FC: Η υποστολή μιας αληθινής «σημαίας»

Είχα την ευκαιρία να δω live τον Ραούλ σε ένα παιχνίδι που έφερε το τελευταίο Champions League στη Μαδρίτη, τον τελικό στο «Χάμντεν Παρκ» της Γλασκώβης το 2002, ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Μπάγερν Λεβερκούζεν. Ήταν εκείνη η χρονιά που η Μπάγερν έγινε «Νεβερκούπεν», αφού κατάφερε να χάσει και τους τρεις τίτλους που διεκδικούσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Γι’ αυτούς που είδαν το ματς απ’ την τηλεόραση, ο τελικός σημαδεύτηκε από τη γκολάρα του Ζιντάν με το άπιαστο βολ - πλανέ με το αριστερό, την πονηριά του Ρομπέρτο Κάρλος που εκτέλεσε ένα πλάγιο τόσο γρήγορα, που έπιασε τον Λούσιο κι όλη τη γερμανική άμυνα στον ύπνο και σέρβιρε στον Ραούλ ένα απ’ τα πιο εύκολα γκολ της καριέρας του, την είσοδο του «αμούστακου» Κασίγιας που πήρε τη θέση του συγκινητικού Θέσαρ που τραυματίστηκε κι έπιασε τα άπιαστα στην επανάληψη, όταν οι Γερμανοί είχαν κατασκηνώσει στην ισπανική περιοχή.

Για μένα, η πραγματικά μεγάλη στιγμή του τελικού, ήταν λίγο μετά τη λήξη του, την ώρα που βλέπατε διαφημίσεις, καθώς δεν είχε ξεκινήσει ακόμα η διαδικασία της απονομής. Καθόμασταν με τον Γιάννη Τσαούση ανάμεσα στους εκστασιασμένους Ισπανούς και μόλις είχαμε τελειώσει τη μετάδοση του τελικού για λογαριασμό της ΕΡΑ Σπορ. Μπροστά στα μάτια μας, εμφανίζεται ο Ραούλ κρατώντας μια ισπανική σημαία, περίπου στο ύψος του κόρνερ. Στέκεται, κοιτάζει προς την εξέδρα που παραληρεί κι αρχίζει να την κουνάει σαν ταυρομάχος. «Όλεεεεε», σείεται η Σκωτία. Σταματά. Χαμογελά και συνεχίζει, δεύτερο λάγνο κούνημα της σημαίας. «Όλεεεεε» ξανά. Τρίτο, τέταρτο. Η κερκίδα πάλλεται. Ο ματαντόρ Ραούλ χαμογελάει και στέλνει φιλιά. Όχι στη βέρα του αυτή τη φορά, σε μας όλους. Ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε.

Αυτός είναι για μένα ο Ραούλ Γκονζάλες Μπλάνκο. Οι αριθμοί του, τα γκολ που πέτυχε, οι φορές που έλιωσε τη βέρα του από το φίλημα, υπάρχουν παντού για να τα διαβάσετε και να ψαρώσετε. Ο Μεγάλος Αρχηγός αφήνει το «Μπερναμπέου» στα 33 του, αφού τα έκανε όλα. Κέρδισε τον σεβασμό από φίλους κι εχθρούς, έβαλε πολλά γκολ, δεν αποβλήθηκε ποτέ, δεν μανούριασε ποτέ με κανέναν, έτρεξε μέχρι το τελευταίο του παιχνίδι με τη λευκή φανέλα, έπαιξε ακόμα και αριστερό χαφ, μάρκαρε, πίεσε, λερώθηκε κάνοντας τάκλιν, ήταν πάντοτε ένας ταπεινός υπηρέτης της «Βασίλισσας» - ακόμα κι όταν τα κλειδιά του «παλατιού» τα είχε κάποιος Σούστερ ή Κεϊρόζ.

Ο Ραούλ αγάπησε τη Ρεάλ περισσότερο απ’ ό,τι αγάπησε εκείνη. Ακόμα και τα ονόματα που έδωσε στα τέσσερα αγόρια του κρύβουν συμβολισμό και λατρεία για την ομάδα: ο ένας, ο Χόρχε, πήρε το όνομα του Βαλντάνο. Ο Ούγκο, αυτό του Ούγκο Σάντσες. Οι δίδυμοι Έκτορ και Ματέο, του σπουδαίου Έκτορ Ριάλ, μιας παλιάς μεγάλης δόξας της ομάδας και του Λόταρ Ματέους αντίστοιχα- του μοναδικού απ’ τους τέσσερις που δεν υπήρξε παίκτης της Ρεάλ, αλλά υπήρξε μεγάλος παίκτης, τελεία. Έχει και μια κόρη, τη Μαρία, η οποία «γλίτωσε» από την ποδοσφαιρική ονοματοδοσία και ξέρετε τι λένε για τις κόρες: αυτές «γηροκομούν» τον πατέρα τους...

Προς το παρόν ο Ραούλ δεν έχει καμία διάθεση ούτε να γηροκομηθεί, ούτε να βγει στη σύνταξη. Θέλει να παίξει μπάλα 2-3 χρόνια ακόμα, κάτι που κατάλαβε πως δεν γίνεται στη Ρεάλ του Μουρίνιο, όπως δεν έγινε και σ’ αυτήν του Πελεγκρίνι. Δεν του αρκεί απλά να υπάρχει, να μπαίνει αλλαγή για 15 λεπτά, να παίζει βασικός σε αγώνες Κυπέλλου, να πληρώνεται απλά για να αποθεώνεται τοτεμικά. Θέλει να πρωταγωνιστεί. Και το γερμανικό πρωτάθλημα, που είναι η χαρά του ποιοτικού επιθετικού ανεξαρτήτως ηλικίας, πιθανόν θα του δώσει αυτή την ευκαιρία. Κι αυτό απαλύνει λίγο και τη στενοχώρια μου για την υποστολή αυτής της σημαίας. Και την πίκρα μου απέναντι στο ερώτημα «πώς τον άφησαν να φύγει τον Ραούλ; Γιατί να μην κρεμάσει τα παπούτσια του στη Ρεάλ»; Δεν θέλει ακόμα να κρεμάσει παπούτσια, αλλά τους αντίπαλους κίπερς. Και σε 2-3 χρόνια, να επιστρέψει - με το κοστούμι του αυτή τη φορά - και να αφήσει τη βέρα του να αναπαυτεί επιτέλους, αναλαμβάνοντας το επόμενο και παντοτινό του πόστο στη Ρεάλ.

Γι’ αυτό και για όλα όσα μας χάρισες αυτά τα 15 χρόνια, σ’ ευχαριστούμε παντοτινέ Αρχηγέ. Δεν λέμε «αντίο», λέμε απλά «τα ξαναλέμε σε λίγα χρόνια»...

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr