Μηδέν κόρνερ και πρώτη κίτρινη στο 85΄! Τουρισμός ή φόβος;

Το βασικό που μ΄ ενοχλεί στην εμφάνιση του Παναθηναϊκού στη Βαρκελώνη είναι η ατονία και η ραθυμία που έδειξαν βασικά στελέχη της ελληνικής ομάδας. Ακόμη και τώρα, που μπορώ να διαπιστώσω πως η μάνα μου δεν μ΄ έκανε ποδοσφαιριστή έχοντας πενήντα κιλά παραπάνω από έναν μέσο αθλητή, να έμπαινα να παίξω μπάλα στο «Ναό» της Βαρκελώνης, το πάθος που θα έδειχνα, είμαι σίγουρος, πως θα ήταν μεγαλύτερο απ΄ αυτό που παρουσίασαν παίκτες που αμείβονται πλουσιοπάροχα. Επικαλούμαι συνέχεια, τελευταία, τα πολλά χρήματα που λαμβάνουν, δικαίως ή αδίκως δεν με νοιάζει, διότι είναι το βασικό στοιχείο που πρέπει να τιμά ο οποιοσδήποτε επαγγελματίας. Το μισθό του!

Γράφει ο Λάμπρος Γκαραγκάνης

Μέχρι τελικής πτώσης θα έτρεχα, ως που να μην μπορώ ανάσα να πάρω, μέχρι που να με μαζέψουν με το κουταλάκι του γλυκού, αν μου δινόταν η ευκαιρία να παίξω εκεί. Αντί αυτού είδα για 90 λεπτά τρεις-τέσσερις παίκτες, σκιές του εαυτού τους, να προσβάλουν τη φανέλα που φορούν κι ας με συμπαθάτε για το χαρακτηρισμό. Η Μπαρτσελόνα δεν ήταν διαστημική, όπως παρουσιάστηκε. Αυτό μπορεί να το πει κάποιος που βλέπει τους Καταλανούς μία φορά το χρόνο. Οι Καταλανοί έπαιξαν τόσο, ώστε να διασύρουν μία ομάδα που το ζήταγε ο οργανισμός της. Οι «μαγικοί» συνδυασμοί στα τέρματά της θα μπορούσαν να γίνουν ακόμη κι αν αντί μπροστά τους δεν υπήρχαν πράσινες φανέλες, αλλά κώνοι προπόνησης.

Πίστευα πολύ πριν το παιχνίδι ότι η αθηναϊκή ομάδα μπορεί να παρουσιαστεί αξιοπρεπής, σοβαρή και πάνω απ΄ όλα μαχητική, ώστε να παλέψει, τουλάχιστον, και ας χάσει. Πέραν του Τζόρβα και του Γκοβού οι υπόλοιποι περιφέρονταν σαν τις άδικες κατάρες και «εδάφη» ιερά αυτό δεν το… ανέχονται. Όταν πάτησα πρώτη φορά το πόδι μου στο «Καμπ Νου» διαπίστωσα τι συμβαίνει σ΄ αυτόν που εκεί μέσα θα φοβηθεί ή θα υποτιμήσει την υπόσταση της Μπάρτσα. Η κατάληξη είναι μία και μοναδική: διασυρμός! Το πρόβλημα είναι πως το βράδυ της Τρίτης το «τριφύλλι» υποτίμησε την ίδια του την παρουσία. Λέτο και Κατσουράνης είναι υπόλογοι για την ξεφτίλα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, όπως και ο Νίκος Νιόπλιας.

Μ΄ αρέσει που σκεφτόταν να μην ξεκινήσει και τον Σιμάο, παραμονές του αγώνα της Βαρκελώνης. Θα γέλαγε περισσότερο ο κόσμος! Ο Αργεντινός ουδεμία επαφή είχε με την πραγματικότητα, προσπαθούσε να μαρκάρει με τα μάτια και να περάσει όλη την αντίπαλη ομάδα, ενώ ο Κατσουράνης, μετά το ματς της Εθνικής που τον είδαμε να κάνει και τάκλιν (τρία νομίζω), επέστρεψε στη λάθος νοοτροπία του να περιφέρεται στον αγωνιστικό χώρο. Διαχωρίζω τούτους, διότι υπήρξαν προκλητικοί. Άλλο να μην μπορείς και άλλο ο τρόπος που σκέφτεσαι να σ΄ εμποδίζει ν΄ αποδώσεις. Όσον αφορά τον Έλληνα τεχνικό ελπίζω, τουλάχιστον, να έκανε τη βόλτα στο μουσείο της καταλανικής ομάδας, να πήρε και τα απαραίτητα αυτόγραφα, όπως εγώ που πήγα σαν τουρίστας τον περασμένο Γενάρη.

Είχα γράψει πως ο Νιόπλιας έχει ν΄ αντιμετωπίσει ένα μεγάλο στοίχημα, αναλαμβάνοντας από την προετοιμασία τον Παναθηναϊκό. Να μπορέσει να διατηρήσει την ομάδα ως είχε, όσον αφορά την αντοχή της. Ίσως να μην είναι αυτός ο αποκλειστικός υπεύθυνος του «σουρσίματος» στην Ισπανία, αλλά υπάρχει γυμναστής που πρέπει να είναι υπό την εποπτεία του. Οι «πράσινοι» πέρυσι, όταν οι υπόλοιπες ομάδες κλάταραν στο 60΄, μπορούσαν να βγάλουν τρία ημίχρονα πέρα. Σε τρία επίσημα ματς με Ξάνθη, Άρη και Μπάρτσα σέρνονται άνευ προηγουμένου και γι΄ αυτό περιμένω κάποια στιγμή τοποθέτηση από τον κ. Κέζο και όχι για τους τραυματισμούς, τους οποίους του χρεώνουν αν και είναι, την εποχή αυτή, μέσα στο πρόγραμμα.

Η «πεντάρα» δεν πονάει! Πονάει ο τρόπος που μία ομάδα, η οποία είναι στην πραγματικότητα άξια πρέσβειρα στην Ευρώπη, αντιμετώπισε αυτό το παιχνίδι. Θα μπορούσε να παίξει ο Παναθηναϊκός καλά και το σκορ να είναι το ίδιο. Θα μιλούσαμε σε άλλη βάση. Τα μηδέν κόρνερ, η καμία «κλωτσιά», το κανένα μαρκάρισμα και η πρώτη κίτρινη στο 85΄ είναι στοιχεία που δείχνουν πολλά, αν και η στατιστική δεν λέει πάντα την αλήθεια. Το γεγονός πως δεκαπλάσιες πάσες των Ισπανών χαρακτηρίστηκαν πετυχημένες, σε σχέση με τις αντίστοιχες απόπειρες των φιλοξενούμενων, επίσης. Το να παίρνεις το πρωτάθλημα στην Ελλάδα και να χαίρεσαι με μία νίκη επί μίας επαρχιακής ομάδας έχει αξία μεν, δεν ανεβάζει, όμως, επίπεδο κανένα σύλλογο, ο οποίος θέλει να καλείται ευρωπαίος! Είναι για τον Παναθηναϊκό ένα μαύρο βράδυ, που δεν θα σβηστεί ακόμη και με πρόκριση από τους ομίλους. Ας αποδειχθεί διδακτικό έστω, γιατί ανάλογες εμφανίσεις με Κοπεγχάγη και Ρούμπιν δεν θα έχουν το άλλοθι «παίζαμε με την Μπαρτσελόνα».