Τρεις τίτλοι από ένα και μόνο σουτ!

Αν το σουτ του Ινιέστα δεν έβρισκε στόχο, τώρα απλώς θα συζητούσαμε για τα «αν» μιας παραλίγο τέλειας χρονιάς.

Την αφορμή μού την έδωσε ο Αντώνης Καρπετόπουλος με την παράγραφο από το προχθεσινό κείμενό του περί Οβρεμπο. «Αν ο Νορβηγός σφύριζε διαφορετικά, θα μιλούσαμε σήμερα για τον Χίντινκ, την Τσέλσι, τον Ρονάλντο, τη Γιουνάιτεντ, αλλά όχι για την Μπαρτσελόνα», έγραψε ο Κάρπετ και έχει παραπάνω από δίκιο.

Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από τέτοια «αν», αλλά αυτά τα «αν» δεν γράφουν ιστορία. Μας δίνουν, όμως, το δικαίωμα να κάνουμε ατελείωτες κουβέντες και για εμάς τους κάπως μεγαλύτερους. Τέτοια περίπτωση είναι το δοκάρι του Ρόμπι Ρέζενμπρινκ το 1978 στον τελικό του Μουντιάλ στο τελευταίο λεπτό του τελικού Αργεντινή - Ολλανδία. Πόσα και πόσα «αν» έχουν γραφτεί για κείνο το ματς και μέχρι ένα ολόκληρο βιβλίο γράφτηκε σχετικά με το τι θα είχε επακολουθήσει αν η μπάλα στο πλασέ του χαρισματικού Ολλανδού είχε πάει στα δίχτυα του Φιλιόλ.

Προσέξτε, λοιπόν, μία άλλη εκδοχή στη χρονιά που πέρασε, το 2009. Τη χρονιά δηλαδή που δικαιωματικά ανήκει στην Μπαρτσελόνα, αφού πήρε όποιον τίτλο διεκδίκησε, κάτι που μόνο ο Αγιαξ το 1972 είχε πετύχει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Τους τρεις από τους έξι τίτλους, όμως, τους διεκδίκησε χάρη σε ένα και μόνο σουτ! Αν το σουτ του Ινιέστα στο Λονδίνο στον ημιτελικό με την Τσέλσι δεν έβρισκε στόχο, τώρα απλώς θα συζητούσαμε για τα «αν» μιας παραλίγο τέλειας χρονιάς. Το Τσάμπιονς Λιγκ θα είχε πετάξει, το ίδιο και το Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης και το Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων!

Τρεις τίτλοι που καθορίζουν μια πορεία, που σφραγίζουν την ιστορία, που γράφονται για πάντα στα βιβλία, απλώς δεν θα υπήρχαν αν ο Ινιέστα δεν ευστοχούσε σ' ένα και μοναδικό σουτ! Αν το σκεφτεί κανείς καλά, τα πάντα στο ποδόσφαιρο κρίνονται από τέτοιες λεπτομέρειες και όλες οι βαθυστόχαστες αναλύσεις που κάνουμε πέφτουν στον κάλαθο των αχρήστων. Είναι οι στιγμές που η μοίρα παίρνει κάποιον από το χέρι και τον καθοδηγεί και τελικά αυτό που οι ανατολίτες μελετάνε ως κισμέτ, ως πεπρωμένο, είναι και αυτό που συμβαίνει. Και αυτό κάνει το ποδόσφαιρο τόσο απρόβλεπτο, γι' αυτό και είναι τόσο άγρια όμορφο ως παιχνίδι.

Simpy the best

Αφού καταπιαστήκαμε με την ομάδα και τον ποδοσφαιριστή της δεκαετίας τις τελευταίες μέρες, ας κάνουμε και μια αναφορά στον κορυφαίο αθλητή και την αθλήτρια από το 2000 μέχρι τις μέρες μας. Στο πρώτο κομμάτι υπάρχουν υποψήφιοι ο Μίκαελ Σουμάχερ, ο οποίος μετέτρεψε σε κούρσα για ένα άλογο τη Φόρμουλα 1 για πάρα πολλά χρόνια, ο Μάικλ Φελπς, που έσπασε το στοιχειωμένο ρεκόρ του Μαρκ Σπιτς, κατακτώντας 8 χρυσά μετάλλια στην κολύμβηση στο Πεκίνο, ο Τάιγκερ Γουντς ο οποίος παρά τις ενστάσεις για τον χαρακτήρα του σάρωσε τα πάντα στο γκολφ και εισέπραξε τα περισσότερα χρήματα σε αυτή τη δεκαετία από οποιονδήποτε άλλον, ο Ζινεντίν Ζιντάν, που σφράγισε τα πρώτα έξι χρόνια στο ποδόσφαιρο, και ο Ουσέιν Μπολτ με τα εξωπραγματικά ρεκόρ. Προσθέστε τους δύο τενίστες που ξεχώρισαν, τον Φέντερερ και τον Ναδάλ, καθώς και τον Λανς Αρμστρονγκ, που βγήκε νικητής και στην ποδηλασία και στη ζωή ξεπερνώντας το πρόβλημα υγείας του, και έχουμε τη λίστα.

Απ' όλους αυτούς, αν και είναι πάρα πολύ δύσκολο να συγκρίνεις αστακό με αγριογούρουνο, γιατί κάθε άθλημα έχει τις ιδιαιτερότητές του και την ομορφιά του, προσωπικά θα ψήφιζα τον Μπολτ για έναν πολύ απλό λόγο: έσπασε ρεκόρ που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία και επειδή έχει χρόνια μπροστά του, ίσως μας εκπλήξει και άλλο. Τρέχει στο πιο εμπορικό αγώνισμα του πλανήτη, τα 100 μέτρα, αγώνισμα το οποίο σε κάθε Ολυμπιάδα για λίγα δευτερόλεπτα συγκεντρώνει τα βλέμματα όλου του κόσμου και συσσωρευμένη διαφήμιση που ακουμπά τα 250 δισ. δολάρια σύμφωνα με έρευνα που έκανε αμερικανικό πανεπιστήμιο! Είναι πολύ δύσκολο ανάμεσα σε ίσους να διαλέγεις τον πρώτο, αλλά ο Τζαμαϊκανός νομίζω πως ήταν ο αθλητής της δεκαετίας που μόλις έφυγε.

Στις Γυναίκες, όμως, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Αλλωστε, κάποιες «βασίλισσες» έχασαν λόγω αναβολικών το στέμμα τους (όπως η Τζόουνς), όμως η Γελένα Ισινμπάγεβα ξεχώρισε εύκολα επειδή είχε διάρκεια αλλά και μεγάλες επιτυχίες. Η όποια απειλή από τη σπρίντερ Κέλι Χολμς, τις δύο τενίστριες αδελφές Γουίλιαμς ή την επίσης τενίστρια Βελγίδα Κιμ Κλάιστερς είναι περισσότερο φιλολογική. Ο «θηλυκός Μπούμπκα» δεν είχε αντίπαλο και νομίζω πως λογικά πήρε τις ψήφους σε όποια ψηφοφορία έγινε. Αντε, το 2019 πάλι να είμαστε γεροί να ψηφίζουμε ξανά.