Δεν είναι παιδικές οι… ασθένειες!

Όταν μιλάμε για παιδικές… ασθένειες, μιλάμε για μία κατάσταση που την βιώνεις, την ξεπερνάς και δεν την ξαναπερνάς. Άρα στην περίπτωση της ΑΕΚ δεν μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο.

Το αμυντικό πρόβλημα της ομάδας υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Το πρόβλημα διαχείρισης ενός αγώνα το ίδιο.

Η φετινή ομάδα φτιάχτηκε για να δημιουργεί, αλλά όχι για να καταστρέφει. Όταν έχουν την μπάλα οι μέσοι και οι επιθετικοί, μπορείς να περιμένεις οτιδήποτε. Όμορφες ενέργειες, ωραία γκολ, χαμένες ευκαιρίες.

Όταν όμως η μπάλα είναι στα πόδια των αντιπάλων η ανασταλτική λειτουργία της ομάδας του Ντούσαν Μπάγεβιτς είναι για σεμινάριο λαθών που πρέπει να αποφεύγουν οι ομάδες που θέλουν να κερδίσουν.

Με αμυντικά χαφ που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτόν τον τομέα, πόσο μάλλον στο ματς με τον Ατρόμητο που είχε και απουσίες.

Με ακραίους μέσους που έχουν το μυαλό τους μόνο μπροστά.

Με αμυντικούς που δεν έχουν την… χημεία που απαιτείται για να βάζουν τελεία στις ορέξεις των αντιπάλων έστω και την ύστατη στιγμή.

Η φετινή εικόνα της ΑΕΚ δεν μπορεί να βελτιωθεί κατά πολύ, αλλά τουλάχιστον θα πρέπει να γίνουν κινήσεις που ίσως να κάνουν τα πράγματα λίγο καλύτερα.

Ο προπονητής έχει την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το μοναδικό καθαρό αμυντικό χαφ που υπάρχει και δεν είναι άλλος από τον Σεϊντού Γιαχάγια και η διοίκηση πρέπει να προσπαθήσει να βρει κάποιες μεταγραφικές λύσεις που ίσως… γιάνουν ορισμένες –έστω- «πληγές».

Βέβαια θα πρέπει να δούμε μετόχους με ξεκάθαρο πλάνο, με σοβαρές προθέσεις και αποφασιστικούς για το μέλλον της ομάδας.

Αν είναι να συνεχίσουν να συντηρούν την εικόνα του «έχω σχέδια αλλά ακόμα δεν τα λέω» ή του «θα συντηρήσουμε την ομάδα και θα δούμε τι άλλο θα γίνει», δεν θα καταφέρουν τίποτα περισσότερο από αυτό που βλέπουμε μέχρι τώρα.

Μία ΑΕΚ που κάνει ένα… βήμα μπροστά και δύο πίσω από αγωνιστική σε αγωνιστική.

Μία ΑΕΚ που δεν μπορεί να δώσει χαρά στον κόσμο της παρά ελάχιστη κι αυτή μικρής διάρκειας.

Όπως η τελευταία. Τετάρτη στον παράδεισο και Κυριακή ξανά στην κόλαση.