Επιστροφή στο μέλλον για ομάδες με βαριά φανέλα

Έβρεχε ασταμάτητα εκείνη τη βραδιά του Σεπτεμβρίου του 1994. Φτάνοντας στο παλιό γήπεδο της πόλης, το Ολυμπιακό Στάδιο του Άμστερνταμ, πέρασα την κεντρική πόρτα και κατευθύνθηκα προς την εξέδρα Τύπου...

Μετέδιδα το παιχνίδι της πρωταθλήτριας Ευρώπης, Μίλαν, με τον Αγιαξ, σε μια βραδιά που το MEGA έκανε ντεμπούτο στη διοργάνωση, παίρνοντας τα δικαιώματα για τα επόμενα χρόνια. Οι δύο ομάδες ήταν μαζί με την ΑΕΚ στους ομίλους. Η «Ένωση» είχε αποκλείσει με δύο νίκες τη Ρέιντζερς και έμπαινε για πρώτη φορά σε αυτό το πάρτι και εκείνη τη μέρα ταξίδευε για το Σάλτσμπουργκ για το δικό της παρθενικό ματς.

Από τους πρώτους που συνάντησα ήταν ένας παλιός γνώριμος από την Ελλάδα, ο Τσου Λα Λινγκ, ο εξαιρετικός Μολούκος επιθετικός που πέρασε από τον Παναθηναϊκό για δύο χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του '80. «Φίλε, αυτός ο Αγιαξ είναι το κάτι άλλο. Σε δύο χρόνια δεν θα έχει αντίπαλο στην Ευρώπη», ήταν τα λόγια του και το αξιοπερίεργο είναι πως δικαιώθηκε, αν και έπεσε έξω στην πρόβλεψή του. Γιατί ήδη από αυτό το πρώτο βράδυ στο Τσάμπιονς Λιγκ η νεανική ομάδα του Φαν Χάαλ έδειξε τα δόντια της. Μόλις κάθισα στη θέση του σχολιαστή, παρατήρησα πως δίπλα μου καθόταν ο Τζόνι Ρεπ, ο ξανθομάλλης επιθετικός του Αγιαξ στη μεγάλη ομάδα των 70s. Στο ημίχρονο, με το παιχνίδι χωρίς σκορ, τον ρώτησα αν αυτά τα νέα παιδιά μπορούσαν μια μέρα να κάνουν κάτι καλό. «Όχι μόνο μπορούν, αλλά θα μας ξεπεράσουν», ήταν τα λόγια του, με κατηγορηματικό ύφος. Το θεώρησα φιλοφρόνηση προς τη νέα γενιά, αλλά στο δεύτερο μέρος, με τον Όφερμαρς και τον Φίνιντι να ταλαιπωρούν την ιταλική άμυνα, τον Λιτμάνεν να ξεδιπλώνει όλες τις πτυχές του ταλέντου του, τους δύο Ντε Μπουρ να παίζουν με σιγουριά τριαντάρη, τον Ντάβιντς και τον Ζέεντορφ να μοιράζουν και να κόβουν με ένα στυλ μοναδικό και τον Φαν ντερ Σαρ να καθοδηγεί πανέξυπνα την άμυνά του, καταλάβαινες πως ζούσες την ιστορία τη στιγμή που άρχιζε να εκτυλίσσεται.

Το τελικό 2-0 κολάκευε τη Μίλαν του Καπέλο, που έχασε με το ίδιο σκορ -και πιο άνετα μάλιστα- και στην Τεργέστη, στο εντός έδρας ματς του Νοεμβρίου.



Οι δύο ομάδες συναντήθηκαν και στον τελικό της Βιέννης τον Μάη του 1995, όταν ο Αγιαξ σεβάστηκε πιο πολύ απ' όσο έπρεπε τη Μίλαν, αλλά πια η διαφορά τους ήταν χαώδης, με τον πρώην παίκτη των Μιλανέζων Φρανκ Ράικαρντ να είναι ο αληθινός αρχηγός για τον Αγιαξ, καθοδηγώντας τα... τρελόπαιδα μέσα στον αγωνιστικό χώρο όπως ο μαέστρος την ορχήστρα! Ο Φαν Χάαλ άλλαξε το 3-4-3 σε 3-3-4, βγάζοντας μάλιστα τον καλύτερο παίκτη του στη σεζόν, τον Γιάρι Λιτμάνεν, και βάζοντας τον 18χρονο Πάτρικ Κλάιφερτ, ο οποίος λίγο πριν από τη λήξη έγινε ο νεότερος σκόρερ σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών, χαρίζοντας στον Αγιαξ το τρόπαιο έπειτα από 22 χρόνια.



Ο Γιόχαν Κρόιφ μιλώντας στην ολλανδική τηλεόραση προέβλεψε πως ο Αγιαξ θα έκανε τουλάχιστον έναν τριετή κύκλο με επιτυχίες, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί πως η δικαστική περιπέτεια που είχε ξεκινήσει κατά του συλλόγου του ένας άγνωστος Βέλγος, ο Ζαν-Μαρκ Μποσμάν, θα τίναζε το οικοδόμημα στον αέρα.



Σήμερα, σχεδόν 16 χρόνια και περίπου 350 μεταδόσεις αργότερα, θα βρεθώ στο Αμστερνταμ για την κόντρα του Αγιαξ με τη Μίλαν, σε ένα ματς που οι Ολλανδοί θα βρουν απέναντί τους ένα παιδί που οι ίδιοι ανακάλυψαν από τη Μάλμε και το μετέτρεψαν σε σούπερ σταρ, τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Ο Αγιαξ δεν μπορεί πια να κρατήσει τα αστέρια που κατά δεκάδες ανακαλύπτει ούτε καν για λίγα χρόνια, ώστε να βιώσει και πάλι τις μέρες του '94 και του '95, πολύ δε περισσότερο της δεκαετίας του '70, αλλά παραμένει ένα μεγάλο κλαμπ, που σέβεται αξίες και παραδόσεις. Οσο για τη Μίλαν, μπορεί να βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο, αλλά και εκείνης η φανέλα είναι πάρα πολύ βαριά και τέτοια ματς ξέρει να τα διαχειρίζεται εξαιρετικά. Ένα ματς με αναμνήσεις, που ξέρεις πως δεν θα σε κάνει να πλήξεις.

Tο άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου δημοσιεύτηκε στο φυλλο της Sportday στις 28/09/2010