Κάτω από τη Σαχάρα

Εχει ψάξει πολλές φορές φλέβα χρυσού στην υποσαχάρια Αφρική ο Ολυμπιακός, όπως τώρα με τον Μπούτου. Για να θυμηθούμε τους υπόλοιπους.

Του Πάνου Παναγιωτόπουλου

Η είδηση ότι ο Ολυμπιακός τσεκάρει ένα ταλέντο από την υποσαχάρια Αφρική (Κονγκό) δεν είναι εντυπωσιακή.
Η πιθανότητα να πείσει τελικά ο Τρεζόρ Μπούτου ότι αξίζει τον κόπο και να αποκτηθεί δεν είναι καθόλου μικρή.
Τώρα, αν είναι ο «μικρός Ετό», ο «επόμενος Τουρέ» (που ήταν ο «νέος Βιεϊρά», απόλυτη επιβεβαίωση της εκτίμησης της «SportDay»), ένας νέος Οφορίκουε -τεράστιο ταλέντο, καθόλου μυαλό- ή κάποιος που θα μας θυμίσει περιπτώσεις τύπου Αμποάγκουε και Μπαμπαγκίντα, θα φανεί στην πορεία. Εμείς εδώ απλώς θα θυμίσουμε τις ουκ ολίγες περιπτώσεις Αφρικανών ποδοσφαιριστών που υπέγραψαν στον Ολυμπιακό την τελευταία 15ετία. Αφήνοντας απέξω τους Μαροκινούς Ζαϊρί και Ουαντού, που έμαθαν ποδόσφαιρο στη Γαλλία.

Πίτερ Οφορίκουε (Γκάνα)

Το ταλέντο και το μυαλό

Η μεγαλύτερη επένδυση του Κόκκαλη σε Αφρικανό. Ο πιτσιρικάς έπαιξε με την Καλαμάτα στο πρωτάθλημα σε ηλικία 15 ετών και 10 μηνών, στη διετία του στους Μεσσήνιους είχε 34 ματς και 8 γκολ. Ο Ολυμπιακός δαπάνησε 2,4 εκατ. ευρώ το 1997 για να τον αποκτήσει (στα 17,5 του χρόνια), μία από τις ακριβότερες μεταγραφές της ιστορίας του.
Η πρώτη του χρονιά στο λιμάνι ήταν ονειρική. Το παλικάρι έγινε ο νεότερος παίκτης που αγωνίστηκε στο Τσάμπιονς Λιγκ, είχε 20 ματς και 7 γκολ στο... χαλαρό στο πρωτάθλημα. Και δεν είχε κλείσει ακόμη τα 19. Σταδιακά, όμως, άπαντες άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή.

Το τεράστιο ποδοσφαιρικό του ταλέντο δεν συμβάδιζε με το... έλλειμμα στο μυαλό. Ο Πίτερ άρχισε να παίρνει άδειες και να... εξαφανίζεται στην πατρίδα του, κάθε χρόνο που περνούσε ήταν και χειρότερος, έβγαζε κάποια ψήγματα του ταλέντου του σε ορισμένα ματς και εξαφανιζόταν εκ νέου. Το χαϊλάιτ του είναι σίγουρα το γκολ στον τελικό Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό (1999), η 2η καλύτερη χρονιά του η 6η και τελευταία στο λιμάνι. Σε 80 ματς είχε 24 γκολ στο πρωτάθλημα, άλλα 6 στο Κύπελλο, 3 στην Ευρώπη. Εφυγε το 2004 σε ηλικία 24 ετών και έκτοτε δεν έκανε τίποτα στην καριέρα του! Τον θυμηθήκαμε στην επιστροφή του στον ΟΦΗ και τον ξεχάσαμε οριστικά μετά.

Γιάγια Τουρέ (Ακτή Ελεφ.)

Το πιο λαμπρό αστέρι

Η μεγάλη ανακάλυψη του Σόλιντ στο μακρινό Ντόνετσκ. Ούτε καν στη Σαχτάρ, στη Μέταλουργκ. Η μεταγραφή που η «SportDay» προανήγγειλε ως «νέο Βιεϊρά» και δικαιώθηκε! Το καλοκαίρι του 2005 ήρθε απλώς ως ο μικρός αδελφός του στόπερ της Αρσεναλ, Κόλο. Από τα φιλικά έδειξε ότι οι μέρες του στην Ελλάδα θα είναι μετρημένες. Οτι κάποιο μεγάλο κλαμπ θα γοητευτεί από τα προσόντα του. Ο Ολυμπιακός δεν θέλησε να ρισκάρει υπερβολικά και δεν απέκτησε όλα τα δικαιώματά του. Το 1 εκατ. ευρώ ήταν κάτι λιγότερο από το μισό, το άλλο έμεινε στον περιβόητο μάνατζερ Σέλουκ.

Ο Γιάγια έβγαλε μάτια με τις εμφανίσεις του, παρά τα συχνά προβλήματα -πότε παράπονα του ιδίου, πότε οχλήσεις του εκπροσώπου του- που είχε και τις συχνές απουσίες του (σε χρονιά Κόπα Αφρικα έπαιξε στην Ελλάδα), έδειξε ότι ήταν «φλέβα χρυσού». Εδειξε το ταλέντο του και στο Μουντιάλ της Γερμανίας και δεν τον χωρούσε πια ο τόπος. Η Μονακό ήταν αυτή που θα τον έπαιρνε με 4 εκατ. ευρώ (τα μισά περίπου είχαν προορισμό τον Πειραιά) και θα τον μοσχοπουλούσε για 11 εκατ. στην Μπαρτσελόνα ένα χρόνο αργότερα.

Ρασίντ Γεκινί (Νιγηρία)

Αυτός που... έτρωγε παιδιά

Ηταν ο πρώτος Αφρικανός που φόρεσε τα ερυθρόλευκα κι από τις πρώτες «τρανταχτές» μεταγραφές του Σωκράτη Κόκκαλη. Υπέγραψε τον Μάιο του 1994, τον Ιούνιο τον είδαμε να... τρώει παιδιά στο Μουντιάλ των ΗΠΑ (ο περίφημος πανηγυρισμός για το γκολ με τη Βουλγαρία), αλλά στην Ελλάδα πέρασε και δεν ακούμπησε. Τυπικά ήταν 30χρονος όταν ήρθε, οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι έλειπαν... πέντε έξι χρόνια από το διαβατήριό του. Επαιξε μόλις 4 ματς, πέτυχε 2 γκολ και αποχώρησε πριν βγει ο... Νοέμβριος!

Τρεζόρ Λούα Λούα (Κονγκό)

Η περίφημη τούμπα

Με μεγάλη καριέρα στα γήπεδα της Πρέμιερ, ο Κονγκολέζος επιθετικός δεν ήταν δα και κάποιο περίεργο στοίχημα. Αν και στη δική του περίπτωση υπήρχε ένα μεγάλο «ναι μεν, αλλά». Περίεργος χαρακτήρας, που έκανε τα δικά του στον Πειραιά. Δεν πήγαινε ποτέ στην ώρα του στην προπόνηση, έπαιζε ποδόσφαιρο αλάνας, δεν κατάφερε να βοηθήσει (με εξαίρεση την γκολάρα στο 4-0 του Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό) την ομάδα του στα σημαντικά παιχνίδια. Επαιξε μεν 21 παιχνίδια, αλλά το παράπτωμά του παραμονές του τελικού Κυπέλλου, μαζί με τις περίεργες ρήτρες στο συμβόλαιο (η Πόρτσμουθ γινόταν... πλούσια για κάθε τίτλο που κατακτούσε ο Ολυμπιακός με τον Τρεζόρ στη σύνθεσή του) έβαλαν τους πάντες σε σκέψεις. Οταν ήρθε η πρόταση από το Κατάρ στα χρήματα που είχε δαπανήσει -πάνω κάτω- ο Ολυμπιακός για να τον αποκτήσει, δεν το σκέφτηκαν δεύτερη φορά. Τωρα το σκέφτονται, ο Τρεζόρ δοκιμάζεται εκ νέου, αλλά πια είναι ελεύθερος.

Ζίζι Ρόμπερτς (Λιβερία)

Για ένα γκολ

Ενα γκολ στη Λεωφόρο κατά του Παναθηναϊκού (στη νίκη του Πανιωνίου με 1-0 τη σεζόν 2000-01) τον έφερε ουσιαστικά στον Πειραιά! Το καλοκαίρι του 2001 ο Ολυμπιακός «ξηλώθηκε» για να τον αποκτήσει από τον Μπέο και το εντυπωσιακό του ξεκίνημα έδειχνε ότι μπορεί και να άξιζε τον κόπο. Ο Λιβεριανός επιθετικός πέτυχε δύο γκολ στο ντεμπούτο του (απέναντι στον Πανιώνιο), είχε 5 γκολ στα πρώτα 4 ματς που έδωσε, αλλά μέχρις εκεί. Ξεχάστηκε κι αυτός, στον β' γύρο επαιξε... ένα λεπτό και αποτέλεσε παρελθόν.

Μάρκο Νε (Ακτή)

Τραυματίας...

Λόγω της εμπιστοσύνης στο μάτι του Σόλιντ αλλά και του γεγονότος ότι ο συμπατριώτης του Γιάγια (είχε βγει από την ίδια ακαδημία στην Ακτή, έπαιζε στην Μπέβερεν) ήταν ελεύθερος, ήρθε με πολλές προσδοκίες. Θεωρητικά, ένα χαφ που ήξερε πολλή μπάλα. Πρακτικά, ένα κορμί με ατελείωτα προβλήματα τραυματισμών. Επαιξε όλα κι όλα 600' την πρώτη του χρονιά (8 ματς βασικός, 3 αλλαγή) και είχε 3 ολιγόλεπτες συμμετοχές τη σεζόν 2007-08. Τον Δεκέμβρη αποχώρησε και δεν μας απασχόλησε ξανά.

Κόφι Αμπονσά (Γκάνα)

Παιδί... Ντούσκο

Τον είδε ο Μπάγεβιτς να κάνει ένα καλό πρωτάθλημα στον Πανελευσινιακό και τον έφερε τον Δεκέμβριο του 1998 ως εναλλακτική λύση στους στόπερ! Η έμπνευσή του να τον περάσει αλλαγή στο 78' του αγώνα με τη Γιουβέντους (με το γκολ του Κόντε το οποίο έβαλε τέλος στο όνειρο να μπαίνει αργότερα) είναι ό,τι θυμούνται περισσότερο οι «ερυθρόλευκοι» από το σύντομο πέρασμά του. Πέντε ματς εκείνη τη σεζόν, άλλα τόσα την επόμενη στο πρωτάθλημα, ο Μπάγεβιτς έφυγε για τον ΠΑΟΚ και τον πήρε μαζί του. Αργότερα, τον πήρε και στην ΑΕΚ. Καλό παίκτη δεν τον έλεγες, καλό παιδί, όμως (που στόμα είχε και μιλιά δεν είχε), σίγουρα.

Φέλιξ Αμποάγκουε

Επαγγελματίας!

Οσοι τον έζησαν στου Ρέντη έλεγαν ότι αν ο Οφορίκουε είχε τον επαγγελματισμό του Φέλιξ, θα έφτανε να παίξει στη Ρεάλ! Από μπάλα, όμως... Ηρθε ως ανακάλυψη από την αιγυπτιακή Αλ Αχλί, ακούστηκε ένα εξωπραγματικό νούμερο για τη μεταγραφή του (3 εκατ. ευρώ) που φυσικά δεν ίσχυε, το μοναδικό νούμερο που μας πρόσφερε ήταν ο έξαλλος πανηγυρισμός στο μοναδικό γκολ του στην Ελλάδα: το 0-3 με τον Εθνικό με πέναλτι, όταν... ράγισαν τα τσιμέντα του παλιού Καραϊσκάκη από τα γέλια όταν σκόραρε ο αγαπημένος Φέλιξ.

Αρούνα Μπαμπαγκίντα (Νιγηρία)

Πάνω από το φαξ

Φιλαράκι του Τουρέ, δοκιμάζεται από τον Ολυμπιακό σε φιλικά στην Ισπανία. Ο Νιγηριανός βγάζει μάτια (με τις... ασίστ του Γιάγια) και ο μύθος θέλει τον πρόεδρο να τηλεφωνεί συνεχώς στον Λούβαρη και να του ζητεί να πάρει υπογεγραμμένο το φαξ με την υπογραφή του Αρούνα στο συμβόλαιο! Τέτοια πίστη στις δυνατότητές του υπήρχε. Ο μικρόσωμος Νιγηριανός, όμως, ήταν ό,τι ακριβώς έδειχνε το βιογραφικό του. Ενας ελεύθερος παίκτης για μικρό πρωτάθλημα. Εκεί κατέληξε (Κύπρο) έπειτα από δύο χρόνια στον Ολυμπιακό, όπου έπαιξε 32 ματς πρωταθλήματος και πέτυχε 3 γκολ.

Πηγή: SportDay