Προσπαθώντας να αγοράσει χρόνο (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Με τους πρωτάρηδες στο Τσάμπιονς Λιγκ παραδοσιακά ο Παναθηναϊκός τα πάει καλά. Τη Σάλκε και τη Μαγιόρκα τις νίκησε το 2001, το ίδιο και το Αμβούργο το 2000, τη Ναντ την απέκλεισε το '95, με τη Λανς τα πήγε καλά το '98. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το «τριφύλλι» στην all time λίστα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από το 1955 μέχρι και τον τελικό της Πόλης είναι στην 20η θέση! Υπό άλλες συνθήκες λοιπόν το να ξεκινούσε ο ΠΑΟ το Τσάμπιονς Λιγκ στην έδρα μίας ομάδας χωρίς ευρωπαϊκές περγαμηνές, όπως η Ουντινέζε, χωρίς την καυτή έδρα, χωρίς τα μεγάλα αστέρια, θα ήταν λουκούμι. Ομως η εικόνα του με τον Ολυμπιακό και κυρίως με τον Ιωνικό στο πρωτάθλημα, συν την αγωνιστική απειθαρχία που εμφανίζει ,δημιουργούν ένα θολό τοπίο.

Ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι μόλις πριν από τη ρεβάνς με τη Βίσλα μίλησε για πλάνο πενταετίας. Θα ήθελα πάρα πολύ να συμμεριστώ την αισιοδοξία του, όμως η φτωχή μου πείρα από την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα δεν με προτρέπει. Ο Ιταλός είναι φανερό ότι έχει χάσει τον έλεγχο των αποδυτηρίων. Αν θα τον ξανακερδίσει, είναι μόνο στο χέρι του. Αλλά σύντομα. Από πλευράς τακτικής κάνει λάθη, αλλά δεν είναι τέτοια που να συνηγορούν στο ν' απομακρυνθεί. Η διοίκηση μπορεί να τον περιβάλλει μ' εμπιστοσύνη, αλλά το χειρότερο ξεκίνημα του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα από το 2002 με τον Σάντος στον πάγκο (και με κοινό παρονομαστή τότε και σήμερα τον γυμναστή Ρότζερ Σπράι) δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Τότε οι «πράσινοι» άρχισαν τη σεζόν με τρεις ήττες. Θυμίζω πως ο τότε πρόεδρος Αγγελος Φιλιππίδης έλεγε ότι η θέση του προπονητή δεν κινδυνεύει, μέχρι που τελικά... απολύθηκε! Είναι η λογική συνέχεια των πραγμάτων στις ελληνικές ομάδες. Κι όχι κατ’ανάγκη σ' αυτές που υποχρεωτικά πάνε για τίτλο.

Ο Μαλεζάνι λοιπόν στο Ούντινε έχει να αντιπαλέψει σαν σύγχρονος Οδυσσέας με τα κύματα. Με τον αντίπαλο που ξεκίνησε φουριόζικα στη Serie A, με το κλίμα στην ομάδα, που δεν μοιάζει –και δεν είναι- καλό, με τα νεύρα των παικτών, που ολοένα και εκδηλώνονται και με το... αυτονόητο: να κάνει αποτέλεσμα! Αυτό που λογικά θα έπρεπε να τον απασχολεί περισσότερο και είναι το τελευταίο που τού περνά από το μυαλό αυτή τη στιγμή.

Φυσικά ο (πανέξυπνος) Μαλεζάνι ξέρει ότι ένας βαθμός ή ακόμη καλύτερα νίκη στο «Φρίουλι» σημαίνει πως «αγοράζει» χρόνο. Το πολυτιμότερο αγαθό για έναν προπονητή στην αρχή κάθε πρωταθλήματος. Θα είχε άφθονο τέτοιο χρόνο, αν είχε νικήσει τον Ολυμπιακό στην πρεμιέρα. Τώρα θα ήταν στη θέση του ο Σόλιντ. Οι... μουσικές καρέκλες είναι δεδομένα το πλέον διαδεδομένο παιχνίδι ανάμεσα στους τεχνικούς στο ξεκίνημα. Ο Νορβηγός με τη νίκη του στο ΟΑΚΑ πήρε τις ανάσες που χρειαζόταν.

Θεωρώ πάντως πως ο Μαλεζάνι έχει ένα τεράστιο ελαφρυντικό. Την κάκιστη παρουσία των σταρ πάνω στους οποίους στηρίζεται το κάθε οικοδόμημα. Ο Κονσεϊσάο, ο Μπίσκαν, ο –μόνιμα νευρικός από πέρυσι- Γκονζάλες, ο Βόουτερ δεν έχουν δείξει ακόμη αυτά που θα περίμενε η ομάδα. Ο Νίλσον μόλις μπήκε στην ενδεκάδα, ο Τόργκελε είναι ακόμη σε αναγνωριστικό στάδιο, ο Ολισαντέμπε δεν έχει ξεπεράσει την αγωνιστική του απραξία. Αν σε αυτά προστεθούν οι απουσίες που έρχονται για διαφορετικούς λόγους, το να μην μπορείς να έχεις σταθερή ενδεκάδα είναι σοβαρή δικαιολογία. Ομως για να έχουμε το καλό ερώτημα, ο Αλμπέρτο έχει καταλήξει ποια θα είναι η καλύτερη ενδεκάδα του, ή ακόμη κι αυτός το ψάχνει;

Στο Ούντινε, λοιπόν σήμερα, ο Παναθηναϊκός κάνει ντεμπούτο σε μία διοργάνωση, στην οποία έχει δείξει πως μπορεί και συνήθως τα καταφέρνει. Ακόμη και κάτω από δύσκολες συνθήκες. Αν το πετύχει η φανέλα του κι απόψε, θα είναι ένα δείγμα για τη συνέχεια. Αλλιώς, οι εξελίξεις μπορεί να έχουν τη μορφή χιονοστιβάδας κι ας είμαστε ακόμη στον Σεπτέμβριο.