Η ομορφιά του Πανιωνίου και η συνήθεια του Παναθηναϊκού

Ο Πανιώνιος ήταν αναμφισβήτητα ο μεγάλος πρωταγωνιστής της αγωνιστικής, με τη σπουδαία νίκη που πέτυχε επί της ΑΕΚ στη Νέα Σμύρνη. Φέτος, υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να παρακολουθήσει κάποιος την ομάδα του Εμίλιο Φερέρα, γιατί μπορεί ο Εργοτέλης και η Καβάλα να είναι ευχάριστες εκπλήξεις, ωστόσο, οι κυανέρυθροι είναι μια κλάση πιο πάνω. Στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός πρόσθεσε στο ενεργητικό μια ακόμη αγχωτική νίκη, κάτι που πλέον αποτελεί συνήθεια…

Η ιστορία με τον φετινό Πανιώνιο είναι ότι διαθέτει ποιότητα και βάθος στον πάγκο. Ποδοσφαιριστές, όπως ο Μπάλαμπαν, ο Εστογιαννόφ(σ.σ. αρκεί να μην κάνει ομορφιές, όπως την «επίθεση» στον Αραούχο), ο Σίτο Ριέρα, ο Κουμορτζί, αλλά και οι «δικοί» μας Τζαβέλλας και Μανιάτης, απλά ομορφαίνουν το ποδόσφαιρο. Επίσης, αποτελεί πολυτέλεια να έρχονται από τον πάγκο ως αλλαγές, οι αξιόπιστοι Γουνδουλάκης και Σκούφαλης. Οι Νεοσμυρνιώτες έχουν αποκτήσει συνοχή και το παιχνίδι τους χαρακτηρίζεται από την καλή κυκλοφορία της μπάλας, το πρέσινγκ και την την "κόντρα", αφού παίκτες με ταχύτητα διαθέτουν.

Από κει και πέρα, ο Εμίλιο Φερέρα μετά τον Πανθρακικό αποδεικνύει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, ότι είναι ένας σοβαρός προπονητής. Ο Βέλγος κόουτς μετά το αναγνωριστικό ξεκίνημα έχει βρει γρήγορα το σχήμα που ταιριάζει στο υλικό της ομάδας, αλλά και τις ισορροπίες στα αποδυτήρια, κάτι που φαίνεται από το καλό κλίμα στην ομάδα. Αυτό τουλάχιστον βγαίνει προς τα «έξω». Ο Φερέρα δεν μπερδεύει την ομάδα και δεν αλλάζει σύστημα, παρά μόνο στη διάρκεια του αγώνα. Το θέμα είναι ότι σε τέτοιου είδους ομάδες και οι παίκτες του «5» υπερβαίνουν τον εαυτό τους και κερδίζουν αυτοπεποίθηση. Για την ΑΕΚ δεν ξέρω τι να γράψω, τουλάχιστον έβαλε ένα πανέμορφο ο Λεονάρντο, που εκτιμώ ότι μέχρι τώρα αδικεί τον εαυτό του.

Στο Ολυμπιακό Στάδιο είχαμε μία από τα ίδια. Ένας Παναθηναϊκός να αγκομαχεί και να νικά τελικά τον Ατρόμητο. Ο Κατσουράνης ξαναέγινε καλός, για αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται τι φταίει και ψάχνουν στόχο. Με τον εξαιρετικό Ζιλμπέρτο συνθέτουν ένα σοβαρό δίδυμο που ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει…Κατά την ταπεινή μου άποψη-εκτίμηση το πρώτο πρόβλημα αφορά την άμυνα και ιδιαίτερα το κέντρο αυτής. Δεν νοείται ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό να δέχεται τέσσερα σερί γκολ από στημένες φάσεις! Το γκολ του Ατρόμητου ήρθε με μαθηματική ακρίβεια και αφού είχαν προηγηθεί άλλες δυο τρεις περιπτώσεις, όπου οι παίκτες του Δώνη έκαναν τη «βόλτα» τους, στη περιοχή του Τζόρβα. Το αν μπορεί να δοθεί λύση εκ των έσω, είναι μια άλλη ιστορία. Πάντως, από τη στιγμή που ο Μπιέρμιρ παραγκωνίστηκε κανονικό στόπερ μοιάζει μόνο ο Σαριέγκι.

Ταυτόχρονα, έχω την αίσθηση ότι ο Νίνης πρέπει στην παρούσα φάση να πάρει τη φανέλα βασικού στο σπίτι…Αυτό το μπες, βγες στην ενδεκάδα κάνει κακό στην ομάδα που δημιουργικά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον «μικρό». Άλλωστε, τα δύο παιχνίδια με Ολυμπιακό και Γαλατασαράι όπου επιλέχθηκαν τρία αμυντικά χαφ και έμεινε ο 19χρονος στον πάγκο, ήταν μια περίτρανη απόδειξη αυτού. Μέσα σε όλα υπάρχει και ένα καλό, η βελτίωση του Ρουκάβινα, για τον οποίο αντιληφθήκαμε από την πρώτη στιγμή ότι ξέρει τα μυστικά της μπάλας, μακάρι να το κατάλαβε επιτέλους και ίδιος…

Από τα χθεσινά ματς κρατάμε τη νέα νίκη του Εργοτέλη, που τον φέρνει σε τροχιά πλέι οφ. Προσθήκες όπως αυτές των Βερπακόφσκις και Λεάλ δίνουν βαθμούς και εύκολη παραμονή. Στα Γιάννενα η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη για τον Παράσχο, αλλά το πρόβλημα είναι ότι όποιος και να τον αντικαταστήσει θα έχει μπροστά του ένα βουνό για την παραμονή, μια και στον «Άγιαξ» της Ηπείρου φαίνεται ότι δεν φταίει μόνο η ψυχολογία, αλλά σε μεγάλο βαθμό και το υλικό. Ας περιμένουμε και θα δούμε.