Η στρογγυλή θεά ενώνει Εβραίους και Άραβες (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Το να υπάρχουν αραβόφωνοι στην εθνική ομάδα με το εβραϊκό σύμβολο και να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους υπολοίπους είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά

Την επομένη της δύσκολης νίκης του Ισραήλ επί των Νήσων Φερόε με 2-1, που κρατά ακόμα ζωντανές τις όποιες –ισχνές– ελπίδες για πρόκριση στο Μουντιάλ, υπήρξε μια δήλωση σε εφημερίδα του Τελ Αβίβ. Ο σκόρερ Μίχαελ Ζάντμπεργκ ευχαριστούσε τον παίκτη που αντικατέστησε, τον Σουάν, για την ευχή που του έδωσε μπαίνοντας. Τίποτα το περίεργο, θα σκεφτείτε. Συμβαίνει σε πολλές ομάδες. Μόνο που σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη, το Ισραήλ, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Σε μια χώρα στην οποία ο διχασμός ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες είναι τόσο έντονος, γεγονός αναμενόμενο με όλα αυτά που τους χωρίζουν, είναι άκρως ενθαρρυντικό το ότι η μπάλα προσπαθεί να ενώσει. Ο Αμπάς Σουάν είναι ένας από τους τρεις Άραβες που παίζουν στην εθνική του Ισραήλ. Αρχηγός της ομάδας της παλαιστινιακής μειονότητας στη λωρίδα της Γάζας, της Μπνέι Σαχνίν, που κατέκτησε το Κύπελλο Ισραήλ, ο Σουάν είναι ο καλύτερος φίλος με αυτόν που τον αντικατέστησε, τον Ζάντμπεργκ. Στη χώρα που η αστυνομία αντιμετωπίζει κάθε Άραβα σαν πιθανό τρομοκράτη, δεν λείπουν φυσικά και οι ακροδεξιοί, που αποδοκιμάζουν. Στο πρόσφατο ματς, όμως, η πλειονότητα σκέπασε με τις φωνές και τις ιαχές της τους λίγους που ήθελαν να σπείρουν (εκ νέου) τη διχόνοια!

Οι ακροδεξιοί προσπαθούσαν όση ώρα το ματς ήταν στο 1-1 να φωνάξουν ένα γνωστό σύνθημα στη Δυτική Οχθη. «Ein Aravim, ein piguim», που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «όχι Άραβες, όχι τρομοκρατία». Οι υπόλοιποι αντέδρασαν, παραφράζοντας το σύνθημα σε «ein Aravim, ein golim», δηλαδή «όχι Άραβες, όχι γκολ». Σε μια εθνική υπό τον Αβραάμ Γκραντ, στην οποία οι Παλαιστίνιοι αποτελούν σημαντικά στελέχη, η προσπάθεια για –πρώτη– πρόκριση ύστερα από 35 χρόνια σε Παγκόσμιο Κύπελλο ένωσε πολλούς. Ο Σουάν σκόραρε στο τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης με την Ιρλανδία και ο Μπαντίρ έκανε το ίδιο με τη Γαλλία, κρατώντας τη χώρα αήττητη σε αυτή την κούρσα. Ο κόσμος έδειξε πως δεν λησμονεί πόσο μεγάλη είναι η συμβολή των αραβόφωνων σε αυτές τις διακρίσεις.

Όταν το 1970 το Ισραήλ είχε πάει στα τελικά του Μεξικού, με σέντερ φορ τον κορυφαίο σκόρερ της ιστορίας του, τον Μορντεχάι Σπίγκλερ και επιτελικό μέσο τον γνωστό σε όλους μας Γιτζάκ Σουμ, η ομάδα δεν είχε άλλη εθνικότητα από Εβραίους. Τα τελευταία δέκα χρόνια, όμως, οι Παλαιστίνιοι όλο και πιο πολύ μετέχουν στα δρώμενα και οι ποδοσφαιριστές τους είναι αναπόσπαστα κομμάτια του παζλ. Σε αυτή τη χώρα των έξι εκατομμυρίων κατοίκων, το ποδόσφαιρο δεν αποτελούσε ποτέ προτεραιότητα στις επιλογές τους. Το μπάσκετ και οι επιτυχίες της Μακάμπι Τελ Αβίβ ήταν πάντα στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, που μονάχα το 1970 είχε καταφέρει να ξεφύγει από το στενό αθλητικό πλαίσιο. Το Ισραήλ, άλλωστε, αποτέλεσε για χρόνια τον αποδιοπομπαίο τράγο για όλες τις αθλητικές διοργανώσεις, μιας και οι άλλες αραβικές χώρες δεν ήθελαν να το αντιμετωπίσουν. Στο μπάσκετ βρήκε άκρη γρήγορα με την ευρωπαϊκή ζώνη, αλλά στο ποδόσφαιρο αυτό έγινε μόλις το 1994, με την πλήρη ένταξή του στην ΟΥΕΦΑ. Πιο πριν ήταν πότε στην κανονική ζώνη του, δηλαδή της Ασίας, πότε εξοριζόταν στην... Ωκεανία και ακόμα κι όταν νικούσε έπαιζε μπαράζ, όπως έγινε το 1990 με την Κολομβία!

Σε μια χώρα στην οποία ο Χάρος παραμονεύει καθημερινά σε κάθε δραστηριότητα των κατοίκων, ακούγεται ιλαροτραγικό το περιβόητο κλισέ του αείμνηστου Μπιλ Σάνκλι περί ποδοσφαίρου, ζωής και θανάτου. Μόλις πριν από πέντε χρόνια, η ισραηλινή αστυνομία σκότωσε 13 Παλαιστίνιους, πυροδοτώντας την «Ιντιφάντα», την παλαιστινιακή εκδίκηση. Το να υπάρχουν αραβόφωνοι στην εθνική ομάδα με το εβραϊκό σύμβολο και να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους υπολοίπους είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Από αυτά που μόνο ο αθλητισμός πετυχαίνει. Είναι ευχάριστο και συνάμα άκρως ελπιδοφόρο.