Τους χρωστάμε κάτι από το 1997! (Χρήστος Σωτηρακόπουλος / SportDay)

To γHπεδο λεγόταν «Ιντραενς Παρκ», τώρα λέγεται «Πάρκεν». Ανακαινίστηκε, αλλά παραμένει το ίδιο ατμοσφαιρικό. Τότε, τον Οκτώβριο του 1980, ο Ντίνος Κούης έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Κβιστ και ο Νίκος Σαργκάνης έκανε το πιο ονειρεμένο ντεμπούτο πιάνοντας τα άπιαστα. Το κακό με εκείνο το ματς ήταν πως δεν είχε ανάλογη συνέχεια. Αν και η εθνική διέθετε αστέρια που ίσως και να μην υπάρχουν σήμερα. Ο Μαύρος, ο Δεληκάρης, ο Καψής, ο Κυράστας, ήταν σπουδαία ονόματα, αλλά η εποχή δεν βοηθούσε, όπως και οι συγκυρίες. Η τωρινή ομάδα χωρίς σταρ αλλά με την ταυτότητα να γράφει «πρωταθλήτρια Ευρώπης» δεν φοβάται πουθενά. Και το έχει αποδείξει.

ΑπOψε θα θέλαμε ένα παιχνίδι που να μοιάζει με εκείνο του 1980. Και φιλοδοξούμε ένα ανάλογο σενάριο να εκτυλιχθεί το βράδυ. Τους το χρωστάμε άλλωστε. Ο Θόδωρος Ζαγοράκης, που θα οδηγήσει την ομάδα σε λίγες ώρες στο γήπεδο, οκτώ χρόνια πριν έμεινε με την πίκρα της μη συμμετοχής στο Μουντιάλ της Γαλλίας. Εκείνο το 0-0 στο Ολυμπιακό Στάδιο εμπόδισε μια μεγάλη φουρνιά ταλαντούχων Ελλήνων παικτών να πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Η τύχη κάτι μας χρωστά απέναντι στους Δανούς.

ΠAντα πIστευα και πιστεύω πως, ειδικά στα σπορ, όλα είναι δανεικά αλλά ποτέ αγύριστα. Κάποτε όλα κάνουν τον κύκλο τους. Γιατί λοιπόν απόψε να μην είναι η ώρα να πάρουμε αυτό που μας στέρησαν το 1997 ο Σμάιχελ, ο Χέλβεγκ και ο Λάουντρουπ πίσω;

ΑγωνιστικA, αυτό που περιμένουμε μοιάζει πιο ξεκάθαρο από ποτέ. Οι Δανοί δεν μπορεί να εκπλήξουν κανέναν με το αγωνιστικό τους στυλ. Αγωνίζονται πάντα με 4-3-3, έχουν επιθετική φιλοσοφία και δεν υπάρχει περίπτωση να αδιαφορήσουν για το ματς. Οποιος έχει αυτή την εντύπωση, ας αναθεωρήσει. Για τον Δανό φίλο του ποδοσφαίρου η εθνική ομάδα είναι ιερό πράγμα. Οι διάσημοι Ρόλιγκανς έγιναν σημείο αναφοράς στη δεκαετία του '80 ως τα ακριβώς αντίθετα των χούλιγκανς.
ΕκρηκτικοI, σαματατζήδες, πήγαιναν παντού και δεν άφησαν ποτέ μόνη την ομάδα τους. Θυμάμαι το παιχνίδι τους το 1993, που έχασαν από την Ισπανία και έμειναν εκτός Μουντιάλ παρά το ότι ήταν εν ενεργεία πρωταθλητές Ευρώπης. Ο κόσμος τους δεν σταμάτησε να χειροκροτεί και να αποθεώνει τους παίκτες. Μια εικόνα δείγμα της αθλητικής κουλτούρας των Δανών που καλό θα ήταν να μας παραδειγματίσει.

Ο ΡεχAγκελ είναι βέβαιο πως δεν θα ρισκάρει. Θα πάει όπως και στην Πορτογαλία να εξασφαλίσει τα νώτα του και μετά να χτυπήσει. Η Εθνική μας ομάδα σε κάτι τέτοια ματς πάντα έβγαζε τον καλό της εαυτό. Μπορεί το momentum να μην είναι το καλύτερο, αλλά για την Εθνική μας μερικές φορές το να μην περιμένει ο κόσμος πίσω στην Ελλάδα πολλά, λειτουργεί ευεργετικά.

Το κλασικO κλισέ σε αυτά τα ματς είναι πως δεν πρέπει στο πρώτο εικοσάλεπτο να αιφνιδιαστούμε. Εδώ προχωράω το σκεπτικό και λέω πως ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο είναι κλειδί. Οσο πάει το ματς στο 0-0, η ροή του θα κλίνει προς το να σκοράρουμε εμείς. Είμαι αισιόδοξος και δεν το κρύβω. Αυτά τα παιδιά, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, πέτυχαν το να ξεπερνούν τις δυνατότητες τους ειδικά σε αντίξοες συνθήκες. Απόψε είναι ακόμη μία τέτοια περίπτωση. Και με υπομονή, τύχη και πολλή προσπάθεια, γύρω στα μεσάνυχτα θα έχουμε το αποτέλεσμα που θα μας κρατά ζωντανούς στον δρόμο για τη Γερμανία. Το έχει ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το έχουμε ανάγκη όλοι μας!