FC: Αρχηγός γεννιέσαι, δεν γίνεσαι

Μαγκιά τους και μπράβο τους που ψήφισαν τον Ντιέγκο Φορλάν ως τον MVP του Μουντιάλ. Παρόλο που η ομάδα του τερμάτισε τέταρτη. Παρόλο που μοιράστηκε την πρώτη θέση των σκόρερ παρέα με Βίγια, Μίλερ και Σνάιντερ. Παρόλο που το φάουλ στον μικρό τελικό, στην τελευταία φάση, σταμάτησε στο δοκάρι. Παρόλο που θα μπορούσαν να αναδείξουν τον Βίγια ή τον Ινιέστα και να μην τους κακολογήσει κανείς, τον Ρόμπεν ή τον Σνάιντερ και να μην τους κακοχαρακτηρίσει κανείς, τον Σβαϊνστάιγκερ ή τον Μίλερ και να μην τους πει κανείς «τρελούς».

Στο τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του - θα είναι τρελός αν διανοηθεί να τσαλακώσει τον μύθο του, αγωνιζόμενος και στο Μουντιάλ της Βραζιλίας στα 35 του - ο Ντιέγκο Φορλάν κέρδισε πολλά περισσότερα από τη μεγαλύτερη ατομική διάκριση του Παγκοσμίου Κυπέλλου: κέρδισε τον ποδοσφαιρικό σεβασμό από κάθε άνθρωπο που έχει δει έστω και μια φορά μπάλα στη ζωή του. Κέρδισε το χειροκρότημα από κάθε άνθρωπο που δεν θεωρεί ότι η μπάλα είναι τακουνάκια, ψαλιδάκια, διαφημιστικά σποτς και επώνυμες γκόμενες που αλλάζουν σαν τα πουκάμισα. Κέρδισε κυρίως το προνόμιο να γίνει ο Εθνικός Ήρωας μιας χώρας μικρής, αλλά περήφανης. Κι αυτός, μπορεί να είναι ο πιο περήφανος απ’ όλους.

Τα 5 γκολ που έβαλε με διαφορετικούς τρόπους (με εκτελέσεις φάουλ, με σουτ με το δεξί, με το αριστερό) είναι η «βιτρίνα». Το βλέμμα του όμως, είναι το «εμπόρευμα». Πάντα κουλ, σοβαρός, ψαρωτικός, χωρίς να μπινελικώνει σε μια κακή πάσα, χωρίς να βάζει τα χέρια στη μέση και να μουρμουράει, χωρίς να μετράει βήματα στις εκτελέσεις φάουλ ή να ερωτοτροπεί με τον τηλεοπτικό φακό. Σε όλη τη διάρκεια του Μουντιάλ, ήταν το συνώνυμο της ποδοσφαιρικής ευπρέπειας. Έμοιαζε να αγωνίζεται απ’ την αρχή μέχρι το τέλος για να οδηγήσει την Ουρουγουάη ψηλότερα, να βάλει την πινελιά της ποιότητας σε μια ομάδα σκληροτράχηλων εργατών, αλλά και για να βοηθήσει τον Καβάνι και τον Σουάρες να βρουν χώρους, να πάρουν μπαλιές, να λάμψουν, να αναδειχθούν, να κάνουν μια καλή μεταγραφή: ο Φορλάν έπαιξε ακόμα και γι’ αυτό, γυρίζοντας στο κέντρο για να πάρει τη μπάλα από τον «Μπάτμαν και τον Ρόμπιν» της Ουρουγουής (Πέρεζ και Αρέβαλο), να τραβήξει πάνω του παίκτη/ες και να βρουν χώρο οι μπροστινοί. Ο Φορλάν έτρεξε πολύ, μόχθησε, ίδρωσε, μοίρασε μερικές κλωτσιές, πίεσε ψηλά τα αντίπαλα στόπερ, ουδέποτε μανούριασε σε κάποιο σκληρό μαρκάρισμα, ουδέποτε ζήτησε τα ρέστα από συμπαίκτη, αντίπαλο ή ρέφερι.

Δεν ξέρω αν καλός ποδοσφαιριστής γεννιέσαι ή γίνεσαι. Ξέρω όμως ότι αρχηγός γεννιέσαι και δεν γίνεσαι. Και τέτοιος γεννήθηκε ο Φορλάν, ο Τζέραρντ, ο Ζανέτι, ο Κασίγιας, ο Πουγιόλ. Τέτοιος αντίθετα δεν θα γίνει μάλλον ποτέ κανένας Κριστιάνο Ρονάλντο, κανένας Μέσι, κανένας Ρόμπεν, Γκουργκίφ, Σιμόνε Πέπε ή Τζιοβάνι Ντος Σάντος, όσο σπουδαίοι ποδοσφαιριστές κι αν είναι ή γίνουν μια μέρα. Ένα τεράστιο και ειλικρινές respect λοιπόν σε έναν άνθρωπο που αγάπησε το ποδόσφαιρο πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τον αγάπησαν οι προβολείς. Θα του είμαστε παντοτινά υπόχρεοι, διότι θύμισε σε κάποιους την πραγματική διάσταση και την παντοτινή αξία του ποδοσφαίρου, ενός αθλήματος που τόσο πολύ αγαπάμε. Ακριβώς επειδή υπάρχουν κάτι ωραίοι τύποι σαν κι αυτόν.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr