Αυτή είναι η Ίντερ!

Από το βράδυ της 22ας Μαΐου, η Ίντερ είναι η νέα βασίλισσα της Ευρώπης. Η ομάδα του Μουρίνιο έφτασε στην κορυφή με το… δικό της στυλ. Με στυλ… ιταλικό, αλλά και με τη σφραγίδα του προπονητή της. Όπως… μαρτυράει και το όνομα της, η Internazionale δεν είχε ούτε έναν Ιταλό στην ενδεκάδα της στον τελικό της Μαδρίτης με τη Μπάγερν Μονάχου, ωστόσο, έκανε χαρούμενους τους εκατομμύρια οπαδούς της. Ποια είναι όμως, η ιστορία της ιταλικής ομάδας που είναι η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης;

Του Βαγγέλη Αυγουστή

Ήταν 9 Μαρτίου του 1908 όταν στο εστιαρότιο «l’Orologio» συγκεντρώθηκαν δυσαρεστημένα μέλη της «Milan Cricket and Football Club» και αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα καινούριο club, εφαρμοσμένο στα δικά τους «θέλω». Η Μίλαν δεν ήθελε να έχει μη Ιταλούς ποδοσφαιριστές στον σύλλογο, κάτι που δεν έβρισκε σύμφωνη την ομάδα των διανοούμενων.

«Θα γεννηθεί εδώ, στο ristorante “l’Orologio”, μια ομάδα με μεγάλο ταλέντο. Αυτή η εκπληκτική νύχτα θα δώσει τα χρώματά της στο δικό μας έμβλημα, το μαύρο και το γαλάζιο στο χρυσό χρώμα των αστεριών, που θα ονομάζεται Internazionale (Διεθνής), γιατί εμείς είμαστε αδέρφια όλου του κόσμου. Χαρακτηριστικά μας θα είναι η ευγένεια, το ήθος και ο σεβασμός» είχε πει ο Τζόρτζιο Μουτζιάνι και μαζί του συμφώνησαν ο –ελληνικής καταγωγής- Τζιοβάνι Παραμιθιότι, και οι Ριέτμαν, Ντελ’ Όρο και Ντε Όλμα. Ο άνθρωπος που έριξε την ιδέα στο τραπέζι, σχεδίασε και το σήμα της ομάδας, όντας ζωγράφος. Έτσι, δημιουργήθηκε η Football Club Internazionale Milano που από την πρώτη μέρα άνοιξε τις πόρτες της σε όλους τους μη Ιταλούς ποδοσφαιριστές.

Φυσικά, η δημιουργία της Ίντερ αποτέλεσε αυτόματα αιτία διχασμού με την συμπολίτισσα Μίλαν, και έκτοτε, κάθε παιχνίδι των δύο ομάδων αποτελούσε σημείο αναφοράς. Ονομάστηκε ως Derby della Madonnina (λόγω του αγάλματος της Παναγίας που βρίσκεται στην κορυφή του Καθεδρικού Ναού της πόλης).

Μόλις δύο χρόνια αργότερα από την ίδρυσή της (1910), το «ξενικό στοιχείο» της Ίντερ (όπως την αποκαλούσαν εν συντομία οι υποστηρικτές της) κατέκτησε το παρθενικό της πρωτάθλημα. Το δεύτερο, ήρθε μια δεκαετία αργότερα (1920), αλλά οι ιστορικές εξελίξεις των καιρών επηρέασαν και τους «νερατζούρι» (από το ιταλικό nero που σημαίνει μαύρο και το azzuro που σημαίνει μπλε).

Με την άνοδο των φασιστών στην εξουσία (1928), η Ίντερ αναγκάστηκε να συγχωνευτεί με την τοπική «Milanese Unione Sportiva» και άλλαξε το όνομά της σε «Ambrosiana SS Milano». Μαζί με το όνομα φυσικά, άλλαξε και η εμφάνιση, που πλέον ήταν μια λευκή φανέλα με τον κόκκινο σταυρό του Άγιου Αμβρόσιου (προστάτη της πόλης του Μιλάνου). Η ομάδα μετονομάστηκε το 1929 σε AS Ambrosiana-Inter, μέχρι να έρθουν τα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου, όπου ο σύλλογος αποκτά την οριστική του ονομασία: «Internazionale FC Milano».

Παράλληλα, την περίοδο 1938-39 η Ίντερ πανηγυρίζει το πρώτο κύπελλο Ιταλίας υπό την καθοδήγηση του παίκτη Τζουζέπε Μεάτσα. Ο παίκτης – σύμβολο των «νερατζούρι» έδωσε το όνομά του στην έδρα της ομάδας. Ενδεικτικό ότι μέχρι την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ίντερ είχε ήδη κατακτήσει πέντε scudetti.

Πάντως, η Ίντερ ξεκίνησε να κάνει αισθητή την παρουσία της στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο όταν ήρθε στις τάξεις της ο Ελένιο Έρέρα. Ο πρώην προπονητής της Μπαρτσελόνα είχε οδηγήσει τους Καταλανούς στην κατάκτηση δυο συνεχόμενων πρωταθλημάτων, ενός κυπέλλου Ισπανίας και ενός κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, αλλά αντίκρισε την πόρτα της εξόδου γιατί δεν παρουσίαζε όμορφο θέαμα. Προς τέρψιν της ιταλικής ομάδας, ο Ερέρα δεν άλλαξε το στυλ του ούτε στο καμπιονάτο και με αυτόν στην τεχνική ηγεσία της, η Ίντερ γνώρισε τις πιο ένδοξες στιγμές της.
Ο Ερέρα τελειοποίησε το «κατενάτσιο» (που είχε εμπνευστεί και εφαρμοστεί ο Αυστριακός, Καρλ Ράπαν), προσθέτοντας έναν πέμπτο αμυντικό (τον λίμπερο) πίσω από τα δυο σέντερ μπακ, του οποίου και έδωσε απόλυτη ελευθερία κινήσεων ώστε να «καθαρίζει» τις φάσεις.

Συγκεκριμένα, η ομάδα του Μιλάνου κατέκτησε τρία πρωταθλήματα (1963, 1965, 1966), ενώ το 1964 πανηγύρισε το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιό της, στον τελικό με την Ρεάλ Μαδρίτης (3-1). Η επιτυχία είχε και συνέχεια, αφού την αμέσως επόμενη χρονιά, η ευρωπαϊκή κούπα έμεινε στο Μιλάνο, με την Μπενφίκα να ηττάται αυτή τη φορά στον τελικό (1-0). Επίσης, ήρθε και η κατάκτηση των δύο Διηπειρωτικών (αμφότεροι εναντίον της Ιντεπεντιέντε). Χρειάστηκε να περάσουν εφτά χρόνια (1972) για να φτάσει η Ίντερ σε τελικό Κυπέλλου πρωταθλητριών, αλλά εκείνη τη φορά ο Άγιαξ ανέβηκε στην κορυφή.

Ο τελικός του 1964 με τη Ρεάλ Μαδρίτης:



Ο τελικός με την Μπενφίκα το 1965:



Την ίδια ώρα, οι εγχώριοι τίτλοι έρχονταν με δυσκολία (3 πρωταθλήματα, το ’71, το ’80, το ‘89 και δύο Κύπελλα το ’78 και το ’82), μέχρι που ήρθε η απόλυτη ξηρασία και τα «πέτρινα χρόνια» τη δεκαετία του ’90. Στα δέκα αυτά χρόνια οι «νερατζούρι» δεν πήραν ούτε έναν τίτλο στη χώρα τους, τη στιγμή που οι ευρωπαϊκές τους πορείες ήταν αξιόλογες. Μάλιστα, η Ίντερ έφτασε μέχρι την κατάκτηση τριών κυπέλλων UEFA τις σεζόν 1991, 1994 και 1998.

Ο άνθρωπος που αναγέννησε την Ίντερ ήταν ο Μάσιμο Μοράτι. Ο κεντροαριστερός πετρελαιοβιομήχανος (ο πατέρας του, Άντζελο, υπήρξε πρόεδρος της Ίντερ στα χρυσά χρόνια της δεκαετίας του ’60) διαδέχθηκε στην προεδρία τον Ερνέστο Πελεγκρίνι το 1995 και από τη πρώτη μέρα της θητείας του ανέβασε ψηλά τον πήχη.

Ο Ιταλός παράγοντας έβαζε συνεχώς το χέρι στην τσέπη, έκανε ρεκόρ ακριβών μεταγραφών (απέκτησε με 19,5 εκατ. ευρώ τον Ρονάλντο το 1997 από τη Μπαρτσελόνα και έδωσε 31 εκατ. ευρώ μόνο για την απόκτηση του Βιέρι από τη Λάτσιο το 1999) αλλά χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια για να καρπωθεί τους κόπους του. Η ομάδα άρχισε να αποκτά την ταμπέλα του loser όταν έχανε πρωταθλήματα την τελευταία αγωνιστική (ήττα με 4-2 από την Λάτσιο) και ενώ αποκλειόταν από ομάδες τύπου… Χέλσινγκμποργκ στους προκριματικούς του Τσάμπιονς Λιγκ, παρά τους μεγάλους παίκτες που διέθετε. Παράλληλα, η «αιώνια» Μίλαν βρήκε την ευκαιρία και «ασελγούσε» συνεχώς εις βάρος της, ακόμα και με σκορ που έφταναν το 6-0.

Χρειάστηκε να έρθει το 2005 για να δουν λίγη χαρά οι «ιντερίστι», όταν η ομάδα τους κατακτούσε το Κύπελλο Ιταλίας απέναντι στη Ρόμα, ενώ δύο μήνες μετά ήρθε και το Σούπερ Καπ κόντρα στη Γιουβέντους. Τελικά η «ανάσταση» της Ίντερ ήρθε μέσω ενός σκανδάλου. Αναλυτικά, με την παράλληλη καταδίκη των Γιουβέντους, Λάτσιο, Φιορεντίνα, Ρετζίνα και Μίλαν για στημένα παιχνίδια (το γνωστό Calciopoli) τον Ιούλιο του 2006, επωφελήθηκε η Ίντερ που πήρε στα χαρτιά το πρώτο πρωτάθλημά της, έπειτα από το 1989.

Φάνηκε ότι αυτό ήταν η αρχή ώστε η Ίντερ να ξεκινήσει τη δική της δυναστεία στην ιταλική λίγκα, έχοντας στον πάγκο της αρχικά τον Ρομπέρτο Μαντσίνι, και στη συνέχεια τον Ζοσέ Μουρίνο. Οι «νερατζούρι» δεν είχαν αντίπαλο στην Ιταλία και πετούσαν από ρεκόρ σε ρεκόρ και από πρωτάθλημα σε πρωτάθλημα, ωστόσο, οι ευρωπαϊκές αποτυχίες συνεχίζονταν. Οι Μιλανέζοι μετά βίας έφταναν μέχρι τις 16 κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες, και ακόμη και τη στιγμή που ξεπέρασαν αυτό το εμπόδιο, αποκλείστηκαν από την άσημη Βιγιαρεάλ.
Η ευρωπαϊκή υπέρβαση δεν ερχόταν μέχρι να έρθει στο τιμόνι ο μετρ της προπονητικής, Ζοσέ Μουρίνιο. Υπό τις οδηγίες του ιδιόρρυθμου Πορτογάλου, η Ίντερ έφτασε στο «μαγικό τρεμπλ» το 2010. Μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Special One είπε: «Αλλάξαμε την ιστορία της ομάδας. Ποτέ η Ίντερ δεν θα είναι όπως πριν, αφού απέβαλε την ρετσινιά του looser στην Ευρώπη».

* Η Ίντερ υπερηφανεύεται για το ότι είναι η μοναδική ομάδα στην Ιταλία που δεν έχει υποβιβασθεί ποτέ στη Serie B, ενώ το «Τζουζέπε Μεάτσα» κοσμούν: 3 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης (1964, 1965, 2010), 3 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ (1991,1994, 1998), 2 Διηπειρωτικά (1964, 1965), 18 πρωταθλήματα Ιταλίας (1910, 1920, 1930, 1938, 1940, 1953, 1954, 1963, 1965, 1966, 1971, 1980, 1989, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010) και 6 Κύπελλα Ιταλίας (1939, 1978, 1982, 2005, 2006, 2010), 4 Σούπερ Καπ (1989, 2005, 2006, 2008).

* Σημεία αναφοράς και σπουδαίες μορφές στην ιστορία της, οι Τζιουζέπε Μεάτσα (πρώτος σκόρερ στα χρονικά με 287 γκολ σε 365 αγώνες. Για την ακρίβεια, 246 στο πρωτάθλημα, 29 στην Ευρώπη και 12 στο Κύπελλο) και Τζουζέπε Μπέργκομι, που έχει το ρεκόρ συμμετοχών με 758 (519 πρωτάθλημα, 117 Ευρώπη, 122 Κύπελλο). Το ιστορικό ρεκόρ του Μπέργκομι απειλείται από τον «αειθαλή και βιονικό» Χαβιέ Ζανέτι. Ο νυν αρχηγός των «νερατζούρι» συμπλήρωνε τις 700 συμμετοχές τη βραδιά που σήκωνε στον ουρανό της Μαδρίτης το ευρωπαϊκό.

Ο τελικός της Μαδρίτης:



Η στιγμή της απονομής:



Αφιέρωμα στον Χαβιέ Ζανέτι: