Κοιμούνται όπως έστρωσαν (Sportday / Μπάμπης Χριστόγλου)

Αυτή ήταν ομολογουμένως μία από τις χειρότερες εβδομάδες της ιστορίας μας στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα. Οι παράμετροι που οδήγησαν σε αυτές τις εμφανίσεις και γενικότερα στην κακή εικόνα που έχουν δείξει μέχρι τώρα οι δύο εκπρόσωποί μας είναι πολλές.

Ο Παναθηναϊκός είναι ακόμα μέσα στο παιχνίδι βέβαια και μπορεί να πάρει την πρόκριση, αλλά η εικόνα του δεν πείθει με αυτό το 2-9 στη διαφορά τερμάτων, όπως ασφαλώς είναι τραγικό και το 4-11 του Ολυμπιακού. Για να φτάσουμε εδώ, φταίνε πάρα πολλά πράγματα. Πάνω απ’ όλα, αυτή η κατάσταση οφείλεται κατά τη γνώμη μου στον κακό προγραμματισμό που έκαναν οι δύο «αιώνιοι» αυτά τα χρόνια. Η απόσταση από τους μεγάλους της Ευρώπης δεν αυξήθηκε. Απλούστατα οι δύο μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν έκαναν τις κινήσεις που όφειλαν νωρίτερα.

Επένδυσαν πολλές φορές σε παίκτες μεγάλους σε ηλικία, με κοντινό ορίζοντα στην προοπτική της προσφοράς και δεν δούλεψαν όσο θα έπρεπε με πιτσιρικάδες και με τις ακαδημίες. Αποτέλεσμα αυτού να έρχονται παίκτες στις περισσότερες περιπτώσεις αμφιβόλου αξίας ή μεγάλοι σε ηλικία, με αποτέλεσμα καμία ομάδα να μην έχει διάρκεια.

Αν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είχαν ξεκινήσει τον προγραμματισμό τους πολύ νωρίτερα, θα μπορούσαν να αξιώνουν αυτή τη στιγμή πολύ περισσότερα πράγματα και το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θα κινδύνευε να χάσει τα κεκτημένα. Η 24η θέση που κατέχουμε στη βαθμολογία της τρέχουσας χρονιάς αναδεικνύει, αν μη τι άλλο, πόσο... σοβαρές επενδύσεις έγιναν όλα αυτά τα χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι απαιτήσεις μας αυξήθηκαν μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, όμως h πραγματικότητα αποδείχτηκε εντελώς διαφορετική.

Οι δύο μεγάλοι όφειλαν εδώ και χρόνια να βάλουν τις βάσεις για κάτι που θα έχει συνέχεια, αλλά η ανάγκη για κάτι άμεσο και βραχυπρόθεσμο τους έφερε τώρα μπροστά σε μια κατάσταση που τους εκθέτει. Σε αυτή την κατάντια δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι φίλαθλοι, οι οποίοι πάντοτε απαιτούν σπουδαία πράγματα με το καλημέρα, αλλά και οι διοικήσεις λειτουργούν πολλές φορές κάτω από αυτή την πίεση. Όμως δεν θα έπρεπε τα κεφάλια των ομάδων να αποφασίζουν να σχεδιάζουν με γνώμονα την πρόσκαιρη επιτυχία, αλλά να επενδύσουν σε νεαρούς παίκτες και σ' ένα δυναμικό που θα έχει την προοπτική της συνέχειας. Επί της ουσίας, στις ομάδες μας τόσα χρόνια έγιναν πασαλείμματα για να επιβιώνουν.

Τώρα όμως που οι απαιτήσεις αυξάνουν, γινόμαστε πάλι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ελπίζω τώρα να κατάλαβαν τα μεγάλα αφεντικά των δύο «αιωνίων» πως θα έπρεπε να έχουν λογαριάσει τα δεδομένα με πιο μακρινό ορίζοντα.