FC: Η «Επίσημη Αγαπημένη» ας κρατήσει το κούτελό της καθαρό

Ο «Μασκοφόρος Ουζμπέκος», ο Ιλιάσοβα ήταν ο δήμιος της Εθνικής. Και οι διαιτητές που δεν μας μέτρησαν το τρίποντο του Διαμαντίδη και σφύριζαν με διαφορετικά μέτρα και σταθμά στις δυο ρακέτες έβαλαν για τα καλά το χεράκι τους. Και η καυτή έδρα μας επηρέασε. Και το black-out στην τρίτη περίοδο, όπου τρώγαμε το ένα κάρφωμα μετά το άλλο. Θέλετε να τα βάλουμε όλα αυτά κάτω, να τα ανακατέψουμε και να τελειώνουμε; Ας το κάνουμε, για να γλιτώσουμε και τον νταλκά της αυτοκριτικής, αλλά και το τετ-α-τετ στον καθρέφτη.

Αν πάλι θέλουμε να είμαστε τίμιοι και ειλικρινείς πρώτα απ’ όλα με τους εαυτούς μας και να αποδεικνύουμε ότι είμαστε μπασκετικός λαός που ξέρει να εκτιμάει το καλό μπάσκετ και δεν φωνάζει «οφσάιντ» στον αιφνιδιασμό, ας το παραδεχτούμε χωρίς ενοχές: οι Τούρκοι έπαιξαν καλύτερα από μας και δίκαια κέρδισαν. Διότι σούταραν πιο εύστοχα, διότι μας βραχυκύκλωσαν (και αυτοί) με μια ζώνη που ήταν πιεστική και «επιθετική» και δεν μας άφηνε να πάρουμε ανάσα, διότι διάβασαν τις αδυναμίες μας, διότι κατάλαβαν πως ο εκάστοτε δικός μας γκαρντ που κάνει μπούκα σπάνια τελειώνει τη φάση και συνήθως ψάχνει την πάσα στην περιφέρεια, διότι μας χτύπησαν με το δικό μας όπλο που λέγεται «pick’n’roll», διότι το δικό τους κακό διάστημα στο τέταρτο δεκάλεπτο δεν το πλήρωσαν αφού δεν βάλαμε 1-2 κρίσιμα σουτ που θα μας ξαναέβαζαν στη διεκδίκηση της νίκης, διότι μπλόκαραν τον Σπανούλη που τον είχαν διαβάσει πολύ καλά μετά τα «όργια» που έκανε με το Πουέρτο - Ρίκο. Και μπράβο τους σε τελική ανάλυση. Μπράβο και στον κόσμο τους, που στήριξε την ομάδα τους χωρίς ακρότητες σε βάρος των Ελλήνων παικτών ή θεατών.

Από κει πέρα, ας δούμε και ας βρούμε τι μας έφταιξε και τι προλαβαίνουμε να διορθώσουμε. Πώς θα γίνουμε καλύτεροι και περισσότερο αποτελεσματικοί. Να γίνουμε καλύτεροι σουτέρ μέσα σε 2 μέρες, δεν γίνεται. Αλλά το θέμα είναι αν έχουμε ή όχι καλούς σουτέρ τριπόντων; Δεν νομίζω, αφού τα τριποντάκια στα φιλικά έμπαιναν σχεδόν από παντού και σχεδόν από όλους - εδώ μιλάμε ότι αστοχούμε σε πολλά αμαρκάριστα τρίποντα και σε συνδυασμό με τις μπόλικες βολές που χάνονται δείχνουν ότι μάλλον «ψυχολογικό» είναι το θέμα, παρά πρόβλημα «κακών σουτέρ». Μας φταίει το ότι έχουμε ποσοστό 33,3% στα τρίποντα σε όλη τη διοργάνωση; Για μένα το θέμα δεν είναι ούτε αυτό. Περισσότερο είναι το γιατί σουτάρουμε τόσα πολλά τρίποντα, πολύ περισσότερα κι από τα δίποντα. Γιατί το «τεσσάρι» και το «πεντάρι» - εξαιρουμένου του «Σόφο» που άντε να σουτάρει τρίποντο σε κανένα All Star Game - καταφεύγουν τόσο συχνά στην «εύκολη» λύση του μακρινού σουτ, αντί να δώσουν τη μάχη μέσα στη ρακέτα, που θα φθείρει τους αντίπαλους ψηλούς, θα κλείσει την αντίπαλη άμυνα πιο μέσα και θα δώσει αμαρκάριστα σουτ στους περιφερειακούς;

Η Εθνική μας δίνει την εντύπωση πως παίζει άναρχα. Κι αυτό είναι ευθύνη του προπονητή. Τα υπερβολικά πολλά τρίποντα είναι επίσης ευθύνη του προπονητή - αυτός πρέπει να μαζέψει τα λουριά. Το να ξαναχτίσουν όμως την αυτοπεποίθησή τους και την εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο, είναι θέμα των 12 παιδιών. Ο Καζλάουσκας δεν μπορεί να «καλιμπράρει» ούτε το χέρι του Ζήση, ούτε να κατευθύνει με joystick την πάσα του Διαμαντίδη. Μόνο μια μεγάλη νίκη, κόντρα σε έναν μεγάλο αντίπαλο, μπορεί να ξαναφέρει την ομάδα και τη διάθεσή της στα υψηλά της στάνταρντ. Και υπ’ αυτή τη λογική, ίσως το σταύρωμα με την Ισπανία, η οποία δεν τρομάζει κανέναν φέτος, να μην είναι τόσο απευκταίο σενάριο. Στην τελική, από το παιχτεί καμία φαρσοκωμωδία με τους Ρώσους που θα γελάει ο κόσμος, καλύτερα να κάνουμε το χρέος μας κι όπου βγει. Ακόμα κι αν «δεν βγει», θα έχουμε πάντα το κούτελό μας καθαρό και θα κυκλοφορούμε με το κεφάλι ψηλά, έστω και χωρίς μετάλλιο στο στήθος. Αυτή η ομάδα, που μας έχει χαρίσει τόσες υπέροχες στιγμές - και θα μας χαρίσει κι άλλες στο μέλλον - αξίζει να είναι υπερήφανη και να εμπνέει τον σεβασμό.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr