Με αριθμούς και στοιχεία και όχι επιθυμίες και αναθέματα

Είμαστε η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, αλλά ως λαός οι σύγχρονοι Ελληνες πεισματικά αρνούμαστε να αποδεχτούμε κάποια απλά μαθήματα δημοκρατίας. Ενα από τα βασικότερα είναι η ρήση του Βολταίρου «διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα παλέψω μέχρι θανάτου για το δικαίωμά σου να το λες». Σε μια Ελλάδα που όλο και πιο πολύ κυριαρχεί η ασυδοσία, πληθαίνουν και οι κουβέντες του τύπου «πώς τολμά να λέει κάποιος ότι…», που αυτόματα σημαίνει κατάργηση της ελεύθερης σκέψης.

Η δικτατορία των ολίγων που θέλουν να επιβάλουν τη σκέψη και τη βούλησή τους σε όλους τους άλλους ισχύει σε αυτή τη χώρα πια σε κάθε επίπεδο, σε κάθε θέμα, σε κάθε κουβέντα. Αυτοί οι 200 που θέλουν να λέγονται οπαδοί της ΑΕΚ (αλλά οι πρακτικές τους απέχουν έτη φωτός απ' ό,τι πρεσβεύει ως σωματείο η ομάδα που υποστηρίζουν) διέκοψαν μια συνέντευξη που μπορεί να μη διεκδικούσε ποτέ βραβείο Πούλιτζερ, είχε όμως ενδιαφέρον.

Συνεπώς είναι ουτοπικό να καθόμαστε να συζητάμε για τη συνέντευξη, εφόσον απλώς η εισβολή δικαίωσε με τον καλύτερο τρόπο την επιλογή του Νικολαΐδη να τα βροντήξει. Γιατί ακόμη και ο πιο κακόπιστος οφείλει να παραδεχτεί πως οι προθέσεις του και η πρώτη τριετία του στον χώρο, με την εικόνα που έβγαζε η ΑΕΚ (αγωνιστική, αλλά κυρίως εξωαγωνιστική), εξέπεμπαν υγεία.

Γιορτή γινόταν στα περισσότερα ματς, με τον κόσμο να συνδράμει αγοράζοντας διαρκείας, επιστρέφοντας μαζικά δίπλα στον σύλλογο που το καλοκαίρι του 2004 έφτασε μια ανάσα από τη χρεοκοπία. Ο Νικολαΐδης οφείλει μια συγγνώμη σε όσους απογοήτευσε μετά το 2007, αλλά μέχρι εκεί.

Η «Ενωση» εκείνη την εποχή, με νωπά τα τραύματα της εποχής Φερέρ, με το στραπάτσο της απώλειας ενός δικού της τίτλου λόγω Βάλνερ, με την ομάδα διχασμένη εξαιτίας της κακής διαχείρισης των πλέι οφ και με πίεση για πρωτάθλημα επέλεξε το ρίσκο του Γιώργου Δώνη, έκανε ακριβές μεταγραφές, αλλά έπαιξε και έχασε στις λεπτομέρειες. Ο αποκλεισμός από την Ομόνοια της έβαλε μια θηλιά, αφού έχασε περίπου 1,5 έως 2,5 εκατομμύρια ευρώ, όμως δεν ήταν το οικονομικό, αλλά το αγωνιστικό κομμάτι που υπέστη επικοινωνιακή ήττα.

Κάνω αφάνταστο χάζι με την προσπάθεια αθλητικών συντακτών να αναλύσουν ισολογισμούς. Δεν είναι εύκολο, για να μην παρεξηγηθώ, ούτε έχω την απαίτηση να ξέρουν πώς λειτουργούν και πώς διοικούνται οι ανώνυμες εταιρείες. Αλλά σε εκείνη την περίπτωση ας μη λένε και γράφουν ψέματα. Γιατί ο κόσμος επηρεάζεται από αυτά που ακούει και φυσικά πάντα όποιοι πουλάνε ελπίδα, με τους διάφορους σωτήρες και θείους από την Αμερική, ποντάρουν στην άγνοια και την προσμονή των οπαδών.

Σε τελική ανάλυση, θα περιμένω την όποια έκθεση των ορκωτών ελεγκτών για να τοποθετηθώ πάνω σε αληθινά γεγονότα, αριθμούς και στοιχεία και όχι ενδόμυχες επιθυμίες, κατάρες και αναθέματα. Αυτό όμως αφορά το κομμάτι της διαχείρισης. Στο άλλο, αυτό της διοίκησης του σωματείου, η ΑΕΚ επί Νικολαΐδη τερμάτισε μία φορά τρίτη, χάνοντας το πρωτάθλημα στις λεπτομέρειες, το 2005 και δύο συνεχόμενες σεζόν πάνω από τον Παναθηναικό του τριπλάσιου μπάτζετ.

Επίσης τερμάτισε πάνω από τον ΠΑΟ (αλλά και τον Ολυμπιακό σε αγωνιστικούς βαθμούς) και το 2008. Αυτό το κομμάτι κρίνεται από τα αποτελέσματα επιτυχημένο. Από εκεί και μετά, σε πέντε μήνες γκρεμίστηκαν όλα. Και αυτό δεν το αναφέρει ποτέ κανένας ισολογισμός.

Χαώδης διαφορά νοοτροπίας

Εχω ξαναγράψει πως η διαφορά νοοτροπίας στο νησί με όλους στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι χαώδης. Η επιλογή του Μικ ΜακΚάρθι να παρατάξει μια ομάδα γεμάτη αναπληρωματικούς εναντίον της Μαν. Γιουνάιτεντ στο προχτεσινό ματς για την Πρέμιερσιπ ξεσήκωσε τον κόσμο όχι μόνο της δικής του ομάδας αλλά και των αντιπάλων!

«Σαράντα δύο λίρες για να δούμε τις ρεζέρβες», φώναζαν για δέκα λεπτά εν χορώ οι μεν και τους σιγοντάριζαν οι δε, σε ένα παιχνίδι που η πρωταθλήτρια Αγγλίας θα κέρδιζε -εκτός απροόπτου- ακόμη κι αν έπαιζαν οι βασικοί.

Ομως ο κόσμος στην Αγγλία, που έχει μεγαλώσει με διαφορετική αντιμετώπιση στο ποδόσφαιρο από την ευκαιριακή και κοντόφθαλμη των Ελλήνων οπαδών, γκρίνιαζε γιατί έχει μάθει να βλέπει το ματς σαν διασκέδαση και να μην έχει ως μοναδικό σκοπό τη νίκη. Μην πάτε μακριά, μόλις πριν από λίγες μέρες οι οπαδοί και ο Τύπος… πανηγυρίζαμε επειδή ο Βενγκέρ δεν θα έφερνε στην Ελλάδα τους βασικούς για το ματς με τον Ολυμπιακό. Είναι οι διαφορές στην αντιμετώπιση του ποδοσφαίρου που μακροπρόθεσμα δημιουργούν, διαμορφώνουν και χαλυβδώνουν χαρακτήρες!

Ενα κομμάτι της ψυχής

Ο Μίμης Δρόσος φορώντας τη φανέλα με το «Η» στη δεκαετία του '70 κράτησε για μεγάλο διάστημα στον πάγκο τον Νίκο Σαργκάνη. Ηταν ευτυχία για μια ομάδα όπως ο Ηλυσιακός να διαθέτει δύο τεράστιους τερματοφύλακες. Οταν ήρθε η ώρα να φύγει ο ένας, ήταν ο Δρόσος που τράβηξε το ενδιαφέρον του ΠΑΟΚ. Κάποια γραφειοκρατικά προβλήματα και μια μεγάλη πρόταση από τον Παναιτωλικό άλλαξαν τη ρότα και ο Μίμης βρέθηκε στο Αγρίνιο αντί για την ομάδα του Λόραντ και του Κούδα.

Τα προσόντα του ήταν εκπληκτικά, με πρωταρχικό την ελαστικότητα και την ικανότητα να αλλάζει κατεύθυνση ακόμη και στα πιο δύσκολα σουτ. Ακόμη θυμάμαι μια κεφαλιά χαμηλά στη γωνία από τον (μετέπειτα παίκτη της ΑΕΚ) Βαγγέλη Παραπραστανίτη που έδιωξε κόρνερ σε ένα 0-0 ανάμεσα στον Ηλυσιακό και τα Τρίκαλα στο παλιό γήπεδο, εκεί που σήμερα είναι το κολυμβητήριο.

Και επίσης, ξεφυλλίζοντας το άλμπουμ της μνήμης μου ήρθε σαν φλας μια απόκρουσή του σε συρτό σουτ που άλλαξε η μπάλα πορεία στο σώμα του Στεφανάκη (ο οποίος έφυγε μετά για τον Παναθηναϊκό) εναντίον της Ρόδου από πλασέ του Δράκου. Από τον Γιάννη Θειακό, που ήταν παιδικός φίλος με τα παιδιά του, έμαθα χθες πως ο Μίμης έφυγε από τη ζωή. Μαζί με κάθε ήρωα των παιδικών μας χρόνων χάνουμε και ένα κομμάτι από την ψυχή μας και ο Δρόσος μαζί με τα άλλα παιδιά του Ηλυσιακού γέμισε αρκετές από τις Κυριακές ενός μικρού παιδιού που λάτρευε την μπάλα.