FC: Barea και ανθυγιεινά

Να αισθανόμαστε αισιόδοξοι για την αποτελεσματική αντίδραση της Εθνικής μόλις πήρε κεφάλι το Πουέρτο - Ρίκο ή να ανησυχούμε που μας ζόρισε τόσο πολύ μια μέτρια ομάδα, που πέραν του μπουκαδόρου Μπαρέα και του τρομακτικού Ράμος δεν είχε κάτι το άξιο αναφοράς; Να χαιρετίσουμε την εξαιρετική εμφάνιση του Σπανούλη, την - κατά τόπους - αφύπνιση του Διαμαντίδη, την αξιοπιστία του Ζήση, τη λεβεντιά του Μπουρούση, τη χρησιμότητα του Καϊμακόγλου και την ουσία του Τσαρτσαρή, ή να προβληματιστούμε για το γεγονός ότι οι υπόλοιποι τέσσερις διαθέσιμοι της δεκάδας (Καλάθης, Περπέρογλου, Πρίντεζης και Βουγιούκας) στα δυο πρώτα παιχνίδια βοήθησαν ελάχιστα; Να αισιοδοξούμε ότι με την επάνοδο Φώτση και Σοφοκλή η ομάδα θα δυναμώσει αγωνιστικά και ψυχολογικά ή να αγχωθούμε που τα ρημάδια τα τρίποντα δεν έμπαιναν - αν και ελεύθερα στην συντριπτική τους πλειοψηφία;

Πολλά μπορείς να πεις για την Εθνική μπάσκετ, ανάλογα με το αν θες να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Μόνο που η συγκεκριμένη Εθνική, όλα αυτά τα χρόνια, μας έχει δώσει ένα σωρό λόγους να είμαστε αισιόδοξοι κι ελάχιστους να είμαστε επιφυλακτικοί. Μας έχει μάθει ότι το «είμαστε μια παρέα» δεν είναι μια σάχλα που την λέμε για να περνάει η ώρα, αλλά η πραγματικότητα. Ότι οι οπαδικές διαφορές είναι ένα «φρούτο» που δεν ευδοκιμεί στα δικά της αποδυτήρια. Κι ότι κανένας δεν ζορίζεται ιδιαίτερα αν το «πρώτο βιολί» της είναι ο διπλανός - ίσα ίσα που το αποδέχεται και το χειροκροτεί αυθόρμητα. Με τη συγκεκριμένη φουρνιά να παίζει αρκετά χρόνια μαζί - τουλάχιστον ο «σκληρός πυρήνας» της, να έχει πάρει όλων των ειδών τα μετάλλια (χρυσό και χάλκινο σε Ευρωμπάσκετ, ασημένιο σε Μουντομπάσκετ) και να βρίσκεται σε πολύ ώριμη και μεστή αλλά όχι προχωρημένη ηλικία - αφού ο μεγαλύτερος παίκτης της είναι ο 31χρονος Τσαρτσαρής, η ομάδα μοιάζει έτοιμη για διάφορα πράγματα.

Κυρίως να παίξει καλύτερα - που είναι και τα άμεσα ζητούμενο, απ’ τη στιγμή που η Τουρκία είναι πολύ καλύτερη ομάδα και από την Κίνα και από το Πουέρτο - Ρίκο και θα έχει επιπλέον και τη στήριξη του κόσμου και - στοιχηματίζω - όσο σπρώξιμο χρειαστεί από τους τρεις διαιτητές. Κι αυτό δεν το λέω τυλιγμένος με τη «γαλανόλευκη», αλλά βλέποντας τα πεπραγμένα των δυο πρώτων αγώνων: όχι τόσο ένα επιθετικό φάουλ από δω ή μια αλλαγή κατοχής από κει, όσο την ευκολία που μας έδωσαν τεχνικές ποινές και στους δυο αγώνες, για περιστατικά που παλιότερα δεν θα άνοιγε ρουθούνι. Με την Κίνα, έφαγε τεχνική για ψύλλου πήδημα ο φιλήσυχος Ζήσης και με το Πουέρτο Ρίκο ο Διαμαντίδης και ο πάγκος, χωρίς να καταφύγουν σε καμία ακρότητα πέρα από μια «τυπική» και χαλαρή διαμαρτυρία για ένα φάουλ. Τα επεισόδια με τους Σέρβους μας έχουν βάλει προφανώς στη διαιτητική μπούκα κι αν συμβαίνει αυτό με αντίπαλο την Κίνα και το Πουέρτο - Ρίκο, καταλαβαίνετε ότι κόντρα στην οικοδέσποινα και με το γήπεδο να στάζει φανατισμό, ίσως και εθνικισμό, πρέπει να είμαστε «Παναγίες» και να μην τσιμπήσουμε απέναντι σε καμία πρόκληση.

Όσο για τα αγωνιστικά του αγώνα με την Τουρκία, εκεί δεν έχουμε το περιθώριο να αφήσουμε κανέναν να γίνει «Μπαρέα». Κανέναν να νιώσει ότι μπορεί να τα βάλει με όλη την άμυνά μας και να βγει νικητής τρεις - τέσσερις φορές, να αισθανθεί άτρωτος, να πάρει το ψυχολογικό πλεονέκτημα και να κάνει το ματς της ζωής του. Στο παιχνίδι αυτό η παρουσία του Σόφο, θα αναγκάσει τους Τούρκους να κλείσουν πολύ περισσότερο στη ρακέτα. Άρα θα έχουμε και πάλι αρκετά αφύλακτα σουτ από την περιφέρεια κι έναν ακόμα καλό σουτέρ, όπως είναι το «τεσσάρι» μας, ο Αντώνης Φώτσης. Αυτή τη φορά, πρέπει να μπουν περισσότερα τρίποντα (όπως και βολές φυσικά), ώστε να μην ξέρουν πού να πρωτοκλείσουν: μέσα στη ρακέτα ή στην περιφέρεια; Διότι τρίτο σερί παιχνίδι που να μας παίζουν ζώνη 35 ή 40 λεπτά, επειδή βλέπουν ότι αυτή η άμυνα μας βραχυκυκλώνει, δεν αντέχεται...

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr