Ένα γκολ κι όλα θα είναι φυσιολογικά (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ωραία τα δώρα των άλλων, αλλά ήρθε η ώρα να κάνουμε και εμείς ένα στον εαυτό μας. Στα σύνορα με την Κίνα, στο ανατολικότερο σημείο που παίζεται μπάλα σήμερα στον δρόμο για το Μουντιάλ για λογαριασμό ευρωπαϊκού ομίλου, η Ελλάδα κινδυνεύει. Όχι από την αξία του αντιπάλου, αλλά από το άγχος. Με τελευταίο γκολ εκείνο του Γιώργου Καραγκούνη τον Μάρτη με τους Αλβανούς στην Αθήνα και χωρίς νίκη από τότε, αυτή η Εθνική ομάδα έχει μονάχα έναν αληθινό εχθρό το απόγευμα: το να στραβώσει κάτι και να νιώσει πως δεν έχει άστρο! Μόλις βάλουμε (επιτέλους) ένα γκολ, όλα θα είναι ξανά νορμάλ! Από εκεί και μετά, αυτό το παιχνίδι θα το πάρουμε εύκολα, περιμένοντας τα νέα από το Κίεβο. Μου ακούγονται πολύ βιαστικά όλα τα συμπεράσματα πως οι Τούρκοι θα περάσουν εύκολα. Εντάξει, δεν διεκδικούν οι Ουκρανοί κάτι παραπάνω, αλλά δεν νομίζω πως θα ήθελαν στη γιορτή τους για τον θρίαμβο της πρόκρισης να ξενερώσουν τον κόσμο τους.

Προέχει όμως η κόντρα στην πόλη του μήλου. Εκεί που οι Καζάκοι θα εξαντλήσουν κάθε πιθανότητα να τελειώσουν το δικό τους αρνητικό σερί. Να πάρουν και αυτοί έναν βαθμό. Ο Αλέξης Σπυρόπουλος έγραφε πολύ σωστά προχτές πως τη δύναμη και την αλήθεια της στατιστικής δεν μπορούμε να την αγνοούμε. Κάποτε όλοι οι αδύνατοι έχουν τη μέρα τους. Εμείς τη δική μας... βοήθεια στη στατιστική την έχουμε δώσει με το παραπάνω στο παρελθόν. Το '75 στη Βαλέτα χαρίσαμε στους Μαλτέζους τα δικά τους 15 λεπτά διασημότητας, που έλεγε και ο Αντι Γουόρχολ. Είχαμε ήδη μπλοκάρει την (παγκόσμια πρωταθλήτρια) Δυτική Γερμανία και είχαμε νικήσει τη Βουλγαρία έπειτα από σαράντα χρόνια, όμως ένας μηχανικός αυτοκινήτων, ονόματι Ακουιλίνα, μας βύθισε αύτανδρους!

Υπάρχουν πολλές μικρές τέτοιες ιστορίες σε όλες τις διοργανώσεις. Με πολλούς πρωταγωνιστές. Το Λιχτενστάιν πριν από δέκα χρόνια πήρε τον πρώτο του βαθμό από την Ιρλανδία (0-0), στέλνοντας την ομάδα του Τζάκι Τσάρλτον σε μπαράζ με την Ολλανδία για το Euro '96. Παρεμπιπτόντως, οι «οράνιε» είχαν βρεθεί και αυτοί εκεί γιατί στο Μινσκ την πάτησαν από τη Λευκορωσία, χάνοντας 1-0. Τα Νησιά Φερόε τελείωσαν την Αυστρία (1-0) στην υπόθεση της πρόκρισης για το Μουντιάλ 1994. Οι Αρμένιοι μπλόκαραν την Ουκρανία και οι Βορειοϊρλανδοί την Ισπανία, ανοίγοντας για εμάς τον δρόμο προς την Πορτογαλία πέρυσι. Τα εύκολα ματς –αν υπήρχαν άλλωστε και ποτέ- έχουν... τελειώσει προ πολλού. Ακόμα και στο Καζακστάν, όπου οι Τούρκοι πέρασαν με παρέλαση (6-0), οι Ουκρανοί χρειάστηκαν ένα γκολ στις καθυστερήσεις πέρυσι για να πάρουν το «τρίποντο»!

Πέρυσι έγραφα, μετά την ήττα από την Αλβανία, πως ο πανικός δεν βοηθά. Ο όμιλός μας υποστήριζα πως θα έχει τόσο μεγάλη φθορά σε βαθμούς, που πιθανότατα και 23 βαθμοί θα έδιναν πρόκριση για τα μπαράζ. Όπως πλέον εξελίχτηκε η κατάσταση, ίσως και οι 22 πόντοι δώσουν τελικά τη δεύτερη θέση, σε έναν όμιλο στον οποίο υπήρχε η δυνατότητα μάξιμουμ συγκομιδής 36 βαθμών! Γι' αυτό δεν υπάρχει λόγος να γίνονται όλα αυτά τα (ανόητα και αχρείαστα) λαϊκά δικαστήρια που ακολούθησαν την ήττα στα Τίρανα και την ισοπαλία με την Τουρκία πριν από δώδεκα μήνες. Οι αγώνες ομίλων για τις μεγάλες διοργανώσεις που απλώνουν σε 13 μήνες και σε 42 ματς είναι μαραθώνιος και όχι σπριντ. Αυτό ο ελληνικό Τύπος ποτέ δεν το χώνεψε και φυσικά δεν το «πέρασε» και στο κοινό. Τουλάχιστον ας το αντιληφθούμε έστω και τώρα, λίγο καιρό πριν από την κλήρωση των προκριματικών του Euro 2008. Εκεί που για πρώτη (και πιθανόν τελευταία) φορά θα είμαστε επικεφαλής! Αλλά αυτή είναι μία συζήτηση που θα κάνουμε, όταν με το καλό ξεμπερδέψουμε από αυτή την ιστορία της πρόκρισης στο Μουντιάλ.

Σε λίγες ώρες λοιπόν με τον ουραγό του ομίλου θέλουμε μόνο νίκη. Εύκολο το ματς το κάνεις εσύ! Δείχνοντας από την αρχή τις διαθέσεις σου. Εννοείται πως αν δεν μπορείς να κερδίσεις έναν τέτοιον αντίπαλο, απαγορεύεται να ονειρεύεσαι Μουντιάλ. Από την άλλη, οι Κινέζοι πάντα έλεγαν πως και για την πιο μεγάλη πορεία χρειάζεται να κάνεις το πρώτο βήμα. Αυτό για εμάς σε λίγες ώρες είναι εκείνο που είπαμε πιο πάνω: ένα γκολ! Τα άλλα θα έρθουν μόνα τους!