FC: Ουρτάδο απόντος, παν πρέσινγκ παυσάτω

Η «λύσσα» και η ταχύτητα με την οποία έγινε το «ξεκαθάρισμα» των τελευταίων ημερών στο ρόστερ του Ολυμπιακού, είχε μια μεθοδολογία που θα ζήλευαν ακόμα και οι καλύτεροι «capi» της Μαφίας. Όχι φυσικά επειδή έγινε κάτι παράτυπο και σκοτεινό, αλλά διότι χρησιμοποιήθηκε χειρουργική ακρίβεια και αποφασιστικότητα για να κλείσουν όλες οι «ανοιχτές πληγές» μια και καλή. Χωρίς να χρειαστεί να παραγγελθούν «τσιμεντένια παπούτσια», όποιος ήταν για φέτος να φύγει φεύγει και όποιος ήταν να έρθει ήρθε.

Επειδή βέβαια η επιχείρηση-ξεσκαρτάρισμα ξεκίνησε μετά την πρόσληψη Βαλβέρδε, λογικό ήταν να δυσκολευθούν οι πωλήσεις παικτών, καθώς οι μέρες για τη λήξη της μεταγραφικής περιόδου μειώνονταν. Η δυσκολία αυτή βέβαια είναι πλέον παγκόσμιο φαινόμενο λόγω της οικονομικής δυσπραγίας, οπότε αναγκαστικά προκρίθηκε η λύση των δανεισμών. Μ’ αυτήν σώζεις τουλάχιστον τα χρήματα του συμβολαίου του ποδοσφαιριστή και παίρνεις και κάτι τις για το χρονικό διάστημα που τον δίνεις. Κάπως έτσι «χαιρέτησαν» οι Επστάιν, Ντιόγο, Ντάρμπισιρ, Λεονάρντο, Σοϊλέδης, Νικλητσιώτης, Βασιλόγιαννης, Σουμπίνιο -ενώ για τους Μαρέσκα και Όσκαρ, που δεν μας κάνουν ούτε τα μούτρα τους, ούτε οι αγωνιστικές τους δεξιότητες, ούτε τα συμβόλαιά τους, ο «χωρισμός» μάλλον θα γίνει με δέλεαρ ένα στάνταρ ποσό σε μετρητά ως αποζημίωση και ένα (όχι και τόσο) φιλικό χτύπημα στην πλάτη.

Και τώρα που όλα είναι στη θέση τους (ή σχεδόν όλα, διότι εκκρεμεί η περίπτωση Κατσικογιάννη) μένει η ομάδα να κάνει αυτό που υπό κανονικές συνθήκες θα είχε ήδη κάνει μέσω της προετοιμασίας. Να δέσει και ν’ αρχίσει να δείχνει τι μπορεί να κάνει στο γήπεδο, κάτι που λογικά θα πάρει γύρω στον ένα μήνα να εμφανιστεί. Σωστά; Σωστά, μόνο που υπάρχει ένα «θεματάκι» το οποίο ο Ισπανός θα βρει μπροστά του και οφείλει να προβλέψει από τώρα πως θα το διαχειριστεί. Αυτό, έχει να κάνει με την «θεσμοθέτηση» του Μοϊσές Ουρτάδο ως πανάκεια για τη θέση του αμυντικού χαφ. Ακόμα κι αν ο Ισπανός αποδειχθεί Χουλκ στο γήπεδο, τρώει παρθένες για πρωινό και ο χώρος ευθύνης του αποδειχθεί πιο δύσβατος από τους αντιπάλους κι από ναρκοπέδιο, δεν θα βγάλει όλη τη χρονιά. Είτε λόγω τραυματισμού, είτε λόγω τιμωρίας θα λείψει από κάποια παιχνίδια κι εκεί αρχίζει το πρόβλημα.

Το θέμα έχει δύο παραμέτρους: πρώτον την απουσία αναπληρωματικού με παρόμοια ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά και δεύτερον την αδυναμία των μέσων και των επιθετικών να εφαρμόσουν το πρέσινγκ στο ρυθμό που θα το έκαναν και με την ασφάλεια που θα ένιωθαν αν αυτός ήταν παρών. Με εξαίρεση τον Ντουντού (λόγω διάθεσης) και τον Ρόμενταλ (λόγω τιμιότητας), οι υπόλοιποι -κατά κανόνα βασικοί- «μπροστινοί» της ενδεκάδας, δηλαδή οι Ριέρα, Ιμπαγάσα και Πάντελιτς μοιάζουν ασύμβατοι με το σχέδιο «πρεσάρουμε μονίμως ψηλά για να κλέψουμε και να αντεπιτεθούμε». Με αυτά τα δεδομένα, έχει υψηλό τακτικό ενδιαφέρον να δούμε ποια από τις δύο στρατηγικές θα επιλέξει ο προπονητής όταν φτάσει αυτή η ώρα: θα επιμείνει στους «πρωτοκλασάτους» γνωρίζοντας εκ των προτέρων τι θα του λείψει στον αγώνα -και ελπίζοντας να καλυφθεί ή αδυναμία αυτή μέσω της τεχνικής ανωτερότητας ή θα αφήσει στον πάγκο παίκτες χρήσιμους αλλά λιγότερο ικανούς ανασταλτικά και θα χρησιμοποιήσει παίκτες όπως ο Φουστέ, ο Νέμεθ και ο Μιραλάς, οι οποίοι θα του εξασφαλίσουν την αγωνιστική ισορροπία και την προσήλωση στο αγωνιστικό πλάνο που έχει από την αρχή της σεζόν σχεδιάσει; Οι απαντήσεις προσεχώς.

Γιάννης Τσάουσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr