Σαν την τελευταία πινελιά πάνω στον πίνακα (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Δεν υπήρξε απλώς ο κορυφαίος που φόρεσε τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά από τους καλύτερους που απολαύσαμε στα γήπεδα. Ο Τζορτζ Μπεστ ήταν και παραμένει θρύλος. Προς το παρόν, ζωντανός. Με τις αυτοκαταστροφικές του τάσεις, δυστυχώς, ο ίδιος κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να μη μείνει στη ζωή! Και πάλι στην εντατική, σε νοσοκομείο του Λονδίνου, ο 59χρονος πρώην σούπερ σταρ παλεύει κάτω από αντίξοες συνθήκες με τον χάρο. Στη ζωή του είχε τα πάντα. Από την πρώτη στιγμή που τον ανακάλυψαν οι σκάουτερ της Γιουνάιτεντ στο Μπέλφαστ, ο Μπεστ έμοιαζε ξεχωριστός... Δεν υπήρξε απλώς ένας πολύ καλός παίκτης, ούτε καν εξαιρετικός. Ηταν μοναδικός!

Ως ποδοσφαιριστής, ανήκε σε εκείνη την –προς εξαφάνιση πλέον- σπάνια ράτσα που παίζει με το κεφάλι ψηλά! Η εικόνα του την ώρα που κοντρόλαρε την μπάλα, έργο τέχνης. Η ικανότητά του να κάνει το απρόβλεπτο ήταν εφάμιλλη της τελευταίας πινελιάς που μπαίνει από έναν αρτίστα πάνω στον καλύτερο πίνακα ζωγραφικής. Στην εποχή της ασπρόμαυρης τηλεόρασης, ο Μπεστ ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα. Προσέδιδε χρώμα σε αυτό που έβλεπες με την ανεξάντλητη παλέτα του. Οι καλλιτέχνες στο ποδόσφαιρο είναι λίγοι. Και αυτός ήταν ένας από αυτούς.

Τον έμαθα, παιδάκι ακόμη, μέσα από τις μεταδόσεις της κρατικής τηλεόρασης κάθε Σάββατο απόγευμα. Μερικές φορές νόμιζες πως βαριόταν μέσα στο γήπεδο. Και επάνω που πίστευες πως δεν έπαιζε πια, έπαιρνε την μπάλα και έκανε το απίστευτο. Το αδιανόητο. Αυτό που χρειαζόσουν τρία ριπλέι για να το αντιληφθείς.

Ο Ροναλντίνιο θυμίζει πολύ σήμερα αυτό τον τρόπο παιχνιδιού του Μπεστ. Όπως τρελά πράγματα έκανε και ο Χατζηπαναγής. Και ο Μαραντόνα. Ο Μπεστ όμως αδίκησε τον εαυτό του. Διότι, ουσιαστικά, ό,τι έκανε, για τα οποία τον θυμόμαστε κιόλας, τα πέτυχε έως τα 26 του χρόνια! Αν το συνειδητοποιήσει κάποιος αυτό, μένει άλαλος! Από το 1974 η καριέρα του είχε ουσιαστικά τελειώσει. Το πικρό «αντίο» στο «Ολντ Τράφορντ» λίγο μετά την Πρωτοχρονιά συνοδεύτηκε με τον υποβιβασμό της ομάδας, μόλις έξι χρόνια μετά τη μαγική νύχτα στο Γουέμπλεϊ. Τότε που ο Μπεστ πήρε την μπάλα και πέρασε και τον τερματοφύλακα στην παράταση, βάζοντας τις βάσεις για να πάρει η ομάδα του (με αντίπαλο την Μπενφίκα) το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών για αγγλικό σύλλογο...

Σε ηλικία 16 ετών, ο Μπεστ έκανε ήδη πράματα και θάματα με τη φανέλα των «κόκκινων διαβόλων». Μέχρι τη μέρα που πέταξε μαύρη πέτρα στο Μάντσεστερ, κανείς δεν αμφισβητούσε πως ήταν ο μόνος Βρετανός που το όνομά του έμπαινε δίπλα στον Πελέ, τον Κρόιφ, τον Μπεκενμπάουερ.

Ηταν ταυτόχρονα ο πρώτος ποδοσφαιρικός σούπερσταρ. Μοντέλο, επιχειρηματίας, με ακριβά αμάξια, με τις ωραιότερες γυναίκες πάντα δίπλα του. Και μόνιμα με μία σαμπάνια, μία μπίρα, ένα ποτήρι κρασί. Αυτό του έφαγε και το κεφάλι! Η μητέρα του πέθανε από το αλκοόλ όταν ο Μπεστ μεσουρανούσε, διότι δεν άντεχε την αρνητική δημοσιότητα που έπαιρναν τα σκάνδαλα του γιου της. Ο ίδιος είχε πειστεί, όπως γράφει στο βιβλίο του, πως ο αλκοολισμός βρισκόταν στα γονίδια του!

Η προσωπικότητα του είχε φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς, αλλά κανέναν που να μην παραδεχόταν την τεράστια αξία του με την μπάλα στα πόδια.
Αν έπαιζε σήμερα, δεν θα ήταν απλώς σούπερσταρ. Θα ήταν αληθινός Θεός. Θα έπαιρνε λεφτά, τα οποία οι σημερινοί άσοι δεν τολμούν ούτε να αρθρώσουν. Και αν ο Μπέκαμ με το νέο συμβόλαιο θα παίρνει 60 εκατομμύρια ευρώ ετησίως στη Ρεάλ, ο Μπεστ θα απαιτούσε και θα έπαιρνε, να είστε βέβαιοι γι' αυτό, τα διπλάσια!

Τον γνώρισα το 1990 στο Λονδίνο. Είχα μάλιστα την ευτυχία να του πάρω συνέντευξη, η οποία δημοσιεύτηκε τότε στην «ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ». Από την κουβέντα μαζί του μου έχει μείνει χαραγμένη μία ατάκα του. «Είμαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, όταν είμαι ξεμέθυστος. Αλλά επειδή όταν πίνω δεν θυμάμαι τίποτα, είμαι βέβαιος πως γίνομαι ο χειρότερος μπάσταρδος!».

Το να αναλύσω σε αυτό το κομμάτι ποια πράγματα που έκανε ήταν αληθινά μεγαλειώδη θα ήταν ουτοπικό. Οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να περιγράψουν τη χορευτική αρτιότητα του Κορτές, τη μαγική φωνή του Καρέρας, την εικαστική αντίληψη της αρχιτεκτονικής του Γκαουντί. Οπότε, πώς να περιγράψουν την τελειότητα των κινήσεων του Μπεστ;

Εκείνο που μένει είναι να ευχηθούμε να ντριμπλάρει τον χάρο ακόμα μία φορά. Και αν μπορούσε να σκοράρει αληθινά, ξεχνώντας ακόμη και τι σημαίνει η λέξη αλκοόλ, θα ήταν το πιο ευχάριστο πράγμα. Δυστυχώς, μάλλον δεν πρόκειται να συμβεί!