνογνωσία και τα στάδια από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

Ζητάς να διοργανώσεις το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2012 και αυτή τη στιγμή το μόνο που αποφασίζεται είναι ποιοι τρεις φάκελοι συνεχίζουν μέχρι το τέλος. Και εκεί μένεις εκτός! Αν αποτελεί παρηγοριά το ότι η Τουρκία έπαθε μεγαλύτερο κάζο από εμάς, τότε πάσο! Αν γελάμε δηλαδή που το σπίτι του απέναντι πήρε φωτιά την ώρα που το δικό μας μπάζει νερά, δεν χρειάζεται να συζητάμε! Οι γείτονες, με τους οποίους διεκδικήσαμε μαζί την προηγούμενη φορά το Euro 2008, πλήρωσαν το μάρμαρο των κακών σχέσεων του Σενές Ερζίκ με κάποια μέλη της επιτροπής, συν το ότι ήταν αντίθετος μέχρι την τελευταία στιγμή, τον περασμένο Ιούνιο, στο να μετάσχει ως κάτοχος η Λίβερπουλ στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κάποιες συνδιαλλαγές που έγιναν όλο εκείνο το διάστημα για να αλλάξει το κλίμα και να αντιστραφεί η γνώμη της επιτροπής, που ήταν αρνητική, επηρέασαν και τις ισορροπίες στη χθεσινή απόφαση.

Το μπλοκ των ανατολικών, που έχει πάντα υπό τη σκέπη του ο Ρώσος Κολοσκόφ, πιέζει καιρό τώρα για κάποια προνόμια. Είναι αλήθεια πως σε πενήντα χρόνια Κυπέλλων Ευρώπης η Ανατολική Ευρώπη μόλις δύο φορές έζησε τη χαρά ενός τελικού. Το 1973 το Βελιγράδι φιλοξένησε για το Κύπελλο Πρωταθλητριών τον τελικό Αγιαξ – Γιουβέντους και το 1999 η Μόσχα τον τελικό του ΟΥΕΦΑ Πάρμα – Μαρσέιγ. Αντε να υπολογίσουμε και την τελική φάση του Κυπέλλου Εθνών το 1976 στην πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Τίποτε άλλο! Η Πράγα, η Βαρσοβία, το Κίεβο, η Βουδαπέστη, το Βουκουρέστι, η Μπρατισλάβα, η Σόφια δεν μπόρεσαν ποτέ να νιώσουν τη χαρά κάποιας ποδοσφαιρικής γιορτής. Αν αυτό στη Δυτική Ευρώπη δεν το βλέπουν ως πρόβλημα, σε επιτροπές όπως η χθεσινή εκτελεστική το μπλοκ των συμμαχιών μπορεί εύκολα να στείλει αδιάβαστη κάποια υποψηφιότητα, προωθώντας τουλάχιστον την ελπίδα! Γιατί αυτό και μόνο έκανε η ΟΥΕΦΑ χθες. Έδωσε στους Κροάτες και τους Ούγγρους, στους Πολωνούς και τους Ουκρανούς, την ελπίδα μέχρι του χρόνου. Τους έβαλε ισότιμους παίκτες στο τραπέζι με την Ιταλία. Τους πρόσφερε αυτό που χρόνια φαινόταν να λείπει: την εκτίμηση!

Φυσικά, ποιος πιστεύει πως η Ιταλία μπορεί να χάσει την ανάθεση του Euro 2012; Μόνο σειρά από τεράστια λάθη είναι σε θέση να κοστίσουν στους Ιταλούς την πρώτη τους μεγάλη διοργάνωση από το 1990 και το Μουντιάλ. Και φυσικά, ο Καράρο μέσα στην εκτελεστική επιτροπή έχει ήδη δημιουργήσει το δικό του μπλοκ για να εξασφαλίσει τον Δεκέμβριο του 2006 τη δουλειά!

Οσο για την Ελλάδα; Κάποια στιγμή πρέπει να ξαναπροσπαθήσει. Δεν μας στοίχισαν ούτε τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου (λες και στην Ευρώπη δεν βλέπουν από τα δικά τους δελτία τις αηδίες και τα επεισόδια που λαμβάνουν χώρα στα γήπεδά μας) ούτε η ανάθεση του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ του 2007. Αλίμονο αν αυτό εμπόδιζε την ΟΥΕΦΑ να δώσει τη διοργάνωση μιας άλλης εκδήλωσης για πέντε χρόνια αργότερα.

Πληρώνουμε κυρίως τη μόνιμη επέμβαση της πολιτείας στο ποδόσφαιρο, κάτι που θυμίζει αφρικανικές χώρες, συν το ότι η χωρητικότητα των γηπέδων μας είναι μικρή.

Η ΟΥΕΦΑ από τα εισιτήρια πάντα προσδοκά τεράστια οφέλη. Θα ξαναβάλουμε, λοιπόν, στο μέλλον υποψηφιότητα. Σίγουρα όχι για το 2016. Μέχρι να ξανάρθει η ώρα, όμως, καλό είναι να έχουμε στρώσει πολλά πράγματα. Και τότε μπορεί να έχουμε αληθινή ελπίδα!