Ώρα για λιγότερα λόγια και περισσότερα έργα (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Μια διαχρονική επιτυχία του Ελβις (που τρία χρόνια πριν ξανάρθε στο προσκήνιο με τη διαφήμιση της ΝΙΚΕ) έλεγε «Little less conversation and more action please», δηλαδή «λιγότερα λόγια και περισσότερα έργα, παρακαλώ», ατάκα που ταιριάζει κουτί τώρα που, επιτέλους, τα Κύπελλα Ευρώπης είναι ξανά προ των πυλών.

Οι πολλές συζητήσεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο, η γκρίνια για το θέμα των οργανωμένων οπαδών, η μόνιμη παραφιλολογία σχετικά με οτιδήποτε μη αγωνιστικό αποτελούν λόγους να περιμένουμε να αρχίσουν οι βραδιές του Τσάμπιονς Λιγκ και του ΟΥΕΦΑ. Και να απασχοληθούμε με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, τους ποδοσφαιριστές!
Αυτή την εβδομάδα, λοιπόν, για ακόμα μία σεζόν οι ελληνικοί σύλλογοι μπαίνουν στην ευρωπαϊκή περιπέτεια, η οποία άρχισε με τη μοναχική παρουσία του Ολυμπιακού απέναντι στη Μίλαν του Νόρνταλ, του Λίντχολμ και του Σκιαφίνο το 1959. Το εκπληκτικό είναι πως φτάσαμε πριν από τρία χρόνια να έχουμε, από τις έξι εκπροσώπους μας, τις τρεις στο πιο σπουδαίο Κύπελλο, το Τσάμπιονς Λιγκ, πέρυσι γίναμε πρωταθλητές Ευρώπης, αλλά ουσιαστικά ακόμη δεν μπορεί ΚΑΜΙΑ εκπρόσωπός μας να αρχίσει τη σεζόν με βλέψεις για πολύ μακριά. Για τον τελικό! Και όχι μόνο αυτό, αλλά όλα δείχνουν πως η κακή πορεία των τελευταίων χρόνων μάς συρρικνώνει σύντομα στις τέσσερις ομάδες πάλι, εκτός και αν ξεπεράσουμε τον εαυτό μας! Κινδυνεύουμε μάλιστα στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ να μην έχουμε ομάδα στην επόμενη φάση των ομίλων!
Κάποτε, όταν περνούσαν τον πρώτο γύρο όλες οι ομάδες μας (το 1969 για παράδειγμα), κάναμε πάρτι. Τα διθυραμβικά σχόλια και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων έμοιαζαν σαν να κατακτήσαμε το Μουντιάλ! Μετά πήγαμε στο άλλο άκρο. Αν δεν περνούσαν όλοι τα τελευταία χρόνια, είχαμε γκρίνιες! Με εξαιρέσεις κληρώσεις όπως της Skoda Ξάνθης με τη Λάτσιο ή του Ιωνικού με τη Ναντ.

Αυτό ήταν, πάντως, πρόοδος και υπό αυτό το πρίσμα οι ελληνικές ομάδες ξέφυγαν από την εποχή της σφαλιάρας. Ομως και πάλι υπολογίσιμοι σε πραγματικά πρωταγωνιστικό επίπεδο δεν γίναμε ποτέ! Οι τρεις σερί καλές χρονιές του ΠΑΟ στο Τσάμπιονς Λιγκ και στο ΟΥΕΦΑ μεταξύ 2000 και 2003, κάποιες συνεχείς πορείες της ΑΕΚ στους προημιτελικούς του Κυπελλούχων το '97 και το '98 μαζί με τις δύο χρονιές που πήγε στους «16» του ΟΥΕΦΑ αργότερα, η πρόκριση του Ολυμπιακού στους προημιτελικούς του '99 και η καλή παρουσία του πέρυσι είναι σταγόνες στον ωκεανό! Πρόσφεραν πόντους αλλά όχι καταξίωση. Ακόμη και η παρουσία των «πρασίνων» στο δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας στην κλήρωση του Τσάμπιονς Λιγκ ποιο αληθινό κέρδος είχε; Το 2003-2004 έκανε τραγικές εμφανίσεις και σώθηκε κερδίζοντας την ύστατη στιγμή τη θέση στο ΟΥΕΦΑ από την πιο αυτοκαταστροφική ευρωπαϊκή ομάδα, την Γκλάσγκοου Ρέιντζερς, και πέρυσι έχασε την ευκαιρία πρόκρισης με το στραβοπάτημα στο Τροντχάιμ.

Στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Ολυμπιακός βίωσε πέρυσι τη σκληρή αλήθεια. Ούτε δέκα πόντοι σού εγγυώνται πρόκριση, πολύ δε περισσότερο εννιά, που προέρχονται συνήθως με τρεις εντός έδρας νίκες! Είναι αδιανόητο να μετέχει από το ’96-’97 σε αυτή τη φιέστα και να μην έχει νικήσει εκτός έδρας! Ο Παναθηναϊκός είναι σε πολύ ισορροπημένο όμιλο, όπου πιθανότατα θα χαθούν πολλοί βαθμοί, αλλά και αυτός δεν πείθει πως μπορεί το απόλυτο στην έδρα του, άρα χρειάζεται πόντους και μακριά από την Αθήνα.

Στο ΟΥΕΦΑ είναι το μεγάλο ερωτηματικό. Ο Αρης έχει τα σοβαρά του προβλήματα για να του ζητήσει κανείς να ασχοληθεί με το πώς μπορεί να κάνει το θαύμα με τη Ρόμα. Η Ξάνθη που έχει εξαιρετική ομάδα «ψάρεψε» μία ανερχόμενη δύναμη στην Αγγλία. Ο ΠΑΟΚ αν ήταν σε καλή κατάσταση δεν θα έπρεπε να συζητάει το θέμα, αλλά αυτή η κλήρωση είναι μπανανόφλουδα. Και η ΑΕΚ; Από όλο το γκρουπ των αδυνάτων πήρε την ισχυρότερη! Και έχει και τα μόνιμα προβλήματα της γκρίνιας, που θα δούμε πόσο επηρέασαν και την ομάδα αγωνιστικά τις τελευταίες δύο εβδομάδες!
Φτάνει όμως ο προβληματισμός. Είναι γιορτή η ευρωπαϊκή συμμετοχή, ας ξεχάσουμε για λίγο την ελληνική μιζέρια και ας απολαύσουμε άρωμα Ευρώπης. Το έχουμε όλοι ανάγκη.