Κορυφαίος γι’ αυτή την Τσέλσι ο Ζιντάν!

Πήγε πέρυσι στην Αγγλία και αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό, τόσο από τον Τύπο όσο και από τους οπαδούς. Μπορεί να τα βρήκε δύσκολα στην αρχή, αλλά για κάποιον που θήτευσε δίπλα στον Αρίγκο Σάκι, στην τεράστια Μίλαν της δεκαετίας του '80, και νωρίτερα δίπλα στον Νιλς Λίντχολμ στη Ρόμα, ήταν θέμα χρόνου να βρει τα πατήματά του.

Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου

Ο Κάρλο Αντσελότι πήρε ως προίκα μαζί του στο Λονδίνο από το Μιλάνο τα δύο Τσάμπιονς Λιγκ στα οποία οδήγησε τους «ροσονέρι». Ομως το μυστικό της επιτυχίας για το άκρως εντυπωσιακό ξεκίνημα της Τσέλσι στη σεζόν για τον ίδιο τον Αντσελότι ανήκει στον Ζινεντίν Ζιντάν!

Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε που ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής των τελευταίων πενήντα χρόνων, σύμφωνα με την ΟΥΕΦΑ, έκανε ακόμη πιο σοφό τον Αντσελότι, όταν οι δυο τους βρίσκονταν στη Γιουβέντους. Ο Ιταλός, που είχε και εμπειρία 18 χρόνων ως ποδοσφαιριστής, κατάλαβε πως έπρεπε σύντομα να εγκαταλείψει τις ιδέες του για την τακτική και τα συστήματα και να εφαρμόσει μια πιο πρακτική διάταξη που θα έδινε στον Ζιντάν τη δυνατότητα να επιδείξει απλόχερα την ιδιοφυΐα του.

«Οταν ξεκίνησα ως προπονητής, είχα μια αγωνιστική ταυτότητα που ήθελα να εφαρμόσω στις ομάδες μου. Δεν πρόσεχα όμως τα χαρακτηριστικά των παικτών μου. Στα δυο πρώτα χρόνια ήθελα να παίζω 4-4-2. Επειτα από αυτό άλλαξα ιδέες. Στη Γιουβέντους, ο Ζιντάν δεν ήθελε να παίζει αριστερά, αλλά στο κέντρο, οπότε άλλαξα το σύστημα για τους παίκτες μου. Δεν υπάρχει σύστημα που κερδίζει. Μπορείς να παίζεις 4-4-2, 4-3-1-2. Τώρα προσέχω τις δυνατότητες των παικτών μου και προσαρμόζω το σύστημα σε αυτούς», εξηγεί ο Αντσελότι.

Αυτό που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής ο Ιταλός στο «Στάμφορντ Μπριτζ» είναι να κάνει ευέλικτη την Τσέλσι. Ξεκίνησε εφαρμόζοντας τον «ρόμβο» που του χάρισε δύο Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μίλαν και κατέκτησε το πρωτάθλημα με τους «μπλε». Παρ' όλα αυτά αναγνώρισε πως υπήρχε η δυνατότητα για κάτι πιο δημιουργικό και αποφάσισε την επιστροφή στο 4-3-3, που είχε εφαρμόσει ο Μουρίνιο όταν ανέλαβε την ομάδα πριν από έξι καλοκαίρια.

Βέβαια και ο Πορτογάλος είχε ανακαλύψει τυχαία το σύστημα, αφού και αυτός ξεκίνησε τη θητεία του με 4-4-2. Η διαφορά του 4-3-3 του Μουρίνιο με αυτό του Αντσελότι είναι πως υπό τον Ιταλό οι επιθετικοί μπορούν να παίξουν περισσότερο με το ένστικτο και την ευρηματικότητα. «Εχουμε περισσότερη κατοχή και κάνουμε περισσότερες επιθέσεις. Οταν είμαστε στην επίθεση, χρειάζονται ικανότητα και προσωπικότητα. Οι επιθετικοί είναι πιο ελεύθεροι. Στην άμυνα, όμως, είναι διαφορετικά. Αυτοί χρειάζονται πειθαρχία».

Το σύστημα είναι τόσο καλό όσο οι παίκτες που το ακολουθούν, είναι η φιλοσοφία του. Η Τσέλσι έχει την τύχη να διαθέτει Ντρογκμπά, Ανελκά, Μαλουντά πλαισιωμένους από τον Καλού και τον Στάριτζ. Οι τρεις πρώτοι είναι μαζί εδώ και τρία χρόνια και όσο περισσότερο αγωνίζονται μαζί τόσο καλύτεροι γίνονται. Ενα από τα στοιχεία που παρατηρεί κάποιος στη φετινή ομάδα είναι η κινητικότητα του Ντρογκμπά, η οποία μπορεί να οφείλεται και στην επιτυχημένη επέμβαση κήλης το καλοκαίρι που τον απάλλαξε από τους πόνους, αλλά και στη νέα φιλοσοφία που απαιτεί διαρκείς αλλαγές στο γήπεδο. Εχει σκοράρει πέντε φορές, αλλά έχει δημιουργήσει και άλλα έξι γκολ με ασίστ όταν βγαίνει από τη θέση του φορ και γίνεται κρυφός επιθετικός ή ακόμη και εξτρέμ!

Αυτή η πολυλειτουργικότητα έχει μεταβάλει την Τσέλσι σε μηχανή των γκολ και με τον Ασλεϊ Κόουλ και τον Εσιέν να προστίθενται στην επίθεση, όταν έχει κατοχή μπάλας, γίνεται σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπιστεί. Αποτέλεσμα της πίεσης και του υψηλού αγωνιστικού τέμπο που μπορεί και δίνει η Τσέλσι στο παιχνίδι της είναι τα 102 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις που έχει σημειώσει η νταμπλούχος Αγγλίας. Και όλα είναι απόρροια της φιλοσοφίας του Αντσελότι, ο οποίος πάντως δυσκολεύτηκε στην αρχή να καταλάβει τον τρόπο λογικής και λειτουργίας του αγγλικού ποδοσφαίρου. Γι' αυτό και η ομάδα του έκανε αρκετές ήττες μέχρι τα Χριστούγεννα, διότι προσπαθούσε να αλλάξει ριζωμένη νοοτροπία χρόνων. Μπορεί λοιπόν ο Αντσελότι να μην έχει έναν Ζιντάν (και ποιος έχει άλλωστε στο σημερινό ποδόσφαιρο), αλλά η νοοτροπία του να κάνει την ομάδα του πιο επιθετική μέσα από τα χαρακτηριστικά των παικτών και όχι μέσα από τα συστήματα φαίνεται να τον δικαιώνει.

Tο άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου δημοσιευτηκέ στο φυλλο της Sportday στις 23/09/2010