Με το πείσμα του έγραψε ιστορία

Η απόφαση του Μάικλ Όουεν να φορέσει τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το καλοκαίρι του 2009, γέμισε με θλίψη και οργή τους φίλους της Λίβερπουλ, αφού δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως τους πρόδωσε ένα δικό τους παιδί. Κάτι παραπάνω από ένα χρόνο μετά, οι οπαδοί των «ρεντς» έχουν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα και ο Όουεν, σκοράροντας κατά της Μπόλτον έφτασε τα διακόσια τέρματα στο Νησί, στη διάρκεια της σπουδαίας, αλλά ταλαιπωρημένης από τραυματισμούς καριέρας του.

Παρά τα όσα πέρασε, όταν μάλιστα βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του, αυτός ο χαρισματικός σκόρερ δεν σταμάτησε να μαζεύει κάθε φορά τα κομμάτια του και από το κρεβάτι του πόνου να ξαναβρίσκεται στα γήπεδα. Οι συνεχόμενες επεμβάσεις του στέρησαν την τεράστια καριέρα που του άξιζε με βάση το ταλέντο του, αλλά ο Όουεν δεν έπαψε ποτέ να είναι αγωνιστής και να που με το πείσμα του έγραψε ιστορία.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Από τα 12 χρόνια του στις Ακαδημίες της Λίβερπουλ, όταν έφτασε να αγωνίζεται στην πρώτη ομάδα, χρειάστηκε ελάχιστο χρόνο για να γίνει σύνθημα στα χείλη των φίλων της συλλόγου. Για την ακρίβεια αυτό έγινε άμεσα, όταν σκόραρε στο ντεμπούτο του το 1997, περνώντας ως αλλαγή σε ένα ματς κόντρα στη Γουΐμπλετον και ακολούθησαν προσωπικοί και ομαδικοί θρίαμβοι. Καλύτερος νέος παίκτης εκείνης της σεζόν, πρώτος σκόρερ στην Αγγλία το 1998 και 1999 και Χρυσή Μπάλα το 2001, όταν με τη Λίβερπουλ κατέκτησε Κύπελλο UEFA, Κύπελλο Αγγλίας και Λιγκ Καπ.



Τότε ήταν μόλις 22 ετών και όλα έδειχναν πως με αιχμή του δόρατος αυτόν τον απίστευτο επιθετικό, έρχονταν μέρες δόξας για την ομάδα του λιμανιού. Τελικά, τα όνειρα και των δύο διαψεύστηκαν τρία χρόνια μετά. Παρά τα προβλήματα τραυματισμών που αντιμετώπισε από νεαρή ηλικία, ο Όουεν πρόλαβε να πετύχει 158 γκολ σε 297 συμμετοχές μέχρι το 2004, όταν και πήρε μεταγραφή για τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Στους «μερένχες» δεν μπόρεσε ποτέ να δείξει τίποτα παραπάνω από πολύ μικρά δείγματα της μεγάλης του αξίας. Στη μία χρονιά της εκεί παρουσίας του δεν κατάφερε να κερδίσει θέση βασικού και επέστεψε στην Αγγλία, όχι για λογαριασμό της αγαπημένης του Λίβερπουλ, όπως τον προέτρεπε και ο Τύπος της χώρας, αλλά για να παίξει στη Νιούκαστλ.



Περισσότεροι από 20.000 οπαδοί τον αποθέωσαν στην πρώτη του προπόνηση, όμως εκατομμύρια άλλοι ένιωσαν για πρώτη φορά προδομένοι. Συμπωματικά, τότε άρχισε και η «Οδύσσεια» των τραυματισμών. Αρχικά, ένα πρόβλημα στο μηρό τον άφησε μακριά από την πρεμιέρα μιας χρονιάς που εξελίχθηκε στον «εφιάλτη του μεταταρσίου». Τρεις εγχειρήσεις μετά, ο Όουεν ακόμη παραπονιόταν πως το πόδι του δεν ήταν 100% καλά. Αν αυτή η σεζόν ήταν άσχημη, η επόμενη αποδείχθηκε καταστροφική, με το 25χρονο τότε επιθετικό να τραυματίζεται στους συνδέσμους στο δεξί του γόνατο στην πρεμιέρα της εθνικής Αγγλίας στο Μουντιάλ του 2006 και να μένει εκτός δράσης για ένα ολόκληρο έτος.

Μαζεύοντας δυνάμεις και κουράγιο, ξεκίνησε ελπιδοφόρα το καλοκαίρι του 2007, ελπίζοντας να βάλει πίσω του τις μέρες του πόνου. Φαίνεται όμως ότι υπήρχε μια συνομωσία εναντίον του. Αυτή τη φορά ήταν η κήλη που τον έριξε στο κρεβάτι, στη συνέχεια ξανά ο μηρός, μετά…

Τέσσερα χρόνια φόρεσε τη φανέλα της Νιούκαστλ και αγωνίστηκε μόλις σε 79 ματς, σκοράροντας 30 φορές. Η καριέρα του, τουλάχιστον σε top επίπεδο, έμοιαζε να έχει τελειώσει οριστικά. Αντί όμως να καταλήξει στη Χαλ ή τη Στόουκ, που ενδιαφέρονταν για αυτόν, βρέθηκε να φοράει τη φανέλα της κορυφαίας ομάδας στο Νησί την τελευταία 20ετία και μισητής αντιπάλου της Λίβερπουλ, αυτή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η κίνηση αυτή του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον αντιμετωπίστηκε περίπου ως αποτέλεσμα γεροντικού καπρίτσιου.



Στη Γιουνάιτεντ συνέχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα τραυματισμών, αλλά να διατηρεί και μια σχετικά τακτική επαφή με τα δίχτυα. Δώδεκα γκολ σε 37 συμμετοχές, καθόλου άσχημη συγκομιδή. Ακόμη και στις καλές του περιόδους, γνωρίζει ότι οι μέρες δόξας πέρασαν για πάντα, όταν όμως έχει την ευκαιρία, δείχνει το πόσο μεγάλος σκόρερ είναι. Παράλληλα, κάτι τέτοιες στιγμές, όπως αυτή που πέτυχε γκολ κατά της Μπόλτον, φτάνοντας τα 200 σε όλες τις διοργανώσεις στην Αγγλία, οι φίλοι της Λίβερπουλ βρίσκουν ακόμη ένα λόγο για να μελαγχολούν και να αναρωτιούνται τι θα είχε συμβεί αν δεν έφευγε ποτέ από την ομάδα της καρδιάς τους.